Περπατώντας κανείς στα αυλάκια του μυαλού του ίσως συναντήσει χιλιάδες πόρτες που μπορεί να οδηγήσουν σε μονοπάτια που δεν περίμενε να βρει ποτέ του. Όνειρα μιας παιδικής ηλικίας, εφηβικές φιλοδοξίες, σχέδια που είχαν φθαρθεί στο χρόνο αλλά δεν ξεχάστηκαν ποτέ. Κάπου εκεί όμως, αν θελήσει κανείς να ανοίξει όλες εκείνες τις πόρτες, θα βρει και το δωμάτιο των πειρασμών, των σκοτεινών συναισθημάτων του, των καταπιεσμένων συμπεριφορών του κατά τη διάρκεια της ζωής του, των πόθων και των αδυναμιών του. Βρίσκονται όλα εκεί μέσα, πίσω από εκείνη την πόρτα με τις πινακίδες που λένε « Απαγορεύεται η είσοδος».
Τόσα χρόνια σε περιμένει σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο. Ως εκείνη τη στιγμή μονάχα το τάιζες χωρίς να το γνωρίζεις. Σε κάθε «μη», σε κάθε «απαγορεύεται», σε κάθε δίψα σου να ξεφύγεις από τους κανόνες της πραγματικότητας. Συγκρατούσες όμως τον εαυτό σου, αλλά δεν γνώριζες πως περισσότερο το τάιζες και το πότιζες μεγαλώνοντας κάτι που πίστευες δεν είναι κομμάτι του χαρακτήρα σου.
Δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο μέρος που να φωτίζεται χωρίς να υπάρχει μια σκιά από πίσω του. Και όσο μεγαλύτερο το φως τόσο μεγαλύτερο το σκοτάδι που το συνοδεύει. Όσο περισσότερο πνίγεις τα σκοτεινά μυστικά σου τόσο ανοίγεις την όρεξή του σε εκείνο το δωμάτιο.
Ίσως ως τώρα να έχεις αποφύγει να φτάσεις σε εκείνη την πόρτα, αλλά αργά ή γρήγορα θα έχει μεγαλώσει τόσο που οι χτύποι του σε εκείνη την πόρτα θα είναι τόσο δυνατοί που θα διαπερνούν την ραχοκοκαλιά σου και θα σε ανατριχιάζουν. Το θέμα είναι πως σαν σταθείς μπροστά από εκείνη την πόρτα, που ηχεί τόσο δυνατά στο μυαλό σου, τι θα κάνεις;
Περιμένει υπομονετικά μια ζωή αυτό το κλικ στο συγκεκριμένο πόμολο για να βγει ανεξέλεγκτο από εκείνο το δωμάτιο θέλοντας να εκδικηθεί και να κυριαρχήσει αυτόν που το πέταξε εκεί μέσα. Από ένα μικρό παράθυρο σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο έβλεπε τα άτομα που μίσησες, αυτά που ήθελες σε κάποια στιγμή της ζωής σου να βλάψεις, αυτά που γέμιζες ψέματα και βασάνιζες με τα τεχνάσματά σου, τις ορέξεις σου γι’ αυτά που ήθελες και δεν μπορούσες να έχεις, τις φιλοδοξίες σου γι’ αυτά που είχες στη ζωή σου και ήθελες παραπάνω. Περιμένει ύστερα από τόσα χρόνια να τραφεί με την αθωότητα που έντυνες τον εαυτό σου και να γευτεί από πρώτο χέρι τις «λιχουδιές» που άθελά σου του έδινες.
Νιώθεις την καυτή ανάσα του να βγαίνει από την κλειδαρότρυπα της πόρτας μπροστά σου; Έχεις ήδη το χέρι σου σε εκείνο το πόμολο χωρίς να γνωρίζεις αν θέλεις όντως να το κατεβάσεις, γιατί έχεις αρχίσει να φοβάσαι την όψη του. Όμως η μεγάλη απορία εδώ δεν είναι το πώς θα μοιάζει. Σκέφτηκες ποτέ αν το τέρας όντως είναι εντός του δωματίου ή είναι αυτό που κρατάει το πόμολο;
Γιατί όλοι μέσα μας κρύβουν ένα τέρας έτοιμο να κατασπαράξει ότι μοχθούμε και αγαπάμε σε τούτη τη ζωή. Το θέμα είναι αν θα το αφήσουμε να μας ελέγξει, αν θα το ελέγξουμε εμείς ή αν όντως είμαστε ήδη εμείς το τέρας που φοβόμαστε να δούμε στον καθρέπτη. Τι έχουμε κλειδώσει εν τέλει σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο του μυαλού μας;
