Σεπτεμβριος 2018
Σαν σκυλί να φεύγεις. Και σαν σκυλί να ζεις. Αυτό που σου ’μαθαν να το ζεις και να το αφήνεις μέσα σου να σε κερδίζει. «Μα όταν κάνεις λάθη, φρόντισε να είναι δικά σου», σου είχαν πει και μετά φύγε έστω και με μπουσούλισμα. Χαμήλωσε τον εαυτό σου να χωρέσεις, μήπως και τους ξεφύγεις· κάποιοι […]
Ο Georges Perec τρυπώνει στην πολυκατοικία της Σιμόν-Κρυμπελλιέ 11, επιλέγει τον αφηγηματικό τρόπο να μας κρατά γερά απ’ το χέρι και ξεκινά το παζλ. Δωμάτιο-το-δωμάτιο χτίζει την ιστορία όχι απαραίτητα απ’ την αρχή, αλλά απ’ την κάθε αφορμή που ξυπνά μνήμες με παρονομαστή τα αντικείμενα του χώρου. Σκάλες, κάβες, κλιμακοστάσιο, δωμάτια, λουτρά, σαλόνια, κρεβατοκάμαρες, διαμερίσματα, […]
— Ούτε ένας λοιπόν δεν είναι ελεύθερος. Έτσι καταλήγει το πρώτο κεφάλαιο για την «ελευθερία» και ήδη αισθάνεσαι ότι το κείμενο αυτό σου επιτρέπει να γυρνάς τις σελίδες μπρος-πίσω, να επιστρέφεις στις προηγούμενες αράδες για να ετοιμαστείς στη βουτιά των επόμενων. Είναι αυτή η ελευθερία της στιγμής που η προσδοκία για ένα κείμενο και έναν […]
Η Λυδία ζωντανεύει μέσα απ’ τις σελίδες της Όλγας Νικολαΐδου και μας χτίζει έναν κόσμο δικό της, σύνθετο και απλό μαζί, στο »άνεμος ωραίος» «Μαμά, κοίτα τι έβγαλα στο χέρι μου!» «Μέτραγες τ’ αστέρια χθες το βράδυ;» Στην αντίφαση αυτή λειτουργούν οι πιο μύχιες σκέψεις της ηρωίδας από το παρελθόν, αλλά και τη ροή ενός σύντομου παροντικού σύμπαντος […]
φωτογραφίες: Δήμητρα Λιώση & Πάνος Καλημέρης Όταν συνομιλείς με ορειβάτες οι λέξεις βρίσκουν άλλο νόημα, άλλη έννοια και τα βουνά είναι στόχος, το περπάτημα ζωή, η αλήθεια φαντάζει μαγική και όλα αποκτούν νόημα στην προσπάθεια της ψυχής. Εκεί τους βρίσκεις και εκεί θα βρεθούν, στις πιο όμορφες στιγμές της φύσης και στην υπέρβαση της πραγματικότητας. […]
[…] Όμως δεν είμαι πια σίγουρος κατά πόσο έχει κανείς το δικαίωμα να λέει τι πράγμα είναι παλαβό και τι δεν είναι. Είναι σάμπως μέσα στον καθένα μας να βρισκόταν ένας άλλος άνθρωπος που να ήταν πέρα από τα όρια της φρονιμάδας ή της τρέλας, και που όντας μάρτυρας στις λογικές και στις μη λογικές […]
Κάθε που ανοίγεις τον Κωστή Παπαγιώργη σε βρίσκει μια συνάντηση. Ακούς τη φωνή του κειμένου σε σένα και γίνεσαι ένα με τη σκέψη. Γυρνάς τις σελίδες και ψάχνεις ν’ αλλάξεις τα νοήματα και να μπορέσεις ένα χάσιμο στον κόσμο που κανείς άλλος δεν κατάφερε να σου διαβάσει. Είναι λες –έτσι ακούς– και οι διεπαφές σε […]
Το κείμενο, είναι. Και αν θες να σε γράψει ας το αφήσεις. Έτσι κάνει κι έτσι –μάλλον– θα γίνει. Το κείμενο σε κρατά απ’ το χέρι και δεν ψάχνει τον δρόμο, παρά μόνο στον δείχνει· εσύ ακολουθείς δίχως επιλογή. Γυρίζεις σελίδες όπως αφήνεις τα χνάρια σου ανάμεσα στα δέντρα· σ’ αυτό το δάσος της ανάγνωσης […]
Ανοίγεις ένα ακόμα βιβλίο και βρίσκεις νέους κόσμους. Στη Σκωτία, για παράδειγμα, του 19ου αιώνα εύκολα μπορεί ένας συγγραφέας να σε ταξιδέψει. Η δυσκολία ίσως υπάρχει όταν θα πρέπει να μεταφερθείς στον ψυχισμό των ηρώων και στους εγκεφαλικούς συνειρμούς τους, την ως άνω περίοδο. Στο βιβλίο Το ματωμένο του έργο ο αναγνώστης καλείται αντιμέτωπος με μια πολυεπίπεδη […]
