Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου
-Στην Χ.- “Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου” Ο στίχος από το “γυμνό σώμα” του Γιάννη Ρίτσου. Μου
Μελάνι μαύρο
Ψυχή μου, “ο άνθρωπος που γράφει, έχει την πιο μοναχική δουλειά που υπάρχει”. Το παραπάνω το έχει γράψει
Γιατί να είμαστε χώρια αφού σ’ αγαπάω και μ’ αγαπάς;
Σ’ αγαπάω. Δε χρειάζεται άλλος πρόλογος. Όλα κλείνονται μέσα στη φράση αυτή. Όμως είμαι παράξενος άνθρωπος. Με όλα όσα έχω
Κατά παραγγελία γραφή
Κατά παραγγελία γραφή: αυτό που τα περισσότερα έντυπα και διαδικτυακά ΜΜΕ ζητούν από τους εργαζομένους τους. “Γράψε μου για τούτο, για
Απ’όσα έζησα μαζί σου ξεχωρίζω 4 μικρές στιγμές
-Στη Χ.- Η ζωή αδερφέ μου είναι γραμμές. Ατελείωτες γραμμές που η κάθε μια τραβάει τη δικιά της αυτόνομη πορεία.
Όπως ο Victor την Kelly
-Όπως ο Victor την Kelly, αφιερωμένο στην Χ.- Τα απσπάσματα ήταν από το βιβλίο του Niall Griffiths «Kelly + Victor»:
Σ’ αυτόν τον τόπο, όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί
“Σ’ αυτόν τον τόπο, όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί, κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή…” Έτσι είναι. Όπως
Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου
«Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου, σε περιμένω να `’ρθεις… Μ’ ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου…» Ακριβώς όπως
Φθίνουμε ως κοινωνία
“Φθίνουμε ως κοινωνία!”. Η λέξη αυτή ξεστομίστηκε με αγανάκτηση. Τον άνθρωπο αυτό τον είχα καθηγητή στο Γυμνάσιο. Φιλόλογος. Τον συνάντησα
Επιστροφή στο σπίτι
Ένας μεσημεριανός καφές σαν διάλειμμα, και μετά και πάλι δουλειά… Η έναρξη της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης αποτελεί το σημαντικότερο γεγονός
364 και σήμερα
-Ή αλλιώς «σκόρπιες σκέψεις από την παραμονή στο τμήμα μεταγωγών»- Ποινική δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος. Το δικαστήριο απεφάνθη: ένας χρόνος
Στον αστερισμό του Καρκίνου…
-…ή γράφοντας με όσες δυνάμεις απέμειναν…- Δεκαπενταύγουστος ο κλασσικός. Στο χωριό. Καθήμενος στο καφενείο με έναν φίλο και συγχωριανό, τον
Ένας κύκλος που κλείνει…
-Ένας κύκλος που κλείνει…Και που μακάρι να μην έκλεινε ποτέ…- «Αντίο. Να προσέχεις τον εαυτό σου…» Έγραφε το μήνυμα που ελήφθη.
Αύγουστος
Ήταν και τότε Αύγουστος. Μόνο που τα γεγονότα ήταν τελείως διαφορετικά. Άλλος τόπος, άλλοι άνθρωποι. Ήταν η εποχή που εσύ
Το μόνο αισιόδοξο είναι οι φίλοι
Επιστροφή στο σπίτι. Το κεφάλι βαρύ από το ποτό. Ένα τσιγάρο, και δρόμο για ύπνο… Κάθεσαι στην καρέκλα, ρουφάς τη
Χωρίς λόγια…
«Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη ομπόλια, για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει…» Κώστας Βάρναλης, «Η
Η «λευκή»…
«10 Ευρώ και με κάνεις ό,τι θες» Ήταν πολύ όμορφη. Το πρόσωπό της βέβαια κουρασμένο. Με είχε πλησιάσει στη στάση
Συνειδητοποίηση
Πρόσωπο χαμογελαστό, χαλαρό, ήρεμο. Τα τσιγάρα, το ένα πίσω από το άλλο καθώς έπινε τη μπύρα του με αργές γουλιές
Εμπορικόν “Βασιλεύς Μποντουέν”, 5°12’19.9″S 11°03’43.8″E, 2 Ιούλη 1958
Εμπορικόν «Βασιλεύς Μποντουέν», 5°12’19.9″S 11°03’43.8″E 2 Ιούλη 1958. Έφη μου, έχει λίγες μέρες που κινήσαμε από τη Μπόμα του Βελγικού
2-3 κουβέντες για την αιμοδοσία
Αγαπητέ αναγνώστη, Μέσα σ’ αυτό το κείμενο δε θα σου μιλήσω για «γαλοπούλες που χρειάζονται ένα τέταρτο της ώρας να ψηθούν,
Η Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια μου
Συμπρωτεύουσα, καμάρι του Βορρά, στολίδι του Θερμαϊκού, πες την όπως θες. Για ΄μένα η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ποτέ αυτό… Εσύ
“To γραφτόν”
Ήτουνε που λέτε η νύξ βαθιά και πίσσα των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, και η πλήξις τόση, που ούτε κώνωψ αλλήθωρος
Φτάνει πια, είμαστε άνθρωποι
«Τα Αψυχολόγητα» λοιπόν: Mία στήλη σκέψεων, που πολλές φορές μπορούν να μετατραπούν σε προβληματισμό για διάφορα κοινωνικά θέματα. Κάπως έτσι
“Αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;”
Μπροστά στη δύναμή του είμεθα ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ. Εάν μας χτυπήσει, «μας πήρε και μας σήκωσε» που λέει και η λαϊκή