Μπροστά στη δύναμή του είμεθα ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ. Εάν μας χτυπήσει, «μας πήρε και μας σήκωσε» που λέει και η λαϊκή έκφραση. Δε μιλώ για τον ενθουσιασμό της στιγμής, αλλά για τον κεραυνοβόλο έρωτα. Αυτόν που χτυπάει ελάχιστες φορές, και που μας κάνει να μην έχουμε μάτια για άλλο άτομο. Κάποιος με εξειδικευμένες οργανώσεις πάνω στην […]
Οι γραμμές και τα κείμενα που έχουν γραφτεί πάνω στο θέμα της οπαδικής κουλτούρας είναι αμέτρητες. Εγώ προσωπικά, πολλές φορές έχω απολαύσει τα γραπτά του Νίκου Ιωαννίδη, του επονομαζόμενου «Ισοβίτη», για τον Π.Α.Ο.Κ. και τις ιστορίες των οπαδών του. Όμως στην Ελλάδα παρατηρείται και το εξής φαινόμενο: τα κείμενα που αναφέρονται στους οπαδούς των «μικρών» […]
Η γραβάτα τον έσφιγγε. Δεν είχε συνηθίσει ποτέ του να τη φοράει. Ο κόσμος γύρω τού έφερνε κόμπο στο στομάχι. «Λες να μετάνιωσε;». Η μαύρη αυτή σκέψη του τριγύριζε ξανά και ξανά το μυαλό. Αυτός όμως δεν είχε μετανιώσει για το σημερινό γάμο. Και το ήξερε καλά… Κοίταξε ξανά το συρφετό από τα συγγενολόγια και […]
Μια μικρή, συμβολική ιστορία… Η 3η του Μάρτη του 2011 ήταν μία ημέρα σημαντική για δύο ανθρώπους. Την ημέρα εκείνη ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Κώστα από την Αθήνα στον ΟΤΕ, και του Ορχάν από την Κωνσταντινούπολη στην Türk Telekom. Και οι δύο, από την ημέρα εκείνη, εργαζόνται ως τεχνικοί. Ξυπνούν γύρω στις 7 το πρωί, βρίσκονται […]
Ένα γράμμα σε ένα άτομο που χάθηκε… Ψυχή μου, το σύννεφο καπνού χάνεται καθώς διαγράφει την ύστατη αυτή πορεία του, από τα πνευμόνια μου στο ταβάνι. Συνειρμοί… Έτσι χάθηκε και η δική μας μικρή ιστορία. Σαν τον καπνό… Και δε το ήθελα καθόλου αυτό γαμώτο… Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα κοντά σου πίστεψα πως […]
Η διαδικασία του πρωινού, η προαιώνια: Μία γουλιά καφές και μία τζούρα από το τσιγάρο μου. Η καφεΐνη στο στομάχι, η νικοτίνη στο αίμα και στις αρτηρίες, κι όλη η πίσσα στους πνεύμονες. Και μετά, η ίδια διαδικασία να επαναλαμβάνεται ολημερίς… Η ζωή μου με λίγα λόγια, και κάποιες πράξεις που δε ξέρω πότε θα […]
Νυχτώνει. Προσπαθώ μάταια να βολευτώ στη θέση μου. Το λεωφορείο ξεκινάει… Πίσω στο χωριό σε μερικές ώρες, κι εγώ να μη μπορώ να συγκρατήσω τη μελαγχολία και τη θλίψη μου… Ζορίζομαι για να τακτοποιήσω τις σκέψεις στο μυαλό μου. Μάταιο και αυτό, αφού είναι μονίμως σκόρπιες κι ασυνάρτητες… Δεν είναι το πρώτο σούρουπο που βλέπω […]
Ψυχή μου, «Σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα 5 το πρωί…» Αυτό τραγουδούσε ο αξέχαστος Παύλος Σιδηρόπουλος… Μπορεί η ώρα να μην είναι 5, όμως το χάραμα πλησιάζει. Κι εγώ, για άλλη μία βραδιά, σου γράφω αυτές εδώ τις γραμμές… Το γράμμα μου δεν έχει δομή, ειρμό, θέμα… Μπορεί όμως να περιγραφεί με δύο […]
