Θα σε αφήσω πίσω

Ο χρόνος περνάει γρήγορα και σε ξεγελά, καθώς εσύ μένεις στο ίδιο σημείο, ακίνητος. Όμως, δεν μπορείς να μένεις πάντοτε στο ίδιο σημείο, αφήνοντας τη ζωή να σε προσπεράσει ενώ εσύ είσαι κολλημένος σε όσα έγιναν ή δεν έγιναν στο παρελθόν. Και η επιλογή στο κάτω-κάτω, είναι αποκλειστικά δική σου. Τι θα κάνεις; Θα μείνεις για πάντα εδώ; Εγώ θέλω να προχωρήσω και γι’ αυτό επιλέγω να σε αφήσω πίσω.

Ωραία είναι η αυταπάτη και η άρνηση. Φτιάχνω ιδανικά σενάρια στο μυαλό μου, φαντάζομαι πράγματα που δεν έγιναν ποτέ και ποτέ δε θα γίνουν (μάλλον) και αρνούμαι να δω την πραγματικότητα, κρεμασμένη σε μια υποψία ελπίδας. Μέχρι πότε, όμως, όλα αυτά; Μέχρι πότε αυτή η εξάρτηση από τη φαντασία και τα ειδυλλιακά όνειρα; Το παρελθόν είναι αυτό που είναι και είναι πίσω μου, ενώ το μέλλον είναι μπροστά. Και βαρέθηκα να γυρίζω συνέχεια πίσω, να κάνω τις ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά, λες και πρόκειται να αλλάξω τα όσα έχουν γίνει. Βαρέθηκα πια να σε κουβαλάω μαζί μου.

Μεγάλο το βάρος και δε φταις εσύ γι’ αυτό. Άλλωστε, ποτέ δε μου ζήτησες να σε κουβαλήσω. Ήταν απλά μια ακόμη επιλογή μου και μάλλον ήταν κακή. Σε κουβάλησα μαζί μου στα ταξίδια μου, σε όλες τις βόλτες που έκανα στην παραλία και στις μουσικές που άκουγα. Ήσουν εκεί ενώ έπινα τον καφέ μου, όταν διάβαζα ή όταν έβλεπα μια σειρά. Ακόμη κι όταν πήγαινα για ύπνο, μέσα στα όνειρά μου, αλλά και το πρωί όταν ξυπνούσα ή όταν ήμουν στη δουλειά, ήσουν και πάλι εκεί. Δε βαρέθηκες κι εσύ να έρχεσαι μαζί μου;

Δε φταις εσύ, εγώ φταίω. Γιατί για κάποιον λόγο, συνεχίζω να σε τραβάω για να έρθεις μαζί μου. Λες και η παρουσία σου μου δίνει ασφάλεια ή λες και φοβάμαι να είμαι μόνη, χωρίς εσένα. Όμως, δεν έρχεσαι ποτέ πραγματικά μαζί μου και συνεχίζω να είμαι μόνη. Μόνο τη σκέψη σου κουβαλάω και πλέον έχω κουραστεί. Κουράστηκα η σκέψη σου να πιάνει ένα μεγάλο κομμάτι του μυαλού μου. Πρέπει να σε αφήσω πίσω.

Υπάρχει ένα κομμάτι μου που συνεχίζει να σε κουβαλά, εδώ και τόσο καιρό. Ένα κομμάτι από το παρελθόν που ακόμη δεν έχω αποχωριστεί. Αν θέλω, όντως, να σε αφήσω πίσω, πρέπει να αφήσω κι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είναι εκείνο το κομμάτι το ονειροπόλο, το αφελές, το κάπως χαζό και πλέον περιττό. Εκείνο είναι που ακόμη σε κουβαλάει και νομίζω ότι πρέπει να σας αφήσω και τους δύο. Ίσως να μείνει μέσα μου ένα κενό, το οποίο για καιρό δε θα μπορώ να γεμίσω. Το προτιμώ, όμως, από το να σας κουβαλάω κάθε μέρα μαζί μου όπου κι αν πάω. Γιατί μου θυμίζετε συνέχεια το παρελθόν κι έχω κουραστεί, έχω βαρεθεί και δεν μπορώ να αναπνεύσω.