Το άγχος μοιάζει…

Το άγχος μοιάζει… Ας μιλήσουμε για μια “ιστορία” που όλοι έχουμε ακούσει. Μια ιστορία με δύο λέξεις. Μην αγχώνεσαι. Είναι δύσκολο να περιγράψεις σε κάποιον κάτι που δεν μπορεί να δει, να ακούσει ή να ορίσει. Εδώ που τα λέμε καλά καλά δεν ξέρουμε ούτε εμείς τι είναι αυτό εν τέλει, τι είναι το άγχος, είναι ένα μικρό τερατάκι μες το μυαλό μας, είναι η δική μας φωνή ή κάποιο συναίσθημα μέσα μας; Και γιατί το νιώθουμε παντού στο σώμα μας, στο μυαλό, στην ψυχή μας; Και γιατί δεν φεύγει με ένα απλό “μην αγχώνεσαι”;

Ως ευρέως γνωστό, το άγχος είναι κάτι σαν ένα αίσθημα φόβου, τρόμου και ανησυχίας. Μπορεί να σε κάνει να ιδρώνεις, να αισθάνεσαι ανησυχία, να νιώθεις ευάλωτος και ευερέθιστος. Μπορεί να κάνει την καρδιά σου να τρέχει αλλά και το κεφάλι σου να πονά, να θες να ανασάνεις μα να μην μπορείς, να θες να φύγεις αλλά να μην μπορείς. Το άγχος ωστόσο χτυπά την πόρτα του καθένα διαφορετικά γι’ αυτό και δεν χάνεται τόσο εύκολα με ένα απλό μην αγχώνεσαι, δεν είναι τόσο απλό. Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά και χρειάζεται εξίσου και διαφορετική αντιμετώπιση.

Το άγχος μοιάζει διαφορετικά σε εμένα, απ’ ότι σε εσένα ή σε οποιοδήποτε άλλο. Το άγχος μοιάζει σαν το φως που μπαίνει από την χαραμάδα αλλά δε φωτίζει όλο το δωμάτιο, το άγχος μοιάζει σαν μια έντονη πίεση στο στέρνο που ακόμη κι έξω στο καθαρό αέρα δεν γεμίζει με οξυγόνο. Το άγχος μοιάζει σαν εκείνο το κεφάλαιο του βιβλίου που δεν πρόλαβες να τελειώσει κι άφησες στη μέση, σαν κάθε προσπάθεια που νιώθεις πως και πάλι δεν θα σε κάνει χαρούμενο μα κάτι θα στραβώσει, σαν εκείνο το λεωφορείο που έχασες. Το άγχος μοιάζει με βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ, με βράδια που περιμένω το ξημέρωμα για να με διαβεβαιώσει πως όλα θα περάσουν πως όλα θα πάνε καλά, με βράδια που μετράω τα αστέρια, που σφίγγω το μαξιλάρι, με όσα δεν μπορώ να αντιληφθώ στις τέλειες ζωές των άλλων, με όσες φορές είπα ξανά και ξανά πως με αγαπώ απλώς και μόνο για σταματήσουν τα δάκρυα.

Το άγχος μας όμως δεν είμαστε εμείς. Οι σκέψεις μας δεν είμαστε εμείς. Μαθαίνεις να ζεις με το άγχος σου, μαθαίνεις να το νικάς και να το διαχειρίζεσαι μα δεν σε ορίζει. Παίρνει χρόνο να το διαχειριστείς και να το αντιμετωπίσεις, μα σε πρώτο βήμα αρκεί να αναγνωρίσεις και να αποδεχθείς τα συναισθήματά σου. Τι νιώθεις, πότε το νιώθεις, γιατί το νιώθεις. Αρκεί να μάθεις να σε διαχειρίζεσαι σε κάθε τέτοια φάση σου κι αρκεί να μάθουν και οι άνθρωποι σου να σε διαχειρίζονται με υγιή τρόπο όταν βρίσκεσαι σε αυτή. Το άγχος μοιάζει διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο, όπως διαφορετικά αντιμετωπίζεται και στον καθένα. Πάρε μια βαθιά ανάσα και κάνε ένα βήμα πίσω απ’ ότι σε αγχώνει, τα όρια τα βάζουμε εμείς κι όχι το μυαλό μας. Πάρε μια βαθιά ανάσα και κάνε ένα βήμα πίσω για να δεις πως όλοι αντιμετωπίζουν τις δικές τους μάχες με διαφορετικό τρόπο, όπως κι εσύ. Όση φροντίδα τους δίνεις σε τέτοιες περιπτώσεις άλλη τόση φροντίδα να δίνεις και στον εαυτό σου…