Και είχα τόσο ανάγκη από μια τέχνη…
Η ψυχή μου νόσησε. Τα φάρμακα είναι για το σώμα, η ψυχή αναζητάει κάτι διαφορετικό. Η τέχνη που θα την κάνει να ξεχάσει, μια τέχνη που θα με ταξιδέψει.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι θα είναι αυτό που θα με κάνει να ζω αλλές ζωές για να ξεχνάω την δική μου. Να ξεχάσω ότι ο πόνος με έχει τυλίξει. Να χαθώ σε κάθε είδους τέχνη, να ταξιδέψω με την φαντασία και να χαθώ.
Το θέατρο στην ζωή μου
Την περίοδο που έκανα χημειοθεραπείες, το θέατρο ήταν για μένα μια τέχνη που είχα ανάγκη.
Ήταν αυτό που αναζητούσε η δική μου ψυχή για να ταξιδέψω όσο πιο μακριά μπορούσα.
Κάνοντας τις θεραπείες μου, άνθισε η αγάπη μου για αυτή την τέχνη. Το θέατρο.
Ξεκίνησα να πηγαίνω με την μητέρα μου. Μετά από κάθε θεραπεία, όταν περνούσαν δέκα μέρες και άρχισα να νιώθω καλά, έκλεινα εισιτήρια.
Εκεί σε κάθε παράσταση άφηνα τον πόνο μου έξω από το θέατρο. Έμπαινα μέσα και ξεχνούσα ότι με απασχολούσε. Μόλις καθόμουν στην καρέκλα, που ήταν ντυμένη με κόκκινο βελούδο, κοιτώντας τα φώτα και την σκηνή, ένιωθα αμέσως να βγαίνει η ψυχή μου από το σώμα.
Σε μια από αυτές τις παραστάσεις γνώρισα ηθοποιούς, άντρες και γυναίκες που με έκαναν να χαμογελάω, να σκέφτομαι, μα πάνω από όλα να θέλω να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου.
Έτσι σε μια τέτοια παράσταση ,”Μπαμπά μην ξανά πεθάνεις Παρασκευή” , γνώρισα την κ. Μαρία Φιλίππου. Μια ηθοποιό που λάτρευα χρόνια. Ήταν τόσο ευγενική και χαμογελαστή. Με υποδέχτηκε με την ζεστή αγκαλιά της. Το μόνο που ήθελα να της πω ήταν ότι ο ηθοποιός δεν είναι ένα κοινό επάγγελμα. Για μένα ήταν όλος μου ο κόσμος.
Ναι έτσι νιώθω ακόμα και τώρα, ήταν η δική μου ψυχοθεραπεία στα δικά μου σκοτάδια, για μένα και για πολλούς που περνούσαν δύσκολα στην ζωή τους.
Με αγκάλιασε, ήταν ακριβώς αυτό που είχα ανάγκη για να μπορώ να συνεχίσω να παλεύω, να μην τα παρατήσω.
Σε ένα μιούζικαλ, γνώρισα τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη. ήταν το έργο MATILDA. Ήταν μια μέρα πριν ξεκινήσω για δεύτερη φορά τις βαριές θεραπείες. Του έδωσα τα συγχαρητήρια μου, του είπα ευχαριστώ που μέσα από την παράσταση πήρα δύναμη. Μέσα από το χαμόγελό του ήξερα ότι μπορώ να τα καταφέρω.
Η τέχνη της γραφής…
Μέσα από μια απώλεια, ο χαμός μια αγάπης που δεν πρόλαβε να ζήσει. Η τέχνη της γραφής ήταν η μόνη διέξοδος για τον πόνο της ψυχής.
Εκείνο το βράδυ που κρατούσα στα χέρια μου, το παγωμένο του σώμα, τότε ήταν που έγραψα το πρώτο μου ποίημα.
Κάθε μέρα ερχόταν και άλλα. Σκέψεις και πόνος που ήθελε να αποτυπωθεί στο χαρτί. Είχε την ανάγκη να βγει ο πόνος με λέξεις. Με προτάσεις που με έκαναν να γυρνάω στο παρελθόν, να ζω ξανά και αυτή την νύχτα που τα πάντα σιώπησαν.
Τα ποιήματα έγιναν πολλά. Λέξεις αγάπης, πόνου μα και θέλησης. Μιας αγάπης που πέρασε στην αιωνιότητα. Η ψυχή μου διψούσε να εκφραστεί. Η γραφή μέρα με την μέρα απάλυνε έστω για μια στιγμή την πληγή.
