-Ένας κύκλος που κλείνει…Και που μακάρι να μην έκλεινε ποτέ…- «Αντίο. Να προσέχεις τον εαυτό σου…» Έγραφε το μήνυμα που ελήφθη. Η κατακλείδα, και μετά σιωπή. Λήξη. Τέλος. «Λογική η κατάληξη, έτσι όπως τα ‘κανες αδερφέ μου» η σκέψη που ακολουθεί τη χάραξη των γραμμών αυτών… Λάθη, λάθη, λάθη… Λάθη που επί χρόνια έκανες και δε κοίταξες να […]
Ήταν και τότε Αύγουστος. Μόνο που τα γεγονότα ήταν τελείως διαφορετικά. Άλλος τόπος, άλλοι άνθρωποι. Ήταν η εποχή που εσύ βρισκόσουν εδώ, κι εμένα οι ημέρες μου δεν ήταν ανιαρές και ίδιες. Με λίγα λόγια, ήταν εκείνες οι ημέρες που αισθανόμουν άνθρωπος. Που εσύ υπήρχες… Ο καιρός βέβαια πέρασε. Όλα αλλάξανε άρδην. Κι έτσι, αντί […]
Επιστροφή στο σπίτι. Το κεφάλι βαρύ από το ποτό. Ένα τσιγάρο, και δρόμο για ύπνο… Κάθεσαι στην καρέκλα, ρουφάς τη τζούρα, νιώθεις να ανακατεύεσαι. Και ανάμεσα σ’ αυτή τη θολούρα, σου ΄ρχονται οι σκέψεις σαν απολογισμός. Πιάνεις το μπλοκάκι, το στυλό, και ξεκινάς να γράφεις… «Απολογισμός ζωής: Μηδέν εις το πηλίκον». Ακριβώς… Είναι μία από αυτές […]
«Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη ομπόλια, για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει…» Κώστας Βάρναλης, «Η μάνα του Χριστού» [απόσπασμα]. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί αυτό που έγινε. Ο «όλεθρος» και η «καταστροφή» αποτελούν πλέον ό,τι φτωχότερο για να δοθεί μία εικόνα σχετικά με το συμβάν της προηγούμενης εβδομάδος στην […]
«10 Ευρώ και με κάνεις ό,τι θες» Ήταν πολύ όμορφη. Το πρόσωπό της βέβαια κουρασμένο. Με είχε πλησιάσει στη στάση του λεωφορείο πριν χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ξεφουρνίζοντάς μου το παραπάνω. Δε το σκέφτηκα καν. Της έδωσα τα 10 Ευρώ. «Κοίτα να ξεμπλέξεις απ’ αυτά τα σκατά» της είπα, και απομακρύνθηκα αμέσως. Το μόνο που άκουσα ήταν ένα […]
Πρόσωπο χαμογελαστό, χαλαρό, ήρεμο. Τα τσιγάρα, το ένα πίσω από το άλλο καθώς έπινε τη μπύρα του με αργές γουλιές καθισμένος στο μπαρ. Γενικότερα περιποιημένος, στητός. Μιλήσαμε ελάχιστα. 47 ετών, μόνος του. Με τους φίλους του δε βρισκόταν συχνά πλέον λόγω του ότι έχουν τις οικογένειές τους, οπότε δε διαθέτουν το χρόνο που αυτός διαθέτει. […]
Εμπορικόν «Βασιλεύς Μποντουέν», 5°12’19.9″S 11°03’43.8″E 2 Ιούλη 1958. Έφη μου, έχει λίγες μέρες που κινήσαμε από τη Μπόμα του Βελγικού Κονγκό για την επιστροφή μας. Μέχρι να τελειώσει ο Αύγουστος θα ΄χουμ’ αράξει Αμβέρσα, κι από ΄κει επιτέλους θα γυρίσω να δω την πατρίδα… Επιτέλους θα σε δω, μετά από όλον αυτόν τον καιρό και […]
Αγαπητέ αναγνώστη, Μέσα σ’ αυτό το κείμενο δε θα σου μιλήσω για «γαλοπούλες που χρειάζονται ένα τέταρτο της ώρας να ψηθούν, όση ώρα ακριβώς χρειάζεται για να δώσεις αίμα» (όπως έλεγε η διαφήμιση του Υπουργείου Υγείας κάποτε), ή άλλα παρόμοια…. Σ’ αυτές τις γραμμές θα προσπαθήσω να σου μιλήσω. Να σου πω σαν φίλος 2-3 πραγματάκια […]
