Σεπτεμβριος 2018
Εγώ λοιπόν φοβάμαι, μα δεν καταθέτω τα όπλα μου. Εγώ που με βλέπεται, φοβόμουν και την σκιά μου, έχω χίλιες δυο μικρές φοβίες, κάτι γελοία κολλήματα, μα δε μ’ανησυχούν, αυτά θα τα ξεπεράσω, κάποια τα ‘χω κόψει ήδη από τη ρίζα. Μα ‘ναι και οι φόβοι οι μεγάλοι, οι φαινομενικά αγιάτρευτοι. Αυτούς τους ρημαδιασμένους […]
«Δεν μπορώ» Αυτό το «δεν» μαζί με το «μπορώ» ποτέ δε μ’ άρεσαν. Δεν πάνε μαζί, πώς το λένε, κι αν πάνε ενίοτε, να τα ταιριάζεις εσύ ο ίδιος, αφότου έχεις βάλει αντοχή και κουράγιο κι είδες πως δεν προχωράει μια κατάσταση. Όταν σου κολλάνε αυτές τις λέξεις μαζί οι τρίτοι για την ίδια […]
Προσοχή- προσοχή! Θα βάλω όλο το χιούμορ που διαθέτω (γιατί ναι έχω κι από αυτό η άτιμη)και θα σου ανοιχτώ για μια ακόμη φόρα ως το νούμερο ένα γκαντεμόσκυλο της χρονιάς. Αυτό το «ελπίζω να μη με είδε κάνεις» το ‘χω κάνει καραμέλα τελευταία. Λοιπόν το σημερινό άρθρο μου θα ναι μια ωδή σε […]
Σήμερα θα σου μιλήσω για τα πρότυπά μου, τους ανθρώπους που γελούν συχνά, πολύ και με όλο τους το είναι. Να τονίσω εδώ, ότι οι άνθρωποι που γελούν δε σημαίνει ότι δεν πονούν, απλώς έχουν εκείνο το χάρισμα του να μετατρέπουν τον πόνο σε μια γλυκιά καμπύλη στο στόμα τους. Βγαίνει ένα ήχος ηχηρός […]
Βαρέθηκα σου λέω κουράστηκα, μπούχτισα να τα περνώ όλα από κόσκινο, να σκέφτομαι να σκέφτομαι και να μην έχω σταματημό, να αναλύω και να ζυγιάζω το καθετί. Έγινε πια μια συνήθεια που με ακολουθεί, που κινεί το μυαλό μου μηχανικά και κόβει τη ψυχή μου στα δυο. Που πήγε σκέφτομαι η τρέλα που ‘χα […]
Έχει στα χείλη έρωτα κι έναν καημό στο βλέμμα. Αγκάθι ριζώνει στην ψυχή της και την τρέφει μέρα- νύχτα, πονά και βασανίζεται, μα δε βγάζει μιλιά. Γελά στον έξω κόσμο, μα σα μείνει μονάχη της σεκλετίζεται. Τρέχει το δάκρυ της σα νερό ορμητικό που πια δεν την ξεδιψά, μα θέλει να την πνίξει. «Αγάπησες […]
«Νοκ- Νοκ! Είναι κανείς εδώ; Έλα, το ξέρω ότι είσαι μέσα, άνοιξε μου! Άσε με να μπω, δε θα σου κάνω κακό!Η κατάθλιψη είμαι, μην κάνεις ότι δεν είσαι μέσα, αφού με περίμενες καιρό, σαν τον κρυφό σου πόθο. Λίγο από την ψυχή σου θέλω να ζήσω κι εγώ η φουκαριάρα. Ψοφώ της πείνας, όπως […]
Προσοχή, προσοχή, το παρακάτω κείμενο είναι ακατάλληλο για σένα μικρέ μου επαναστάτη με τη μεγάλη ψυχή. Ξέρω πως καθετί δικό σου κάνει τη διαφορά, ξέρω πως όσο κι αν πάλεψαν, το στόμα σου θα μένει ανοιχτό, τη δική σου λαλιά δε θα την πάρουν ποτέ, και θα ηχεί, για να θυμίζει τη δύναμη του […]
