Οκτώβριος 2019-Στην Χ.- “Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου” Ο στίχος από το “γυμνό σώμα” του Γιάννη Ρίτσου. Μου θύμισε εσένα. Ένα άστρο που με έκανε να καίγομαι με την πιο γλυκιά φλόγα, αυτή του έρωτα. Η φλόγα σου βέβαια δεν έχει τίποτε το καταστροφικό. Ίσα-ίσα που με έβγαλε από την αναισθησία και […]
Ψυχή μου, “ο άνθρωπος που γράφει, έχει την πιο μοναχική δουλειά που υπάρχει”. Το παραπάνω το έχει γράψει ο Περικλής Κοροβέσης. Εγώ προσωπικά, το βιώνω κιόλας. Αν δεν το βίωνα, δε θα βρισκόμουν στη γωνία ενός μπαρ, μόνος μου -ως συνήθως-, με το σημειωματάριο ανά χείρας. Η γραφή όντως αποτελεί κάτι το […]
Σ’ αγαπάω. Δε χρειάζεται άλλος πρόλογος. Όλα κλείνονται μέσα στη φράση αυτή. Όμως είμαι παράξενος άνθρωπος. Με όλα όσα έχω δει, έχω καταντήσει κλειστός κι απόμακρος. Ανίκανος να καταφέρω να δείξω τα συναισθήματά μου. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσω να «ανοιχτώ» είναι από κοντά. Μόνο εκεί μπορώ να κοιτάζω την άλλη στα μάτια και […]
Κατά παραγγελία γραφή: αυτό που τα περισσότερα έντυπα και διαδικτυακά ΜΜΕ ζητούν από τους εργαζομένους τους. “Γράψε μου για τούτο, για κείνο…”, κι έπειτα το κεφάλι που “σπάει” ώστε το αποτέλεσμα να συμβαδίζει με το ζητούμενο του προϊσταμένου. Προσωπικά, πάντα ήμουν κατά της κατά παραγγελία γραφής -εκτός αν πρόκειται για ρεπορτάζ ή κάτι που “παίζει” πολύ στην […]
-Στη Χ.- Η ζωή αδερφέ μου είναι γραμμές. Ατελείωτες γραμμές που η κάθε μια τραβάει τη δικιά της αυτόνομη πορεία. Κάποτε, οι γραμμές αυτές τέμνονται, και κάπως έτσι συναντιόνται οι πορείες δυο ανθρώπων.Από εκεί και πέρα συμβαίνει αυτό που λέμε «την πάτησα μαζί του/της», κι αυτό που αρχίζει να μετράει, είναι οι στιγμές που περνάμε […]
-Όπως ο Victor την Kelly, αφιερωμένο στην Χ.- Τα απσπάσματα ήταν από το βιβλίο του Niall Griffiths «Kelly + Victor»: «Χριστέ μου! Είναι πανέμορφη, γαμώτο! Δεν μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω της. Είμαι άυπνος τρεις νύχτες και τα μάτια μου καίνε σαν να κοίταζα κατάφατσα τον ήλιο και το μόνο που θέλω […]
“Σ’ αυτόν τον τόπο, όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί, κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή…” Έτσι είναι. Όπως τα τραγούδησε η αξέχαστη Σωτηρία Μπέλλου στο «ζεϊμπέκικο» του Σαββόπουλου. Όσοι αγάπησαν πραγματικά, ούτε άσπρη ημέρα είδαν, ούτε γλυκό ψωμί φάγανε ποτέ τους… Είτε μεγάλωσες σ’ ένα χωριό της Ρούμελης, είτε σε μια παράγκα της […]
«Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου, σε περιμένω να `’ρθεις… Μ’ ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου…» Ακριβώς όπως στους παραπάνω στίχους του Νίκου Γκάτσου… Αυτό είσαι τελικά: τ’ όνειρο. Γι’ αυτό και τους παρέθεσα αντί προλόγου… Κι όνειρο θα παραμείνεις μάλλον, διότι στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι διαφορετική: εσύ εκεί, χίλια και κάτι […]
