Ακόμα μια δύσκολη ημέρα τελειώνει. Γκαζώνω φεύγοντας από την δουλειά, και ανοίγομαι στην Αττική οδό. Ανυπομονώ να φτάσω σπίτι, να πετάξω τα ρούχα και τα παπούτσια, και να βυθιστώ στην μπανιέρα, σαν να μην υπάρχει αύριο. Το έχω κάνει εικόνα στο μυαλό μου.
Παρκάρω, χαιρετώ τους γείτονες , κλειδί στην πόρτα, ανοίγω, ανάβω κεριά με προσοχή μην λαμπαδιάσουμε(!), ανοίγω ραδιόφωνο στο αγαπημένο σταθμό και στέκομαι δυο λεπτά να πάρω μια ανάσα. Κοιτάζω τον χώρο τριγύρω και νιώθω ότι μου αρέσει, είναι τόσο δικό μου αυτό το μέρος! Τα χρώματα, τα κεριά, τα μικροέπιπλα, τα μαξιλάρια, τα ριχτάρια και οι κορνίζες με εικόνες από το παρελθόν. Βάζω ένα ποτήρι κρασί και ακουμπώ το κεφάλι πίσω στο καναπέ. Ξεφυσώ όλη την αρνητική ενέργεια της ημέρας, και νιώθω επιτέλους ασφάλεια, ηρεμία, ησυχία. Σιγοτραγουδώ madrugada και λύνομαι, αφήνομαι στην χροιά της φωνής του τραγουδιστή να με ταξιδέψει. Ονειροπολώ σε θάλασσες και βουνά άγνωστα, βρίσκομαι σε λιβάδια και λίμνες παραμυθένιες, αγγίζω σύννεφα, νιώθω παντοδύναμη.
Blue
Strange colour blue
Sixteen tons on the move
Blue
Strange colour blue
Coming back to you
Pushing through
Pouring rain
Nearly there
Nearly there
Oh blue
Το σπίτι μου! Ο προσωπικός μου παράδεισος, το καταφύγιο μου.
Όλοι έχουμε μια γωνίτσα, ένα μέρος, ένα σπίτι που τo θεωρούμε φωλιά μας. Είναι εκείνο το μέρος που μας ηρεμεί, μας ισορροπεί, μας γεμίζει ενέργεια και κλείνει μέσα του όλα τα αισθήματα μας. Τα κλάματα , τα γέλια, τις στεναχώριες μας και τα φιλόδοξα όνειρα μας.
Το αίσθημα της φωλιάς είναι διαδομένο σε όλο το ζωικό βασίλειο. Όλη η νοημοσύνη των υπάρξεων αναζητά καταφύγιο να πάρει δυνάμεις , να αποφορτιστεί και αναζωογονημένη να ξεκινήσει την επόμενη ημέρα έναν καινούριο σκοπό, με νέα διάθεση. Στα περισσότερα είδη του πλανήτη μας, η αναζήτηση της φωλιάς είναι πρωταρχικής σημασίας. Η φύση χάρισε απλόχερα την δημιουργικότητα στο κτίσιμο της φωλιάς, και γι’ αυτό το λόγο, η ικανοποίηση της τελειωμένης φωλιάς γεμίζει με διπλή ευχαρίστηση τον δημιουργό.
Για πολλούς, αρκετούς, το σπίτι είναι απλά ένα μέρος που περνάς για λίγο την ζωή σου, χωρίς συναισθηματική αξία , κυρίως αν είσαι υποχρεωμένος να νοικιάζεις και να αλλάζεις συχνά μέρη. Όμως, πάντα υπάρχει η αίσθηση της φωλιάς. Οι άνθρωποι θέλουν να ξέρουν πως υπάρχει πάντα διαθέσιμη μια φωλιά που τους περιμένει.
Συνηθώς αυτό το συναίσθημα υπάρχει όταν επισκέπτεσαι το πατρικό σου. Μυρίζεις ακόμα τις τηγανητές πατάτες με κεφτέδες, που έφτιαχνε η μητέρα, ή την σπανακόπιτα της γιαγιάς, ανοίγεις την πόρτα από το παιδικό σου δωμάτιο και αναμνήσεις ξεχύνονται στην θύμηση σου. Μέχρι και το ξύλο που έπαιζες με τα αδέλφια σου δεν πονάει τόσο πια, και ίσως να έφταιγες λίγο και εσύ που τους πείραζες.
Το πατρικό σου σπίτι όσο φτωχικό και αν ήταν, ήταν πάντα το πλουσιότερο σπίτι της ζωής σου. Οι άνθρωποι που ζήσαν σε αυτό, γονείς, αδέλφια γιαγιά, παππούς, έκτισαν το σπίτι με υλικό που βγαίνει κατευθείαν από την αγάπη, και το έβαλαν στα τούβλα και στα έπιπλα που ήταν εφ’όρου ζωής. Δεν άλλαζαν ποτέ ούτε αισθήματα, ουτε έπιπλα! Ισως έτσι εξηγείται πως φεύγοντας από το πατρικό σου σπίτι, μένεις με αυτή την γλυκόπικρη γεύση, νιώθεις ότι αφήνεις ένα κομμάτι σου πίσω. Το οποίο όμως δεν χάνεις, απλά ξαναβρίσκεις όταν εσύ θελήσεις. Το πατρικό σου σπίτι, το μοναδικό μέρος που ένιωσες σπίτι σου, το παιδικό σου δωμάτιο είναι πάντα εκεί στην καρδιά σου.
