Οκτώβριος 2019
Μέρος 4ο Στο Περού: «Το σωστό είναι Μάτσου Πίχτσου και όχι Μάτσου Πίτσου!» Περνάς τα σύνορα και η λίμνη Titicaca απλώνεται για χιλιόμετρα, ενώνοντας τη Βολιβία με το Περού. Είσαι τόσες μέρες στο ταξίδι και ξαφνικά νομίζεις ότι όλα συμβαίνουν για πρώτη φορά. Η αίσθηση ότι «μπαίνεις» στη χώρα του Περού σε κάνει να πιστεύεις […]
Μέρος 3ο Στη Βολιβία, τον με δίχως όρια παράδεισο Όταν περνάς τα σύνορα για τη Βολιβία, ξέρεις ότι ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι απλώς αυτή η αίσθηση ότι οι άνθρωποι είναι πιο ήρεμοι, πιο χαλαροί, πιο «άνθρωποι». Έτσι και ο τόπος τους. Σε υποδέχεται λες και σου ανήκει, […]
Μέρος 2ο Στη Χιλή, για την έρημο που το τίποτα μοιάζει να είναι τα πάντα Ξυπνάς στην πρώτη στάση του ταξιδιού. Μόλις έχει αρχίσει να ξημερώνει και πρέπει να κατέβεις. Έλεγχος στα σύνορα για Χιλή. Ένας ήλιος σε ψάχνει και στο πρώτο αυτό φως, η ατμόσφαιρα μοιάζει μαγική. Αισθάνεσαι ότι πλησιάζεις την έρημο, με τα […]
Μέσα απ’ τα βιβλία το μόνο σίγουρο είναι ότι βρίσκεις κόσμους, βιώνεις καταστάσεις, ακούς τις φωνές και χάνεσαι στην αφήγηση. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η φωνή του αφηγητή δεν είναι και τόσο τυχαία; Τι μπορεί να έρθει στην επιφάνεια του νου σου όταν τελικά η μυθιστορηματική απόδοση συνδυάζεται με την ιστορικότητα και τον μύθο μιας […]
Από ένα ταξίδι έχεις μόνο να αφήσεις πίσω σου πράγματα και να επιστρέψεις πιο γεμάτος. Με όσο χώρο στην χειραποσκευή σου, ξέρεις ότι είσαι έτοιμος για ό,τι σε πλησιάζει. Δεν τρέχεις πίσω απ’ τα αξιοθέατα και τα μουσεία, αλλά στέκεις δίπλα στους ανθρώπους και προσπαθείς να ακούσεις τη γλώσσα τους, γίνεσαι ένα με αυτούς, κοιτάς […]
Στην «Ιδιωτική ζωή των δέντρων» ο συγγραφέας δεν πλατιάζει, δεν μετριάζει και δεν χάνεται. Είναι αφηγηματικά παρών με τη φωνή του να μας γεμίζει εικόνες και σκηνές απλότητας. Βρίσκει χώρο στην καθημερινότητα του ήρωα και την εμπλουτίζει με καθημερινές ανησυχίες (ερέθισμα είναι η αργοπορία της συζύγου του), αλλά και με τα παιχνίδια του νου για την […]
Είναι μερικά βιβλία που η διάστασή τους μπορεί και να σε ξεπερνά. Ξεκινάς από τις πρώτες σελίδες και αναλογίζεσαι τον ρόλο σου σαν αναγνώστης, κυρίως δε κατά πόσο μπορεί να βυθιστείς σε έναν ακόμα κόσμο. Στο Σπίτι από φύλλα, ο Mark Z. Danielewski βρίσκει την ευκαιρία να σταθεί κόντρα σε αρκετές αφηγηματικές νόρμες και να […]
— Κάθισε λίγο και, μόνο αυτό. Εδώ δίπλα. Μην κοιτάς εμένα· απλώς άφησε να δεις. Γίνε χώρος στη θέση σου και θα καταλάβεις ότι δεν σε βρίσκουν όρια, παρά εικόνες. Όταν σου είπα για φως δεν ήταν άλλο από αυτό που σε κοιτά τώρα, με ένα χρώμα διάφανο και γεμάτο ζωή. Σαν τις ανάσες […]