Δεν είναι παρά ένα διήγημα. Ένα κείμενο που ξεκινά απ’ την ανάγκη του ανθρώπου να πειραματιστεί και να επέμβει στον ίδιο τον άνθρωπο. Μέσα από το πείραμα όλοι ίσως γίνουμε καλύτεροι ή εξάγουμε ευρύτερα αποτελέσματα. Γιατί, όμως, ένα πείραμα –μία έρευνα στη βάση αυτή– πρέπει να οριοθετείται στον άνθρωπο και στη φύση, όταν ο ίδιος […]
Αν ψάχνεις ένα βιβλίο για να περάσεις την ώρα σου (ευχάριστα), θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις κάτι άλλο και μετά να πλησιάσεις το συγκεκριμένο. Δεν είναι ο τίτλος που μπορεί να σε τραβήξει ή και το αντίθετο. Δεν είναι ούτε αυτό το πρώτο ξεφύλλισμα που σου αφήνει μία αίσθηση. Κι αν ακόμα περισσότερο το όνομα […]
Από το «Μικρές απώλειες», λοιπόν, στο δεύτερο βιβλίο, με τίτλο «Αφετηρίες». Η Μαρία Λιάκου βιώνει την καθημερινότητα μέσα από μια ιδιαίτερα παρατηρητική ματιά και η εμπειρία μετουσιώνεται σε κείμενο. Κρατά γερά την πένα και με τα κείμενά της αγγίζει τη σύγχρονη ζωή όλων μας, μας σκουντά στον ώμο και μοιάζει να μας θυμίζει ότι μέρος […]
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος, ρομαντικός ποιητής και συγγραφέας τρόμου, βρίσκει τον τρόπο και «δοκιμάζει» να μας μιλήσει για τη γραφή, για την αίσθηση εκείνη που όλους τους μαγεύει. Μέσα απ’ τα δοκίμιά του προσπαθεί να μεταφέρει το κλίμα που γεννά κάθε βιβλίο, αλλά και το αίσθημα που μεταδίδεται απ’ την «αίσθηση του Ωραίου». Και για τον […]
Όλα για το τίποτα, είπε ο εκκλησιαστής· (1:2) Δεν μπορείς ν’ αφήσεις ένα κείμενο να σε καταπιεί. Δεν του το επιτρέπεις· το κάνει από μόνο του. Και δεν αναφερόμαστε στο «ουσιαστικό» του περιεχόμενο, το πού βρέθηκε, από ποιον και με ποιον σκοπό, αλλά απ’ την πλευρά της αναγνωστικής πρόσληψης και τη διάθεσή σου κάθε που […]
Το 24ωρο ενός αναγνώστη | ΠΟΛΙΣ Μέσα από τα βιβλία πάντα βρίσκεις μια αντανάκλαση. Καιξέρετε, δεν οφείλουν κάθε φορά να το κάνουν αυτό, αλλά είναι που τυχαίνει. Έχει να κάνει με μας και μόνο, μιας και βρίσκουμε χρόνο να κάτσουμε μαζί τους, να τα κρατήσουμε γερά και, με το μολύβι ανάμεσα στα δάχτυλα, να βρούμε […]
Η Ελεάννα Σταθοπούλου με το project της Details for Queens γεμίζει την καθημερινότητά μας με χρώματα, δημιουργίες από μαλλί, κοσμήματα, δώρα, είδη για το σπίτι και με τον δικό της μοναδικό τρόπο μας πλέκει έναν κόσμο άλλον, διαφορετικό, πιο μαγικό και πιο δημιουργικό… μιας και κάπου έχει βρει όλες τις λεπτομέρειες που σε κάνουν βασίλισσα, αλλά […]
Στην «Ιδιωτική ζωή των δέντρων» ο συγγραφέας δεν πλατιάζει, δεν μετριάζει και δεν χάνεται. Είναι αφηγηματικά παρών με τη φωνή του να μας γεμίζει εικόνες και σκηνές απλότητας. Βρίσκει χώρο στην καθημερινότητα του ήρωα και την εμπλουτίζει με καθημερινές ανησυχίες (ερέθισμα είναι η αργοπορία της συζύγου του), αλλά και με τα παιχνίδια του νου για την […]
Είναι που το μέσα σου σε ξυπνά νωρίς και δύσκολα μετά ξαναβρίσκεις ύπνο. Κοιτάς την ώρα κατάματα και υπάρχει μόνο μια επιλογή: ξύπνησες. Ανάβεις το φως στο κομοδίνο και κάτω απ’ τα γυαλιά σου είναι εκείνο το μικρό βιβλίο που καιρό τώρα δεν πρόλαβες. Φοράς τα γυαλιά σου και στήνεις καλύτερα τα μαξιλάρια. Έχεις χρόνο […]
Βρέθηκα ανάμεσα στο πλήθος λίγο πριν ξεκινήσει ο απόλυτος σεβασμός. Τους είδα να ξεφυσούν καπνούς μ’ ένα πλαστικό ποτήρι στο χέρι, να μιλούν και να σιωπούν, να ψάχνουν τους «άλλους» και να γεμίζουν τον χώρο όπως η άμμος την κλεψύδρα. Μαύρα μαλλιά, γραμμικά τατουάζ να γυαλίζουν στον ιδρώτα και έντονο κόκκινο στα χείλη. Είδα κόσμο […]
