Ξεριζώνουμε τα πάντα από μέσα μας

Ξεριζώνουμε τα πάντα από μέσα μας. Βιαζόμαστε. Αυτό πάει να πει να διανύεις τη δεκαετία από τα είκοσι μέχρι τα τριάντα. Αυτό πάει να πει νιάτα, για κάποιους από εμάς. Ξεριζώνουμε τα πάντα από μέσα μας, κι όταν λέω τα πάντα εννοώ ό,τι έχει να κάνει με το τι πάει να πει ζωή.

Έχεις μια παραπάνω ελευθερία, είσαι ενήλικας με ευθύνες αλλά δεν είσαι τόσο ενήλικας ώστε να μπορείς και να “κατακτήσεις” τον κόσμο όπως θα ήθελες. Και βιαζόμαστε ξανά. Να μεγαλώσουμε. Να προχωρήσουμε. Η ανασφάλεια μας χτυπά την πόρτα, το άγχος μας χτυπά την πόρτα και η αβεβαιότητα για ό,τι έχουμε καταφέρει, ό,τι θέλουμε να καταφέρουμε αλλά κι ό,τι θα έπρεπε να έχουμε καταφέρει. Και βιαζόμαστε πάλι. Ξεριζώνουμε τα πάντα από μέσα μας. Θέλουμε να μάθουμε γρήγορα τι θα κάνουμε με το μέλλον μας, θέλουμε να πνίξουμε το άγχος αλλά με το άγχος, δεν ζούμε όπως πρέπει, δεν ζούμε όσα πρέπει ούτε απολαμβάνουμε τη στιγμή. Βιαζόμαστε. Θέλουμε απλά να μάθουμε αν θα φτάσουμε κάπου, αυτό πάει να πει να διανύεις τα είκοσι. Δεν αφηνόμαστε να νιώσουμε, δεν ρισκάρουμε, δεν προσπαθούμε. Κάποιοι βολεύονται με το εφήμερο, το γρήγορο, το απλό… και οι μέρες περνάνε χωρίς να ζούμε το τώρα, χωρίς να ζούμε ουσιαστικά τίποτα. Κι έτσι έχουμε ξεριζώσει τα πάντα…

Το να διανύεις τα χρόνια αυτά όπου το 2 έρχεται πρώτο στην ηλικία σου σου πάει να πει πως είσαι νέος μα όχι και τόσο νέος, έχεις μεγαλώσει βέβαια, μα δεν έχεις μεγαλώσει και τόσο. Θα έπρεπε να έχεις ωριμάσει, μα δεν γίνεται να τα ξέρεις και όλα για να έχεις φτάσει σε αυτό το βαθμό ωριμότητας. Πρέπει να τα κάνεις όλα, αλλά πρέπει και να ξεκουράζεσαι. Πρέπει να είσαι σωστό παιδί της οικογένειας, σωστός φίλος, σωστός σύντροφος, σωστός συνάδελφος, σωστός εργαζόμενος, σωστός φοιτητής αλλά και να είσαι και σωστός με τον εαυτό σου. Πρέπει να βρίσκεις χρόνο για όλους αλλά πρέπει να βρίσκεις και χρόνο για τον εαυτό σου, να μην τον αφήνεις. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, αλλά μπορείς να κάνεις μονάχα ό,τι είναι προσεκτικό. Πρέπει να είσαι ενήλικας αλλά πρέπει να ζητάς και βοήθεια από τους ενήλικες… Πρέπει να είσαι έξυπνος, μα πρέπει να μάθεις και πολλά ακόμη που δεν ξέρεις για να μην είσαι χαζός. Είναι ανθρώπινο να κάνεις λάθη, αλλά δεν πρέπει και να κάνεις λάθη. Και ξαφνικά όλα αυτά σε φέρνουν σε ό,τι είπαμε… Ξεριζώνουμε τα πάντα. Και θέλουμε μετά να μείνουμε μόνοι αλλά δεν θέλουμε και την μοναξιά. Θέλουμε για μια στιγμή να νιώσουμε πάλι παιδιά, θέλουμε μια αγκαλιά, θέλουμε, θέλουμε, θέλουμε… Μήπως τελικά δεν πρέπει να ξεριζώνουμε τα πάντα; Μήπως ό,τι πιο ανθρώπινο αρνιόμαστε είναι τελικά το καταφύγιο μας και μήπως τελικά το εφήμερο και το γρήγορο χάνεται τόσο εύκολα όσο ένα όνειρο; Αξίζει για 2-3 δευτερόλεπτα να ξεριζώσουμε τα πάντα; Και στο κάτω κάτω χωράει η ηλικία των 20 σε 2-3 δευτερόλεπτα;