«Το χέρι της τον αρπάζει από τον καρπό, και αμέσως αρχίζει να τρέχει. Την ακολουθεί αμήχανος. Μόλις είχε βγει από το σταθμό του Μετρό, και πριν καν χαιρετηθούν, κάπου τον τραβολογούσε. Η απορία του λύθηκε τη στιγμή που είδε τον πλανόδιο μουσικό με την κιθάρα. Υπέθεσε πως γι’ αυτόν το λόγο τον τράβηξε, για να […]
Βραδάκι ήταν και έπληττα στο σπίτι μου… Και όπως κάθε φορά που πλήττω οικτρά, σε βαθμό που ούτε βιβλίο να μη μπορώ να ανοίξω, στράφηκα προς αυτό το “κατασκεύασμα του σατανά” που ονομάζεται τηλεόραση. Έπεσα λοιπόν πάνω στο κανάλι της Βουλής Των Ελλήνων. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος κυβερνητικός βουλευτής, ο οποίος ανέλυε την πορεία της […]
Στέκω εδώ. Ακίνητος. Δίχως γνώση και γεμάτος με απόρριψη από παλιά, άμαθος στο διαφορετικό. Στέκεις απέναντί μου. Με τα υπέροχα μαλλιά σου να αντανακλούν τις αχτίδες του ήλιου, την ίδια στιγμή που στα μεγάλα σου μάτια καθρεφτίζεται το δικό μου ερώτημα: “Πού πάμε;” Δε ξέρω πού πάμε, αλλά γνωρίζω κάτι άλλο: πως θέλω να είμαι […]
Για να πω την αλήθεια, μου πήρε λίγα λεπτά για να συνειδητοποιήσω το γεγονός. Αυτό που διάβαζε η κοπέλα που στεκόταν δίπλα μου στο αστικό λεωφορείο ήταν το Maxmag, και πιο συγκεκριμένα, ήταν η στήλη των Αψυχολόγητων. Το απίστευτο της υποθέσεως ήρθε με μία πιο προσεκτική ματιά. Ήταν ο τίτλος: “και έγραφε…”. Ένιωσα παράξενα που είδα […]
Και έγραφε, έγραφε, έγραφε… Το πρόσωπό του κουρασμένο. Τα προβλήματα πολλά. Και όμως, προσπαθούσε να μη δείχνει απολύτως κανένα συναίσθημα. Το ύφος του, νηφάλιο, ίσως και κάπως… ξινό! Έτσι προσπαθούσε να αμυνθεί στη μοναξιά που τον ταλανίζει: με ένα ξινισμένο “υφάκι” που φαινόταν υπεροπτικό αλλά δεν ήταν… Και έγραφε λοιπόν για να ξεχαστεί λίγο πίνοντας […]
Ο κύριος Μάξγουελ Γκάρλαντ γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1964. Οι παππούδες του ήρθαν από τη Τζαμάικα. Οι γονείς του αισθάνονταν Βρετανοί, έτσι έμαθαν και σε αυτόν. Αισθανόταν Βρετανός, ήταν Βρετανός. Ο κύριος Γκάρλαντ ήταν ένα ήσυχο παιδί, που οι φίλοι το φώναζαν “Μαξ”. Ποτέ δε πείραξε κανέναν, ποτέ δε μάλωσε με κανέναν. Στο σχολείο βέβαια, […]
“Μειδιάστε παρακαλώ!” είπε ο φωτογράφος. Ήταν η στιγμή που η οικογένεια “συμμαζευόταν”: o σεβάσμιος πατήρ, βλοσυρός, ίσωνε τη γραβάτα του, ενώ η μήτηρ διόρθωνε το γιακά και το ψάθινο καπελάκι του υιού της, τη στιγμή που ο μικρός, από μέσα του, βλαστημούσε τη μαύρη του τη μοίρα για την ταλαιπωρία που τον υπέβαλε η μάνα του, […]
Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, απομένουν μόνο λίγες ώρες για να τελειώσει το 2017… Κάτι τέτοιες ώρες είναι που πολλοί από εμάς οδηγούνται -εκούσια ή ακούσια- στο να κάνουν έναν απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε… Έτσι, το άρθρο αυτό θα είναι ένας προσωπικός κατά κάποιο τρόπο απολογισμός για το έτος που μας […]