“Φθίνουμε ως κοινωνία!”. Η λέξη αυτή ξεστομίστηκε με αγανάκτηση. Τον άνθρωπο αυτό τον είχα καθηγητή στο Γυμνάσιο. Φιλόλογος. Τον συνάντησα έξω από τον γιατρό μου, όπου βρισκόμουν για άλλη μια φορά λόγω των προαιώνιων πλέον θεμάτων υγείας που αντιμετωπίζω. Η κουβέντα που είχαμε αφορούσε την αδιαφορία της πλειοψηφίας των σημερινών εφήβων και νέων απέναντι στο […]
Ένας μεσημεριανός καφές σαν διάλειμμα, και μετά και πάλι δουλειά… Η έναρξη της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης αποτελεί το σημαντικότερο γεγονός για την πόλη αυτή… Κι εγώ για άλλη μία χρονιά βρέθηκα εδώ, όχι μόνο για το ρεπορτάζ, αλλά και για την καθιερωμένη πορεία… Επιστροφή στο σπίτι … Αγίας Σοφίας κι Αγίας Θεοδώρας γωνία. Δυο βήματα […]
-Ή αλλιώς «σκόρπιες σκέψεις από την παραμονή στο τμήμα μεταγωγών»- Ποινική δίωξη σε βαθμό πλημμελήματος. Το δικαστήριο απεφάνθη: ένας χρόνος φυλάκισης εξαγοράσιμος. Το «εξαγοράσιμος» για ΄σένα απλά δεν υπήρχε, διότι δεν υπήρχαν και τα χρήματα που απαιτούνται για όλο αυτό. Κι έτσι, μετά από αποχαιρετισμούς με γονείς, φίλους συγγενολόγια κλπ («Υπομονή παιδί μου, ένας χρόνος […]
-…ή γράφοντας με όσες δυνάμεις απέμειναν…- Δεκαπενταύγουστος ο κλασσικός. Στο χωριό. Καθήμενος στο καφενείο με έναν φίλο και συγχωριανό, τον μόνο άνθρωπο δηλαδή που μπορώ να αναπτύξω μία ουσιώδη συζήτηση σε αυτό το μέρος. Σήμερα δε μιλούσαμε όμως. Αυτός ήταν προσηλωμένος στο κινητό του τηλέφωνο, παρατηρώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κι εγώ στο μπλοκάκι μου, […]
-Ένας κύκλος που κλείνει…Και που μακάρι να μην έκλεινε ποτέ…- «Αντίο. Να προσέχεις τον εαυτό σου…» Έγραφε το μήνυμα που ελήφθη. Η κατακλείδα, και μετά σιωπή. Λήξη. Τέλος. «Λογική η κατάληξη, έτσι όπως τα ‘κανες αδερφέ μου» η σκέψη που ακολουθεί τη χάραξη των γραμμών αυτών… Λάθη, λάθη, λάθη… Λάθη που επί χρόνια έκανες και δε κοίταξες να […]
Ήταν και τότε Αύγουστος. Μόνο που τα γεγονότα ήταν τελείως διαφορετικά. Άλλος τόπος, άλλοι άνθρωποι. Ήταν η εποχή που εσύ βρισκόσουν εδώ, κι εμένα οι ημέρες μου δεν ήταν ανιαρές και ίδιες. Με λίγα λόγια, ήταν εκείνες οι ημέρες που αισθανόμουν άνθρωπος. Που εσύ υπήρχες… Ο καιρός βέβαια πέρασε. Όλα αλλάξανε άρδην. Κι έτσι, αντί […]
Επιστροφή στο σπίτι. Το κεφάλι βαρύ από το ποτό. Ένα τσιγάρο, και δρόμο για ύπνο… Κάθεσαι στην καρέκλα, ρουφάς τη τζούρα, νιώθεις να ανακατεύεσαι. Και ανάμεσα σ’ αυτή τη θολούρα, σου ΄ρχονται οι σκέψεις σαν απολογισμός. Πιάνεις το μπλοκάκι, το στυλό, και ξεκινάς να γράφεις… «Απολογισμός ζωής: Μηδέν εις το πηλίκον». Ακριβώς… Είναι μία από αυτές […]
«Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη ομπόλια, για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει…» Κώστας Βάρναλης, «Η μάνα του Χριστού» [απόσπασμα]. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί αυτό που έγινε. Ο «όλεθρος» και η «καταστροφή» αποτελούν πλέον ό,τι φτωχότερο για να δοθεί μία εικόνα σχετικά με το συμβάν της προηγούμενης εβδομάδος στην […]
