Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να πάρουν ρίσκα; Γιατί δεν παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, και ταυτόχρονα την απόφαση να κυνηγήσουν τα όνειρα τους; Για ποιο λόγο επαναπαύονται σε καταστάσεις που δεν τους ικανοποιούν, μόνο και μόνο γιατί είναι κάτι το σίγουρο, κάτι το οποίο είναι ήδη στην πραγματικότητα, στη ρουτίνα τους, και δεν χρειάζεται να το κυνηγήσουν;
Αν ρίξεις μια ματιά, όχι μόνο στην κοινωνία του σήμερα, αλλά και στην κοινωνία του χθες, θα δεις ανθρώπους με σκυμμένα κεφάλια και θλιμμένα μάτια, που η πραγματικότητα τους πνίγει, που το πρωί ξυπνάνε σε ένα σπίτι που δεν τους “χωράει”, για να πάνε σε μια δουλειά που δεν τους γεμίζει, για να έρθει το μεσημέρι και να βγουν με άτομα που δεν συμπαθούν, όσο πίνουν έναν νερουλό, απαίσιο καφέ. Επαναπαύονται σε αυτό, χωρίς να κάνουν το παραμικρό για να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο, να “πιάσουν” έστω και ένα από τα άπιαστα όνειρα τους που έκαναν από παιδιά. Βάζουν τα θέλω τους στην άκρη, πατάνε παύση στην πραγματική ζωή, για να ζούνε σαν ρομπότ σε μια τυποποιημένη κοινωνία, καθώς μεγαλώνοντας αυτό έχουν εκπαιδευτεί να κάνουν.
Ο κόσμος δεν βοηθάει στα ρίσκα, γιατί πολύ απλά όσοι τα παίρνουν είναι διατιθέμενοι να χάσουν τα πάντα, την σιγουριά, την βόλεψη τους, τα όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα. Πολλοί προτιμούν να ζουν μια ανιαρή καθημερινότητα, από μια αβέβαιη, θέλουν να γνωρίζουν πως το επόμενο πρωί θα έχουν μια στέγη πάνω από τα κεφάλια τους, ένα πτυχίο στον τοίχο τους, και μια δουλειά για να πάνε, και ας έχουν μια τρύπα στην καρδιά, καθώς λείπουν από εκεί τα όνειρα. Ως ένα βαθμό αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, ιδίως αν δεν υπάρχει το κεφάλαιο, αν έχεις να θρέψεις μια οικογένεια, ή έστω έχεις περάσει δύσκολα στην μέχρι τώρα ζωή σου, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ζούμε μόνο μια φορά. Μήπως ήρθε η ώρα να ρισκάρουμε, έστω και λίγο, για να μπορέσουμε να πούμε ότι κάναμε έστω και κάτι για τον εαυτό μας, σε τούτη την μικρή ζωή;
Σίγουρα, χρειάζεται θάρρος, μαχητικότητα, αλλά και την κατανόηση της ιδέας ότι τα παίζεις όλα για όλα, βάζεις το μέλλον σου στο τραπέζι. Αλλά για πόσο θα μπορέσεις να ζήσεις σε μια καθημερινότητα που δεν σε γεμίζει, σε μια καθημερινότητα στην οποία πνίγεσαι, νιώθεις το οξυγόνο σου να τελειώνει, και ψάχνεις απεγνωσμένα λίγο αέρα να γεμίσεις τα άδεια πνευμόνια σου. Το ξέρω καθώς το έζησα από πρώτο χέρι, και ρίσκαρα. Σίγουρα, αν δεν είχα κάποιον να με στηρίξει από πίσω για να μην “πέσω” δεν ξέρω άμα θα το έκανα, καθώς είναι δύσκολο να παλεύεις να κολυμπήσεις μόνος σου σε ένα τεράστιο και “νευριασμένο” ωκεανό. Ωστόσο, τώρα που πήρα τη ζωή στα χέρια μου, νιώθω πιο ανακουφισμένη, σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου, μπορώ και πάλι να παλέψω με όλη μου την δύναμη, με όλη μου την ενέργεια, να καταφέρω πράγματα που επιθυμώ εγώ, και μόνο εγώ. Το ρίσκο που πήρα με βοήθησε να δω πιο καθαρά το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, ωστόσο είχα πάντα και την υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων.
Τα ρίσκα σου προσφέρουν αδρεναλίνη, ενέργεια, νιώθεις πως η πορεία της ζωής σου εξαρτάται από εσένα, και ας μην αληθεύει πλήρως αυτό. Νιώθεις πως μπορείς να καταφέρεις και πάλι τα πάντα, καθώς βγαίνεις από τα στενά καλούπια που ήσουν τόσο καιρός φυλακισμένος. Το μέλλον, αβέβαιο στην αρχή μεν, ανοίγεται και πάλι μπροστά σου. Νιώθεις άτρωτος, βλέπεις πιο καθαρά, πλέον δεν παλεύεις για να αναπνεύσεις, είσαι στην επιφάνεια της θάλασσας και τα κύματα σε σπρώχνουν απαλά προς την κατεύθυνση που εσύ θες. Είσαι και πάλι ο κυρίαρχος της ζωής σου.
Η ζωή είναι όσο η τρύπα μια καρφίτσας, μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου εκείνη έχει τελειώσει. Αυτό κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη να την κάνουμε να μετρήσει, να αφήσουμε το στίγμα μας. Τα ρίσκα είναι δύσκολα όταν δεν έχεις καμία υποστήριξη και καμία ενθάρρυνση, αλλά σίγουρα δεν είναι ακατόρθωτα. Από τη στιγμή που θα πάρεις αυτή την απόφαση μετά δεν υπάρχει γυρισμός, ωστόσο το μέλλον που θα διαγράφεται μπροστά σου, θα είναι πιο όμορφο, πιο δροσερό, πιο παραγωγικό. Ήρθε η ώρα να ρισκάρεις για να διεκδικήσεις αυτά που σου χρωστάει η ζωή, όσα είναι δικά σου, όνειρα και στόχοι που είχες από την κοιλιά της μάνας σου ακόμη. Η ζωή μας δεν έχει μια προκαθορισμένη πορεία, εμείς ορίζουμε προς τα που θα πάει το πλοίο στο οποίο έχουμε επιβιβαστεί, καθώς είμαστε οι καπετάνιοι. Στο παιχνίδι της ζωής πρέπει να τα ρισκάρεις όμως όλα για όλα.