Έμαθα μέσα από την γραφή και την συγγραφή να μοιράζω τα κομμάτια μου. Ήθελα μέσα από αυτά τα ποιήματα να δει κάθε άνθρωπος πόσο τυχερός είναι που έχει την υγεία του. Ήθελα να το κάνω ένα βιβλίο, που θα δείξει στον αναγνώστη ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο !
Η αγάπη, η ασθένεια, η απώλεια, ο πόνος και η θέληση για ζωή έγιναν μια ποιητική συλλογή που μου έδωσαν έναν λόγο να ονειρεύομαι. Η τέχνη της γραφής που έδωσε το όνειρο για το οποίο έμεινα και δεύτερη φορά στην ζωή.
Κάθε είδος γραφής, ακόμα και αν δεν βγει στο φως, δεν γίνει βιβλίο, βοηθάει την ψυχή να απελευθερώσει όλα αυτά που την κρατάνε πίσω.
Ακόμα και στο ημερολόγιο να βγάζεις την ψυχή σου, μόνο καλό κάνει. Η τέχνη της γραφής μπορεί να γίνει ο καλύτερος φίλος σου. Ένας φίλος που θα ακούσει τα μυστικά μονοπάτια της ψυχής σου και δεν θα σε προδώσει ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένει. Περιμένει κάθε λέξη που θες να βγάλεις και να την ακουμπήσεις σε μια λευκή σελίδα.
Η μουσική…
Η τέχνη της μουσικής μοναδική. Μέσα της μπορείς να χαθείς, μπορείς να ηρεμήσεις. Η μουσική μπορεί ακόμα και να γιατρέψει το μυαλό από κακές σκέψεις.
Έτσι κι εγώ ένα καλοκαίρι μετά από μια χημειοθεραπεία, είχα την ανάγκη να δω για πρώτη φορά τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη. Τον Γιάννη Πλούταρχο.
Η ψυχή μου είχε ανάγκη την φωνή του και το χάδι του. Όσο κι αν ζαλιζόμουν τον περίμενα μέχρι το τέλος. Ήθελα απλά να με κοιτάξει και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ, μοιάζει σαν να ήταν χθες.
Ενώ η βραδιά έκλεινε με την απογοήτευση μου, όταν ο άνθρωπος που καθόταν στην πόρτα, μου είπε ότι ο Πλούταρχος δεν θα δεχτεί κανέναν σήμερα λόγω ασθένειας. Στεναχωρήθηκα αλλά δεν έχασα την ελπίδα μου, έπρεπε να τον δω, για μένα ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Παρακάλεσε η φίλη μου και τότε έγινε το θαύμα.
Με πήρε ο υπάλληλος από το χέρι και με οδήγησε στο καμαρίνι του. Μπήκα μέσα και αμέσως η ψυχή μου ηρέμησε. Με αγκάλιασε τόσο ζεστά, τόσο ανθρώπινα, σαν να έβλεπε στα μάτια μου τον πόνο. Για μένα το να τον δω ήταν σαν μια σανίδα σωτηρίας. Ήταν η στιγμή που είχα πέσει μέσα στα βαθιά νερά και χρειαζόμουν το δικό του χέρι για να παραμείνω στην ζωή,
Αυτό το χαμόγελο, η ζεστή υποδοχή του, η αληθινή αγκαλιά του, και τα όμορφα λόγια του μου έδωσαν την δύναμη να δω πέρα από την ασθένεια.
Όλοι οι καλλιτέχνες πρέπει να ξέρουν τι σημαντικό έργο επιτελούν σε μια ψυχή σαν και την δική μου, σε μια ψυχή που εκείνη την στιγμή αιμορραγεί.
Τους ευχαριστώ γιατί άκουσαν την ψυχή μου, η διασημότητα δεν μετρούσε εκείνη την στιγμή, μόνο η ανθρωπιά και η αλήθεια.
Η ψυχή ψάχνει διέξοδο
Οι τέχνες βοηθάνε μια ψυχή να πιαστεί από κάτι. Να νιώσει ότι μπορεί να αντέξει τον κόσμο, που εκείνη την στιγμή διαλύθηκε.
Μια ψυχή μέσα από τις τέχνες γεννιέται ξανά. Ελπίζει, ταξιδεύει. Χαμογελάει και προχωράει.