Συμπρωτεύουσα, καμάρι του Βορρά, στολίδι του Θερμαϊκού, πες την όπως θες. Για ΄μένα η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ποτέ αυτό… Εσύ φίλε μου βλέπεις Λευκό Πύργο, ιστορία, κάστρα και βυζαντινές εκκλησίες. Εγώ βλέπω στην πόλη αυτή μόνο νύχτες και μισοσκότεινα δωμάτια. Η δική μου πόλη… Αυτή που ξεκίναγε γωνία Αγίας Σοφίας κι Αγίας Θεοδώρας νωρίς το […]
Ήτουνε που λέτε η νύξ βαθιά και πίσσα των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά, και η πλήξις τόση, που ούτε κώνωψ αλλήθωρος και ψωμόλυσσας για αίμα, οσάν τον Βρυκόλακα τον Τρανσυλβανέζο δεν ομίλαγε… Λίγο το σπίρτο το σπιτικό, λίγο το καπνιστό που λέτε, κι έπεσε η γκλάβα εις σκέψιν βαθέα και νταλκαδιαστική. Ο λόγος περί επάγγελμα και […]
«Τα Αψυχολόγητα» λοιπόν: Mία στήλη σκέψεων, που πολλές φορές μπορούν να μετατραπούν σε προβληματισμό για διάφορα κοινωνικά θέματα. Κάπως έτσι συνέβη και αυτήν την εβδομάδα λοιπόν. Το θέμα που είχα ξεκινήσει να γράφω ήταν άλλο, όμως κάποια γεγονότα που είδα να συμβαίνουν, με έκαναν να γράψω τις γραμμές αυτές, νιώθοντας μία έντονη ανησυχία… Οι καιροί […]
Μπροστά στη δύναμή του είμεθα ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΙΣΧΥΡΟΙ. Εάν μας χτυπήσει, «μας πήρε και μας σήκωσε» που λέει και η λαϊκή έκφραση. Δε μιλώ για τον ενθουσιασμό της στιγμής, αλλά για τον κεραυνοβόλο έρωτα. Αυτόν που χτυπάει ελάχιστες φορές, και που μας κάνει να μην έχουμε μάτια για άλλο άτομο. Κάποιος με εξειδικευμένες οργανώσεις πάνω στην […]
Οι γραμμές και τα κείμενα που έχουν γραφτεί πάνω στο θέμα της οπαδικής κουλτούρας είναι αμέτρητες. Εγώ προσωπικά, πολλές φορές έχω απολαύσει τα γραπτά του Νίκου Ιωαννίδη, του επονομαζόμενου «Ισοβίτη», για τον Π.Α.Ο.Κ. και τις ιστορίες των οπαδών του. Όμως στην Ελλάδα παρατηρείται και το εξής φαινόμενο: τα κείμενα που αναφέρονται στους οπαδούς των «μικρών» […]
Η γραβάτα τον έσφιγγε. Δεν είχε συνηθίσει ποτέ του να τη φοράει. Ο κόσμος γύρω τού έφερνε κόμπο στο στομάχι. «Λες να μετάνιωσε;». Η μαύρη αυτή σκέψη του τριγύριζε ξανά και ξανά το μυαλό. Αυτός όμως δεν είχε μετανιώσει για το σημερινό γάμο. Και το ήξερε καλά… Κοίταξε ξανά το συρφετό από τα συγγενολόγια και […]
Μια μικρή, συμβολική ιστορία… Η 3η του Μάρτη του 2011 ήταν μία ημέρα σημαντική για δύο ανθρώπους. Την ημέρα εκείνη ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Κώστα από την Αθήνα στον ΟΤΕ, και του Ορχάν από την Κωνσταντινούπολη στην Türk Telekom. Και οι δύο, από την ημέρα εκείνη, εργαζόνται ως τεχνικοί. Ξυπνούν γύρω στις 7 το πρωί, βρίσκονται […]
Ένα γράμμα σε ένα άτομο που χάθηκε… Ψυχή μου, το σύννεφο καπνού χάνεται καθώς διαγράφει την ύστατη αυτή πορεία του, από τα πνευμόνια μου στο ταβάνι. Συνειρμοί… Έτσι χάθηκε και η δική μας μικρή ιστορία. Σαν τον καπνό… Και δε το ήθελα καθόλου αυτό γαμώτο… Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα κοντά σου πίστεψα πως […]