Ο Κωστής Παπαγιώργης, αγαπημένος για πολλούς «επαγγελματίας γραφιάς» τρυπώνει στις ειδησεογραφικές στήλες και κάνεις λέξεις τη δική του ματιά, αγγίζοντας πολιτιστικές και κοινωνικές χορδές. Ψάχνει τα πάθη των ανθρώπων, τις καθημερινές συνήθειες, τις αξίες της ζωής, τα μικρά και μεγάλα θέματα, για να καταλήξει σε μια απόδοση οπτικής που θα κάνει τον αναγνώστη όχι μόνο […]
Η εσωτερική πρωτοπρόσωπη αφήγηση ξυπνά τον πιο ενδότερο εαυτό σου. Και η αφηγήτρια του μυθιστορήματος διχάζεται σε σκέψεις και συναισθήματα, σε αναζητήσεις και σταθερές. Ο ιδιαίτερος θάνατος της μητέρας της διαμορφώνει απόσταση απ’ την επικοινωνία, όχι λόγω του φυσικού συμβάντος, αλλά σαν κάποιας μορφής ένστικτο – λες και το ήξερε απ’ την αρχή. Ούτε να […]
Όλα ξεκινούν το καλοκαίρι του 1984, τότε που τα παιδιά αποφασίζουν να κάνουν το παιχνίδι πραγματικότητα και να ξεφύγουν απ’ όλα, στα βάθη του δάσους. Δύο παιδιά αγνοούνται και το Δουβλίνο πνίγεται απ’ την είδηση την εξαφάνισής τους. Ο τρίτος «της παρέας του δάσους», ο Άνταμ, επιστρέφει σώος, με νύχια σπασμένα, παπούτσια γεμάτα αίμα και […]
Η Όλγα Νικολαΐδου γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά της αρέσει να φαντάζεται ότι γεννήθηκε σ’ ένα νησί με φως εκτυφλωτικό. Τον τόπο καταγωγής της μητέρας της. Φοίτησε στη Νομική Σχολή Αθηνών, όμως ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα της δικηγόρου. Σπούδασε υποκριτική και αυτό το πτυχίο το αξιοποίησε. ανεβαίνοντας στην σκηνή και προσπαθώντας να αναμετρηθεί με το […]
Σαν σκυλί να φεύγεις. Και σαν σκυλί να ζεις. Αυτό που σου ’μαθαν να το ζεις και να το αφήνεις μέσα σου να σε κερδίζει. «Μα όταν κάνεις λάθη, φρόντισε να είναι δικά σου», σου είχαν πει και μετά φύγε έστω και με μπουσούλισμα. Χαμήλωσε τον εαυτό σου να χωρέσεις, μήπως και τους ξεφύγεις· κάποιοι […]
Ο Georges Perec τρυπώνει στην πολυκατοικία της Σιμόν-Κρυμπελλιέ 11, επιλέγει τον αφηγηματικό τρόπο να μας κρατά γερά απ’ το χέρι και ξεκινά το παζλ. Δωμάτιο-το-δωμάτιο χτίζει την ιστορία όχι απαραίτητα απ’ την αρχή, αλλά απ’ την κάθε αφορμή που ξυπνά μνήμες με παρονομαστή τα αντικείμενα του χώρου. Σκάλες, κάβες, κλιμακοστάσιο, δωμάτια, λουτρά, σαλόνια, κρεβατοκάμαρες, διαμερίσματα, […]
— Ούτε ένας λοιπόν δεν είναι ελεύθερος. Έτσι καταλήγει το πρώτο κεφάλαιο για την «ελευθερία» και ήδη αισθάνεσαι ότι το κείμενο αυτό σου επιτρέπει να γυρνάς τις σελίδες μπρος-πίσω, να επιστρέφεις στις προηγούμενες αράδες για να ετοιμαστείς στη βουτιά των επόμενων. Είναι αυτή η ελευθερία της στιγμής που η προσδοκία για ένα κείμενο και έναν […]
Η Λυδία ζωντανεύει μέσα απ’ τις σελίδες της Όλγας Νικολαΐδου και μας χτίζει έναν κόσμο δικό της, σύνθετο και απλό μαζί, στο »άνεμος ωραίος» «Μαμά, κοίτα τι έβγαλα στο χέρι μου!» «Μέτραγες τ’ αστέρια χθες το βράδυ;» Στην αντίφαση αυτή λειτουργούν οι πιο μύχιες σκέψεις της ηρωίδας από το παρελθόν, αλλά και τη ροή ενός σύντομου παροντικού σύμπαντος […]
