Στη σειρά άρθρων Late Night Specials εστιάζουμε σε ταινίες ιδανικές για μεταμεσονύχτιες προβολές. Όλοι μας είχαμε νύχτες μίζερες, εκνευριστικές, φρενήρεις ή απλά παράξενες. Αλλά σε κανέναν από μας -θέλω να πιστεύω- δεν πέθανε η κοπέλα με την οποία θα βγαίναμε και κανέναν από μας -επίσης θέλω να πιστεύω- δεν άρχισε να τον κυνηγά όλη η […]
Στη σειρά άρθρων Late Night Specials εστιάζουμε σε ταινίες ιδανικές για μεταμεσονύχτιες προβολές. Το Buffalo ’66 αποτελεί μία από τις ιδιάζουσες κινηματογραφικές περιπτώσεις όπου ένα άτομο τα κάνει όλα: σενάριο, σκηνοθεσία, κεντρικός ρόλος, μουσική. Το άτομο αυτό είναι ο Vincent Gallo, στην πρώτη του απόπειρα πίσω από την κάμερα. Ας δούμε γιατί αυτή η […]
Στη σειρά άρθρων Late Night Specials εστιάζουμε σε ταινίες ιδανικές για μεταμεσονύχτιες προβολές. Ο Bukowski σίγουρα είναι ένας από τους αναγνωρισμένους ποιητές των αμερικανικών γραμμάτων, με αναγνώστες (κυρίως φασαίους/ες!) παγκοσμίως. Λίγοι όμως ξέρουν ότι ο αγαπητός Charles κάποτε ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, γράφοντας το ημιαυτοβιογραφικό Barfly, με το ρεμάλι Mickey Rourke να περιφέρεται από μπαρ […]
Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό. Ο τζόγος σίγουρα είναι δύσκολη εξάρτηση: η πάντα ανανεούμενη πίστη του εθισμένου ότι θα “ρεφάρει”, το κυνήγι του κέδρους, τα “σιγουράκια” στοιχήματα που τελικά δεν αποδεικνύονται και τόσο σιγουράκια, οι οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες […]
Όχι, δεν πρόκειται για πλάκα, ούτε για μια απλή υπερβολή. Πρόκειται για την σοβαρά αστεία και αστειευόμενα σοβαρή ταινία του Quentin Dupieux ονόματι Rubber, γυρισμένη το 2010. Ένα δημιούργημα που πιέζει τα όρια του τι θεωρούμε κινηματογραφική αφήγηση και του πώς πρέπει να τοποθετούμαστε ως θεατές απέναντι στον ίδιο τον κινηματογράφο. Η Πλοκή (;) Αμερικανική […]
Είναι πολλοί που νιώθουν πως ο κόσμος είναι ένα απειλητικό μέρος. Είναι αρκετοί που νιώθουν πως για να προφυλαχθούν από αυτήν την διαρκή απειλή πρέπει να μάθουν να προστατεύονται. Είναι επίσης κάποιοι που με αυτόν ακριβώς τον σκοπό μαθαίνουν μια πολεμική τέχνη. Και τέλος είναι και αυτοί που χάνονται μέσα στον τοξικά αρρενωπό κόσμο […]
Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό. Στην Μοντάνα, στην Αμερική, υπάρχει κυριολεκτικά ένας επίγειος παράδεισος, γεμάτος δάση, πλούσια βλάστηση και μαγευτικά νερά, τα οποία σχίζει συχνά πυκνά τo αγκίστρι ενός ψαρά. Σε αυτόν τον αξιοθαύμαστο τόπο θα εκτυλιχθεί η ιστορία […]
Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό. Το να σκάει ένα παιδί από το σπίτι πάντα βάζει τους γονείς σε αναταραχή και τρεξίματα, ιδιαίτερα όταν αυτή η φυγή από το την γονική εστία συμβαίνει στα 70s, μια εποχή γεμάτη πειραματισμό, αναζητήσεις, ναρκωτικά […]