Η διαδικασία του πρωινού, η προαιώνια: Μία γουλιά καφές και μία τζούρα από το τσιγάρο μου. Η καφεΐνη στο στομάχι, η νικοτίνη στο αίμα και στις αρτηρίες, κι όλη η πίσσα στους πνεύμονες. Και μετά, η ίδια διαδικασία να επαναλαμβάνεται ολημερίς… Η ζωή μου με λίγα λόγια, και κάποιες πράξεις που δε ξέρω πότε θα […]
Νυχτώνει. Προσπαθώ μάταια να βολευτώ στη θέση μου. Το λεωφορείο ξεκινάει… Πίσω στο χωριό σε μερικές ώρες, κι εγώ να μη μπορώ να συγκρατήσω τη μελαγχολία και τη θλίψη μου… Ζορίζομαι για να τακτοποιήσω τις σκέψεις στο μυαλό μου. Μάταιο και αυτό, αφού είναι μονίμως σκόρπιες κι ασυνάρτητες… Δεν είναι το πρώτο σούρουπο που βλέπω […]
Ψυχή μου, «Σου γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα 5 το πρωί…» Αυτό τραγουδούσε ο αξέχαστος Παύλος Σιδηρόπουλος… Μπορεί η ώρα να μην είναι 5, όμως το χάραμα πλησιάζει. Κι εγώ, για άλλη μία βραδιά, σου γράφω αυτές εδώ τις γραμμές… Το γράμμα μου δεν έχει δομή, ειρμό, θέμα… Μπορεί όμως να περιγραφεί με δύο […]
«Το χέρι της τον αρπάζει από τον καρπό, και αμέσως αρχίζει να τρέχει. Την ακολουθεί αμήχανος. Μόλις είχε βγει από το σταθμό του Μετρό, και πριν καν χαιρετηθούν, κάπου τον τραβολογούσε. Η απορία του λύθηκε τη στιγμή που είδε τον πλανόδιο μουσικό με την κιθάρα. Υπέθεσε πως γι’ αυτόν το λόγο τον τράβηξε, για να […]
Βραδάκι ήταν και έπληττα στο σπίτι μου… Και όπως κάθε φορά που πλήττω οικτρά, σε βαθμό που ούτε βιβλίο να μη μπορώ να ανοίξω, στράφηκα προς αυτό το “κατασκεύασμα του σατανά” που ονομάζεται τηλεόραση. Έπεσα λοιπόν πάνω στο κανάλι της Βουλής Των Ελλήνων. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος κυβερνητικός βουλευτής, ο οποίος ανέλυε την πορεία της […]
Στέκω εδώ. Ακίνητος. Δίχως γνώση και γεμάτος με απόρριψη από παλιά, άμαθος στο διαφορετικό. Στέκεις απέναντί μου. Με τα υπέροχα μαλλιά σου να αντανακλούν τις αχτίδες του ήλιου, την ίδια στιγμή που στα μεγάλα σου μάτια καθρεφτίζεται το δικό μου ερώτημα: “Πού πάμε;” Δε ξέρω πού πάμε, αλλά γνωρίζω κάτι άλλο: πως θέλω να είμαι […]
Για να πω την αλήθεια, μου πήρε λίγα λεπτά για να συνειδητοποιήσω το γεγονός. Αυτό που διάβαζε η κοπέλα που στεκόταν δίπλα μου στο αστικό λεωφορείο ήταν το Maxmag, και πιο συγκεκριμένα, ήταν η στήλη των Αψυχολόγητων. Το απίστευτο της υποθέσεως ήρθε με μία πιο προσεκτική ματιά. Ήταν ο τίτλος: “και έγραφε…”. Ένιωσα παράξενα που είδα […]
Και έγραφε, έγραφε, έγραφε… Το πρόσωπό του κουρασμένο. Τα προβλήματα πολλά. Και όμως, προσπαθούσε να μη δείχνει απολύτως κανένα συναίσθημα. Το ύφος του, νηφάλιο, ίσως και κάπως… ξινό! Έτσι προσπαθούσε να αμυνθεί στη μοναξιά που τον ταλανίζει: με ένα ξινισμένο “υφάκι” που φαινόταν υπεροπτικό αλλά δεν ήταν… Και έγραφε λοιπόν για να ξεχαστεί λίγο πίνοντας […]
