Τι χρόνο κάνει έξω;

Χρόνος. Κάθε διαφορετικός επιθετικός προσδιορισμός που τον συνοδεύει μας αφήνει και αλλιώτικη, αναλλοίωτη γεύση στους νοητικούς μας κάλυκες. Ανεξίτηλος, αεικίνητος, ανεκτίμητος. Δεν αποταμιεύεται, αμείλικτος στην πορεία του, χειραγωγίσιμος όσον αφορά το βίωμα του. Ίσως αποτελεί το μοναδικό κεκτημένο μας, αν αναλογιστεί κανείς πως τίποτα δεν μας ανήκει εκτός από το παρόν. Για ένα παρόν ζούμε που δεν είναι τίποτα άλλο από την συνάντηση του χρόνου με την αιωνιότητα. Πως ζει λοιπόν ο καθένας την στιγμή του, πως βιώνει το παρόν του;  Άραγε τι χρόνο κάθε φορά κάνει έξω για τον καθένα από εμάς;

Κάποιοι τον θεωρούν ως το τίμημα της αιωνιότητας και γι’αυτό τον πληρώνουν ακριβά αρκετά συχνά. Κάποιοι άλλοι τον πιστεύουν, τον προσμονούν, τον καλοδέχονται εναποθέτοντας ελπίδες και όνειρα σε αυτόν, με τον ίδιο να τους προσφέρει την αργοπορία του. Μερικοί τον εχθρεύονται για την έκδηλη φυσική φθορά που αντικρίζουν στο διάβα του, το γήρας και για αυτούς μεγαλώνει, παρατείνεται. Υπάρχουν και εκείνοι, οι πιο ανασφαλείς, που τον φοβούνται δεδομένου των επιθυμιών τους που ανταγωνίζονται τις ανάγκες τους. Ζουν πάντα παγιδευμένοι στην σκιά του.

Κάποιοι, πιο τολμηροί, τον αγνοούν, υμνώντας την σταθερότητα και την στασιμότητα, επιπλέοντας στον αφρό της ύλης. Τέλος, υπάρχουν και αυτοί οι άλλοι που τον σέβονται και τον τιμούν αφού οφείλουν σε εκείνον την ώριμη εξέλιξή τους μέσα από την διδαχή της εμπειρίας που αποδεικνύεται μονάκριβη θυγατέρα του χρόνου. Με τους τελευταίους να απολαμβάνουν την αίσθηση του με πληρότητα μα συνάμα και με χαρακτηριστική ταχύτητα αφού ο χρόνος φαίνεται πολύ σύντομος, λιγοστός για όσους τον ευχαριστιούνται!

Δυστυχώς μας διαφεύγει πολλές φορές η αλήθεια πως ο χρόνος είναι ίσος για όλους, όχι όμως ίδιος. Δεν μπορεί να χαράξει ανάδρομη πορεία, δεν ξεχωρίζει, δεν επιλέγει, μονό κινείται αέναα. Παρόλα αυτά το αποτύπωμα που αφήνει στο πέρασμα του στον καθένα μας διαφέρει. Τι ερμηνεία μπορεί να δοθεί; Μήπως ο καθένας από εμάς, λοιπόν καθρεφτίζει σε αυτόν τους φόβους του, τις ανασφάλειες του, τον τρόπο που γαλουχήθηκε, τους καημούς του, τις ευκαιρίες του, τις προκλήσεις του, τις ανησυχίες του, τους ευσεβείς του πόθους; Αναζητάει το «κάτι» για να το μετατρέψει σε «τα πάντα»; Παρεξηγεί το δεδομένο με το ζητούμενο; Μήπως ασφυκτιά σε αδιέξοδες κατευθύνσεις με θολές εστιάσεις; Κάπως έτσι φτάνουμε να ξοδεύουμε τον χρόνο μας στα επείγοντα αγνοώντας τα σημαντικά. Το σημαντικό είναι «να προλαβαίνεις», ας μας το υπενθυμίσουμε.

Μας φθείρει ο χρόνος ή τρέφουμε οι ίδιοι την ψευδαίσθηση της ευθύνης προς εκείνον γυρνώντας του το δάχτυλο μας για κάθε καταπιεσμένη κατάσταση που βιώνουμε; Μας γερνάει ο χρόνος ή μας γερνάνε οι ευθύνες, οι έγνοιες, οι στιγμές που δεν ζήσαμε, τα λόγια που δεν ξεστομίσαμε, οι πράξεις που δεν τολμήσαμε, τα συναισθήματα που αποσιωπήσαμε, τα όνειρα που νανουρίσαμε, τα θέλω που αγνοήσαμε; Αναλωνόμαστε σε προβληματισμούς και ανησυχίες, ταλαιπωρούμε τους εαυτούς μας σε διλήμματα που κατασκευάζουμε για να επισκευάσουμε τα δήθεν χαλασμένα αισθητήρια της ψυχής μας ενώ το μόνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η απόφαση μας σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης του όποιου χρόνου μας έχει δοθεί.

Αλήθεια πόσος χρόνος μας απομένει; Το ρολόι της ζωής δουλεύει, δεν ξεμένει από μπαταρίες, ποτέ. Οι ώρες περνούν τα λεπτά βιάζονται και μπροστά σε αυτή την δύναμη υποκλίνονται οι ανθρώπινες ικανότητες που ευτελίζονται σε δυνατότητες με τις τύψεις και τις ενοχές να συσσωρεύονται από παγιδευμένα θέλω και υιοθετημένες ανάγκες. Κινδυνεύουμε να χάσουμε και άλλο χρόνο από τον χρόνο μας εάν συνεχίσουμε να εστιάζουμε στο ρολόι και δεν κάνουμε ότι και το ίδιο, να προχωρήσουμε. Ας μην τον μετράμε, ούτε να τον παρακολουθούμε, μόνο ας τον ξοδέψουμε με τρόπο που να ικανοποιεί τον καθένα μας.

Ο χρόνος γίνεται αξία όταν σαφώς τον επιλέγεις και κατόπιν τον απολαμβάνεις. Προστατευμένος από την απειλή της θεωρίας που μας βολεύει να πυροδοτούμε πως ο χρόνος μας γερνάει. Ο χρόνος εξυγιαίνει την ψυχή μας όσο μας μεγαλώνει. Γιατί δεν μας γερνάει απλά μας μεγαλώνει. Άλλωστε το γήρας δεν είναι τίποτα άλλο από μια προσπάθεια υπενθύμισης της τρωτής και πρόσκαιρης παρουσίας μας στην γη.