Στις μέρες του Tinder, του Instagram, των γρήγορων σχέσεων και του αστικού νευρωτισμού, ο ρομαντισμός δύσκολα βρίσκεται. Εδώ που τα λέμε, δύσκολα βρισκόταν και παλιότερα, αλλά για άλλους λόγους. Με αυτόν τον δυσεύρετο ρομαντισμό, με αυτήν την δυσκολία εδραίωσης της αγάπης καταπιάνεται το Un homme et une femme, η ταινία του Claude Lelouch από το […]
Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό. Το να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο, ειδικά αν πρόκειται για την γυναίκα σου, σίγουρα επιφέρει μεγάλο πόνο και θλίψη και οδηγεί σε διάφορες αντισταθμιστικές συμπεριφορές. Με αυτές τις συμπεριφορές, με αυτό το πένθος […]
Μια χώρα αραιοκατοικημένη, κυρίως έρημος, με άγρια ζώα, με αυτόχθονες που ζουν εκεί για πάνω από 50.000 χρόνια, ένας τόπος που πρωτοανακαλύφθηκε από τους Ευρωπαίους το 1606 και πέρασε περιόδους έντονης αποικιοκρατίας με γενοκτονία σχεδόν των αβοριγίνων κατοίκων. Η Αυστραλία σίγουρα αποτελεί έναν αξιοθαύμαστο τόπο, όπου η Φύση ορθώνει την δεσποτικότητά της απέναντι στον απειροελάχιστο […]
Είναι αρκετές οι φορές που ταινίες παρουσιάζουν εκλεκτικές συγγένειες, χωρίς όμως να έχουν βασιστεί η μία στην άλλη. Μια τέτοια περίπτωση έχουμε και με τις τρεις ταινίες που πραγματευόμαστε εδώ: Τα Παιδικά Χρόνια του Ιβάν, του Andrei Tarkovsky, το Come and See (Έλα να Δεις), του Elem Klimov και το Βαμμένο Πουλί, του Václav Marhoul. […]
Στις 20 Απριλίου, δύο μέρες πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, έφυγε από την ζωή ο Monte Hellman, ένας -τουλάχιστον κατά τη δική μου γνώμη- κορυφαίος σκηνοθέτης. Ένας άνθρωπος που παρά την μικρή φιλμογραφία του κατάφερε να βάλει στο κινηματογραφικό παιχνίδι τον Jack Nicholson και τον Warren Oates, έφτιαξε μνημειώδη acid western πριν τον […]
Με την παγκόσμια ημέρα βιβλίου να πλησιάζει, δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε λόγο για την κινηματογραφική μεταφορά ενός αριστουργήματος της μοντέρνας αμερικανικής λογοτεχνίας. Αναφερόμαστε φυσικά στο Catch-22, το ογκώδες αντιπολεμικό μυθιστόρημα του Joseph Heller, που κυκλοφόρησε το 1961. Στο σινεμά αποδόθηκε το 1970 από τον Mike Nichols (“The Graduate”, “Closer”), ενώ πρόσφατα ο George […]
Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό. Χωρίς αμφιβολία, ο Eric Rohmer πρόκειται για έναν αδίκως υποτιμημένο σκηνοθέτη. Τα αισθητικά και διακριτικά αριστουργήματά του, όπως είναι το L’amour l’apres midi ή το La collectionneuse συνήθως χάνονται δίπλα στους μέγιστους Γάλλους συγκαιρινούς του, […]
Είναι μερικές ταινίες που καταφέρνουν και αναδεικνύουν τόσο δεξιοτεχνικά το πρόβλημα της ζωής και του νοήματός της, χωρίς να χάνονται σε ανώφελους συναισθηματισμούς και στην δασκαλίστικη επιβολή ενός “μηνύματος”. O Teshigahara το είχε πετύχει πολύ καλά, με αριστουργήματα όπως την “Γυναίκα στους αμμόλοφους” και το “Πρόσωπο ενός άλλου”. Ήταν όμως ο Kurosawa αυτός που πρώτος […]
Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό. Υπάρχει πραγματική ελευθερία και ανεμελιά; Μπορεί κάποιος/α να ξεφύγει από αυτό το αδηφάγο σύστημα και να ζήσει σε ένα καθεστώς προσωπικής αυτονομίας; Με αυτά τα ερωτήματα καταπιάνεται το Vagabond (“Δίχως στέγη, δίχως νόμο”), μία από […]
Μερικές φορές οι διακριτικές και ήρεμες ταινίες έχουν αντιμετώπιση ανάλογη με το περιεχόμενό τους. Με λίγα λόγια, τείνουν να παραμελούνται ή να υποτιμούνται. Αυτό ισχύει και για το First Cow, μία από τις καλύτερες ταινίες του 2020 (γυρίστηκε το 2019), η οποία δεν έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Ας προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτήν την αδικία παρουσιάζοντας […]
Όλοι έχουμε ταινίες που βλέπουμε όταν θέλουμε να αισθανθούμε καλύτερα. Κάποιοι βλέπουν τον μεγάλο Λεμπόφσκι, άλλοι Fast and Furious, άλλοι Edgar Wright κλπ. Ε ,εγώ προσωπικά έχω δει καμιά δεκαριά φορές το The Pick of Destiny (“Η πένα του πεπρωμένου”) με πρωταγωνιστές τους Tenacious D, συγκρότημα που αποτελείται από τον πάντα διασκεδαστικό Jack Black […]
Από όλα τα σκοτάδια που έχουν περικυκλώσει την ανθρωπότητα ο φασισμός πρέπει να ήταν μακράν το πιο καταστροφικό. Και το χειρότερο από όλα είναι πως η φασιστική μηχανή θανάτου δεν λειτουργούσε τυχαία, αλλά είχε υπαγάγει τον θάνατο σε ένα σύστημα, σε μια βιομηχανία, σε μια (ο θεός να την κάνει) φιλοσοφία, σε έναν υπολογισμό και […]
Στη σειρά άρθρων “Ξεχασμένα Διαμάντια” εστιάζουμε σε ταινίες που έχουν παραμεληθεί, υποτιμηθεί ή παραγνωριστεί από το σινεφίλ ή ευρύτερο κοινό. Υπάρχουν ταινίες που παρόλο που καταφέρνουν και αποδίδουν κριτικά και έντονα το κλίμα της εποχής τους, ξεχνιούνται- ίσως ακριβώς επειδή η κριτική που ασκούν δεν προορίζεται για εμπορική και ευρεία κατανάλωση. Μια τέτοια αδίκως […]
Υπάρχουν ταινίες και σκηνοθέτες που χωρίς να προβαίνουν σε υπερβολές ή σε μεγαλοπρεπείς κινήσεις καταφέρνουν να δημιουργούν αριστουργήματα. Ο Bergman ήταν ένας, ο Altman ένας άλλος. Απόλυτη ωδή στην λιτή ομορφιά αποτελεί και η τριλογία των χρωμάτων του αξεπέραστου Κριστόφ Κισλόφσκι. Αυτή η σειρά ταινιών -Μπλε, Λευκή, Κόκκινη- καταπιάνεται όπως θα δούμε με την απώλεια […]
Σίγουρα το 2020 ήταν μια κάκιστη χρονιά, που έπληξε μεταξύ άλλων και την κινηματογραφική παραγωγή. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έλειψαν και τα διαμαντάκια. Ένα από αυτά είναι και το Sound of Metal (γυρίστηκε το ’19 και κυκλοφόρησε αργότερα), μια ταινία του Darius Marder που καταπιάνεται με έναν ντράμερ που χάνει ξαφνικά την ακοή […]
Αρχικά είχα συλλάβει αυτό το κείμενο ως ένα αστείο, ως μια αγαθή πλάκα που επιχειρεί να τσιγκλήσει τις σινεφιλικές ευαισθησίες του κόσμου. Όμως όπως στην καρδιά κάθε σκέψης υπάρχει μια μη-σκέψη που την συνέχει και -όπως είπαν οι Deleuze και Guattari- η φιλοσοφία έχει ανάγκη μια μη-φιλοσοφία, ένα προφιλοσοφικό επίπεδο που την καθορίζει, έτσι και […]