φωτογραφίες: Δήμητρα Λιώση & Πάνος Καλημέρης Όταν συνομιλείς με ορειβάτες οι λέξεις βρίσκουν άλλο νόημα, άλλη έννοια και τα βουνά είναι στόχος, το περπάτημα ζωή, η αλήθεια φαντάζει μαγική και όλα αποκτούν νόημα στην προσπάθεια της ψυχής. Εκεί τους βρίσκεις και εκεί θα βρεθούν, στις πιο όμορφες στιγμές της φύσης και στην υπέρβαση της πραγματικότητας. […]
[…] Όμως δεν είμαι πια σίγουρος κατά πόσο έχει κανείς το δικαίωμα να λέει τι πράγμα είναι παλαβό και τι δεν είναι. Είναι σάμπως μέσα στον καθένα μας να βρισκόταν ένας άλλος άνθρωπος που να ήταν πέρα από τα όρια της φρονιμάδας ή της τρέλας, και που όντας μάρτυρας στις λογικές και στις μη λογικές […]
Κάθε που ανοίγεις τον Κωστή Παπαγιώργη σε βρίσκει μια συνάντηση. Ακούς τη φωνή του κειμένου σε σένα και γίνεσαι ένα με τη σκέψη. Γυρνάς τις σελίδες και ψάχνεις ν’ αλλάξεις τα νοήματα και να μπορέσεις ένα χάσιμο στον κόσμο που κανείς άλλος δεν κατάφερε να σου διαβάσει. Είναι λες –έτσι ακούς– και οι διεπαφές σε […]
Το κείμενο, είναι. Και αν θες να σε γράψει ας το αφήσεις. Έτσι κάνει κι έτσι –μάλλον– θα γίνει. Το κείμενο σε κρατά απ’ το χέρι και δεν ψάχνει τον δρόμο, παρά μόνο στον δείχνει· εσύ ακολουθείς δίχως επιλογή. Γυρίζεις σελίδες όπως αφήνεις τα χνάρια σου ανάμεσα στα δέντρα· σ’ αυτό το δάσος της ανάγνωσης […]
Ανοίγεις ένα ακόμα βιβλίο και βρίσκεις νέους κόσμους. Στη Σκωτία, για παράδειγμα, του 19ου αιώνα εύκολα μπορεί ένας συγγραφέας να σε ταξιδέψει. Η δυσκολία ίσως υπάρχει όταν θα πρέπει να μεταφερθείς στον ψυχισμό των ηρώων και στους εγκεφαλικούς συνειρμούς τους, την ως άνω περίοδο. Στο βιβλίο Το ματωμένο του έργο ο αναγνώστης καλείται αντιμέτωπος με μια πολυεπίπεδη […]
Δεν είναι παρά ένα διήγημα. Ένα κείμενο που ξεκινά απ’ την ανάγκη του ανθρώπου να πειραματιστεί και να επέμβει στον ίδιο τον άνθρωπο. Μέσα από το πείραμα όλοι ίσως γίνουμε καλύτεροι ή εξάγουμε ευρύτερα αποτελέσματα. Γιατί, όμως, ένα πείραμα –μία έρευνα στη βάση αυτή– πρέπει να οριοθετείται στον άνθρωπο και στη φύση, όταν ο ίδιος […]
Αν ψάχνεις ένα βιβλίο για να περάσεις την ώρα σου (ευχάριστα), θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις κάτι άλλο και μετά να πλησιάσεις το συγκεκριμένο. Δεν είναι ο τίτλος που μπορεί να σε τραβήξει ή και το αντίθετο. Δεν είναι ούτε αυτό το πρώτο ξεφύλλισμα που σου αφήνει μία αίσθηση. Κι αν ακόμα περισσότερο το όνομα […]
Από το «Μικρές απώλειες», λοιπόν, στο δεύτερο βιβλίο, με τίτλο «Αφετηρίες». Η Μαρία Λιάκου βιώνει την καθημερινότητα μέσα από μια ιδιαίτερα παρατηρητική ματιά και η εμπειρία μετουσιώνεται σε κείμενο. Κρατά γερά την πένα και με τα κείμενά της αγγίζει τη σύγχρονη ζωή όλων μας, μας σκουντά στον ώμο και μοιάζει να μας θυμίζει ότι μέρος […]
Τ ο MAXMAG είναι ένα περιοδικό που μπήκε δυναμικά στο χώρο της διαδικτυακής ενημέρωσης. Κοινό όλων: η αγάπη για την αρθρογραφία, την οποία ο καθένας ξεχωριστά τη συνδέει με το αντικείμενο που γνωρίζει καλά και, συνήθως, έχει σπουδάσει.