«Όταν σε κοιτώ, βλέπω φλόγα και καημό, νιώθω τη βροχή στα μάτια να χτυπά, όταν σε κοιτώ, θέλω τόσα να σου πω, όμως η φωνή μου χάνεται μακριά». Στίχοι από ένα υπέροχο τραγούδι του Μητροπάνου, που περιγράφουν με τρόπο εκφραστικό σχεδόν όλο αυτό που συμβαίνει μέσα μας σε μια καψούρα. Ένα μπαμ, μια έκρηξη συναισθημάτων, […]
Αυτή την εβδομάδα γιορτάζεις γυναίκα, κάθε μέρα- κάθε μέρα, θα θελα να μιλώ για σένα και τη δύναμη σου που την ξέρω καλά. Μα αφού είναι η εβδομάδα σου, μα αφού θα γραφτούν τόσα και τόσα για σένα, θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να μην απέχω από την εξύμνηση σου, θέλω να […]
Το Ρέθυμνο σε προκαλεί κάθε μέρα να μην αφήσεις ίχνος του απάτητο, κάθε γωνιά του ξεχειλίζει ιστορία, παραμύθι, τραγωδία. Ίσως αυτή του η γοητεία να το κάνει τόσο συναρπαστικό, που να το βαριέσαι μόνο όταν πια λουφάξεις στην αδράνεια και σταματήσεις να το εξερευνάς. Δεν είναι η πόλη μου, μα σίγουρα είναι η πόλη που […]
Σήμερα γράφω για σένα, τον υποτιθέμενο αδύναμο, που διόλου έτσι δε φαντάζεις στα μάτια μου, θα αφιερώσω λίγο χρόνο σε σένα, τον ευαίσθητο, γιατί σε νιώθω, γιατί μου μοιάζεις, γιατί το αξίζεις. Άκου να δεις, το γνωρίζω καλά και το βιώνω καθημερινά, μεγαλώνοντας πως για να επιβιώσει κανείς, πρέπει να ‘ναι σκληρός, να μετριάζει το […]
Θα ‘θελα να ‘σουν άνθρωπος να ‘χες μορφή και σώμα, να στα ‘λεγα ένα χεράκι, να σε συνετίσω. Να σταματούσες να εισβάλλεις με το έτσι θέλω στις ζωές των άλλων, να σταματούσες να διψάς για νίκη, να σταματούσες να παίρνεις τα πάντα και να μη δίνεις τίποτε πίσω. Αν ήσουν άνθρωπος, θα ‘σουν […]
Είναι από εκείνες τις φορές που θέλω να σου ανοίξω την καρδιά μου και να σου μιλήσω, για την ευγένεια που θα θελα να έβλεπα στον κόσμο. Ξεκινώ με τη φράση του πατέρα μου-«μα δεν πατώ τα ζάλα σου»- που θα ‘ταν λίγο, ό,τι και να ‘λεγα για ‘κείνον τον τυπά, που ‘χω για πατέρα, […]
Για όσους λένε ότι το ζεϊμπέκικο, είναι ένας καθαρά ανδρικός χορός, φαίνεται δεν έχουν δει, γυναίκα να χορεύει με ψυχή, γιατί το ζεϊμπέκικο είναι ένας χορός, όπου η ψυχή ελέγχει το σώμα και τα βήματα, δεν υποκύπτει σε κανόνες και μέτρα, εναρμονίζεται με το ρυθμό της μουσικής και τι μουσική; Μια μελωδία που ‘ναι, σα […]
Δε θέλω να ‘ναι από ‘κείνα τα γλυκανάλατα κειμενάκια που δοξάζουν τη φιλία και τη δύναμη της, όχι! Θέλω να ‘ναι από ‘κείνα που τα διαβάζει κανείς και βλέπει τον εαυτό του, βλέπει το εγώ του, μέσα στο εμείς. Δε θα αρχίσω να σου εξιστορώ με τις ώρες, τι εστί φίλος αληθινός, κάτσε και κανε […]
Νέος, κάπου στα 27, τριγυρνάς στα σοκάκια της πόλης σου, για μια τελευταία φορά, αύριο θα φύγεις, το θέλεις τόσο πολύ! Μετρούσες τις μέρες με τόση προσμονή, όπως όταν πήγαινες πενταήμερη, τα έχεις ετοιμάσει όλα. Άφησες τις βαλίτσες σφραγισμένες στο σπίτι, σα να μην πρόκειται να τις ξανανοίξεις ποτέ ξανά εκεί μέσα, σ’ αυτό το […]
Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, κι όμως κάτι έμελλε να αλλάξει για πάντα, ο τρόπος που ένα παιδί αντίκριζε τον κόσμο του…Ο Χρήστος ξύπνησε όπως και κάθε πρωί, ετοιμάστηκε με τη βοήθεια της μητέρας του, για να πάει στο σχολείο. Στο δρόμο ατένιζε από το παράθυρο του αυτοκινήτου, την όμορφη ημέρα που ξετυλίγονταν, ο […]
«Μέτρησα προχθές τις μικρές μας στιγμές, ήσουνα κι εσύ σαν σταγόνα στη βροχή», γράφει ο Μάνος Ξυδούς, κεντάει αποτυπώνοντας σε δυο στίχους κείνο που νιώθω για όσα πέρασαν και συνεχίζει, «μέθυσα προχθές στις μικρές μας στιγμές, ήσουνα κι εσύ μια σταγόνα από κρασί», πίνω κι εγώ ένα ποτηράκι στην υγειά του παρελθόντος, μα περισσότερο για […]
Μιας και περνάω τη φάση που φιλοσοφώ το όλο θεματάκι που λέγεται ύπαρξη, βρέθηκα σε μια πνευματική συζήτηση(τρομάρα μου!) με ένα φίλο ο οποίος όντας λιγουλάκι πιο ψαγμένος και σοφότερος μου -θα έλεγε κάποιος- μου πέταξε μέσα στην πάλη ανταλλαγής ιδεών μας(ου λα λα!), τον όρο το «παράδοξο της ταυτότητας» και ως ένα βαθμό, ταρακουνήθηκε […]
Θα ‘θελα να σου μιλήσω για τη ζωή. Δεν είναι παίξε-γέλασε φίλτατε. Προσπαθώ μέσα στην υπαρξιακή μου ζάλη να την πλάσω με έναν τρόπο ευνοϊκό για το νου μου, να την οικοιοποιήσω και να την κατανοήσω. Την έφτιαξα ως γυναικά, για να εισέλθω αβίαστα στον ψυχισμό της, και τι γυναίκα; Μια γυναίκα διόλου συνηθισμένη… Λοιπόν, […]
Είμαστε εμείς που γελάμε πολύ, εμείς που μας ονομάζουν ενίοτε χαζοχαρούμενους και τρελούτσικους. Εμείς, αυτά τα «καρικατούρικα τυπάκια», που συχνά- πυκνά υιοθετούμε το ρόλο του κλόουν στις παρέες, που μας αρέσει να γελάμε από ψυχής και ούτε κατά διάνοια διακριτικά. ΕΜΕΊΣ, που το χαμόγελο μας είναι συραπτόμενο στα χείλη, όχι υποκριτικά…ΌΧΙ! Είναι η φύση μας […]
Μετά από ένα τριήμερο στα σοκάκια της μεγαλουπόλεως, είπα να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου από την αχανή πρωτεύουσα, ως ένα κοράσιο από χωριό, που δειλά- δειλά ξεδιπλώνεται στο μικρό, πλην τίμιο Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο και λατρεύει. Συνηθισμένη λοιπόν, στο να πηγαίνω όπου επιθυμώ με τα πόδια, άντε και με κάνα αστικό μέσα στην […]
Αγαπητέ μου φοιτητή, εκεί έξω.. Πρώτον, άρπαξε το φοιτητιλίκι από τα μαλλιά και ευχαριστήσου κάθε λεπτό του χρόνου που σου αναλογεί αυτός ο όρος. Δεύτερον, κατανοώ τα άγχη σου, λόγω σχολής και προοπτικών καριέρας, αλλά έχεις χρόνο να φρικάρεις, όταν πάρεις το πτυχίο σου (πρώτα ο θεός πανάγια μου!) και βγεις στην αγορά εργασίας (κουραφέξαλα…). […]