«10 Ευρώ και με κάνεις ό,τι θες» Ήταν πολύ όμορφη. Το πρόσωπό της βέβαια κουρασμένο. Με είχε πλησιάσει στη στάση του λεωφορείο πριν χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ξεφουρνίζοντάς μου το παραπάνω. Δε το σκέφτηκα καν. Της έδωσα τα 10 Ευρώ. «Κοίτα να ξεμπλέξεις απ’ αυτά τα σκατά» της είπα, και απομακρύνθηκα αμέσως. Το μόνο που άκουσα ήταν ένα […]
Πρόσωπο χαμογελαστό, χαλαρό, ήρεμο. Τα τσιγάρα, το ένα πίσω από το άλλο καθώς έπινε τη μπύρα του με αργές γουλιές καθισμένος στο μπαρ. Γενικότερα περιποιημένος, στητός. Μιλήσαμε ελάχιστα. 47 ετών, μόνος του. Με τους φίλους του δε βρισκόταν συχνά πλέον λόγω του ότι έχουν τις οικογένειές τους, οπότε δε διαθέτουν το χρόνο που αυτός διαθέτει. […]
Εμπορικόν «Βασιλεύς Μποντουέν», 5°12’19.9″S 11°03’43.8″E 2 Ιούλη 1958. Έφη μου, έχει λίγες μέρες που κινήσαμε από τη Μπόμα του Βελγικού Κονγκό για την επιστροφή μας. Μέχρι να τελειώσει ο Αύγουστος θα ΄χουμ’ αράξει Αμβέρσα, κι από ΄κει επιτέλους θα γυρίσω να δω την πατρίδα… Επιτέλους θα σε δω, μετά από όλον αυτόν τον καιρό και […]
Αγαπητέ αναγνώστη, Μέσα σ’ αυτό το κείμενο δε θα σου μιλήσω για «γαλοπούλες που χρειάζονται ένα τέταρτο της ώρας να ψηθούν, όση ώρα ακριβώς χρειάζεται για να δώσεις αίμα» (όπως έλεγε η διαφήμιση του Υπουργείου Υγείας κάποτε), ή άλλα παρόμοια…. Σ’ αυτές τις γραμμές θα προσπαθήσω να σου μιλήσω. Να σου πω σαν φίλος 2-3 πραγματάκια […]
Συμπρωτεύουσα, καμάρι του Βορρά, στολίδι του Θερμαϊκού, πες την όπως θες. Για ΄μένα η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ποτέ αυτό… Εσύ φίλε μου βλέπεις Λευκό Πύργο, ιστορία, κάστρα και βυζαντινές εκκλησίες. Εγώ βλέπω στην πόλη αυτή μόνο νύχτες και μισοσκότεινα δωμάτια. Η δική μου πόλη… Αυτή που ξεκίναγε γωνία Αγίας Σοφίας κι Αγίας Θεοδώρας νωρίς το […]
Ήτουνε που λέτε η νύξ βαθιά και πίσσα των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, και η πλήξις τόση, που ούτε κώνωψ αλλήθωρος και ψωμόλυσσας για αίμα, οσάν τον Βρυκόλακα τον Τρανσυλβανέζο δεν ομίλαγε… Λίγο το σπίρτο το σπιτικό, λίγο το καπνιστό που λέτε, κι έπεσε η γκλάβα εις σκέψιν βαθέα και νταλκαδιαστική. Ο λόγος περί επάγγελμα και […]
«Τα Αψυχολόγητα» λοιπόν: Mία στήλη σκέψεων, που πολλές φορές μπορούν να μετατραπούν σε προβληματισμό για διάφορα κοινωνικά θέματα. Κάπως έτσι συνέβη και αυτήν την εβδομάδα λοιπόν. Το θέμα που είχα ξεκινήσει να γράφω ήταν άλλο, όμως κάποια γεγονότα που είδα να συμβαίνουν, με έκαναν να γράψω τις γραμμές αυτές, νιώθοντας μία έντονη ανησυχία… Οι καιροί […]
Μπροστά στη δύναμή του είμεθα ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ. Εάν μας χτυπήσει, «μας πήρε και μας σήκωσε» που λέει και η λαϊκή έκφραση. Δε μιλώ για τον ενθουσιασμό της στιγμής, αλλά για τον κεραυνοβόλο έρωτα. Αυτόν που χτυπάει ελάχιστες φορές, και που μας κάνει να μην έχουμε μάτια για άλλο άτομο. Κάποιος με εξειδικευμένες οργανώσεις πάνω στην […]
Τ ο MAXMAG είναι ένα περιοδικό που μπήκε δυναμικά στο χώρο της διαδικτυακής ενημέρωσης. Κοινό όλων: η αγάπη για την αρθρογραφία, την οποία ο καθένας ξεχωριστά τη συνδέει με το αντικείμενο που γνωρίζει καλά και, συνήθως, έχει σπουδάσει.