330 ημέρες και κάτι ψιλά… Τόσο καιρό έχω να σε δω, μα απόψε μου έστειλες κάτι ξανά… Η σιωπή μηνών έσπασε, και ήταν απλά με ένα κενό μήνυμα. Απάντησα, με ρώτησες πως είμαι, και στο τέλος καταλήξαμε να μου λες να σε ξεχάσω… Πώς; Πώς να σε ξεχάσω όταν βρίσκεσαι στην κάθε στιγμή μου, όταν η […]
Άλλαξε φίλε μου… Η μέρα που γεννήθηκες, η πιο χαρούμενη για τον πατέρα σου, κι η μόνη ευτυχισμένη για τη μάνα… Γι’ αυτόν επειδή γεννήθηκες “παιδί, κι όχι κορίτσι” όπως καυχιόταν στους φίλους του. Για τη μάνα σου, γιατί ήταν η μόνη μέρα που δε τη φόβισε, που δε γύρισε στο σπίτι τύφλα απ’ το […]
Το τέλος της βραδιάς μετά το one night stand είναι κλισέ: Μαζεύει τα ρούχα του από την καρέκλα ή το πάτωμα, και με έναν τυπικό, ίσως αμήχανο χαιρετισμό, αποχαιρετά την κοπέλα που βρίσκεται ακόμη ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Αυτή του ανταποδίδει το χαιρετισμό μαζί με ένα χαμόγελο. Τότε σκύβει και της δίνει ένα τελευταίο φιλί πριν […]
Σε λένε “πρεζόνι”. Σου λένε πως δε σου αξίζε καλύτερη κατάληξη μετά την επιλογή με τα ναρκωτικά που έκανες. Ούτε που θυμάσαι τ’ όνομά σου πια. Σπίτι δεν έχεις. Σε έδιωξαν σαν μίασμα οι γονείς, άδικα… Σπίτι σου οι σταθμοί, τα τρένα που περνούν, ο δρόμος… Η παράκληση στα μάτια σου, φτηνή δικαιολογία “30 λεπτά […]
Για την κοπέλα στην Κόρινθο, για κάθε γυναίκα που παρενοχλήθηκε, χλευάστηκε, κακοποιήθηκε… Εσύ, η γυναίκα, η μάνα, τροφός μας… Zεις και δίνεις ζωή, Κι εμείς σε παιδέψαμε, σαν να ‘μαστε η χειρότερη κι η πιο άτιμη φάρα… Σε παιδέψαμε γυναίκα, εμείς, η φαλλοκρατική μας κοινωνία. Η κοινωνία που έχει μάθει να κρατά το σώμα, και […]
Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα των γερμανικών ομοσπονδιακών εκλογών, καθώς και τις πρώτες εκτιμήσεις για τη σύνθεση της νέας γερμανικής κυβέρνησης: Πρώτο κόμμα λοιπόν ο χριστιανοδημοκρατικός συνασπισμός CDU/CSU με 38,7%, δεύτερο κόμμα οι Σοσιαλδημοκράτες του SPD με 20,6% -μέχρι τώρα το χαμηλότερο ποσοστό του SPD από τις εκλογές του […]
Πολλοί ορισμοί έχουν ειπωθεί σχετικά με τον έρωτα και την ηδονή. Κατ’ εμέ είναι δύο έννοιες αλληλένδετες.Ο έρωτας αποτελεί ένα είδος ηδονής, και η ηδονή αποτελεί συστατικό στοιχείο του απόλυτου έρωτα. Η απόλυτη ηδονή βρίσκεται πίσω απ’ τις κουρτίνες, στο πίσω μέρος του μυαλού, στις πιο μύχιες ανθρώπινες σκέψεις. Η υπόστασή της, πολλαπλή. Αν είχε […]
Στην Χ. Το βιβλίο δεν αποτελεί απλά ένα ανάγνωσμα, αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Είναι ένας φίλος σε στιγμές μοναξιάς, μία καλή παρέα, ένα μαγικό ταξίδι σε μέρη και γεγονότα, σε οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας… Με λίγα λόγια, το βιβλίο αποτελεί ένα μαγικό μέσο για ταξίδια, χωρίς καν να χρειαστούμε εισητήριο. Ένα βιβλίο έχει τεράστια αξία, […]
