Σιχαίνομαι να μου λένε ψέματα και ειδικά όταν είναι πασιφανές ότι με κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι αγαπούν τόσο το ψέμα. Φοβούνται την αλήθεια; Δε θέλουν να πληγώσουν τον άλλο; Δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν μια πιθανή έκρηξη, έναν τσακωμό; Νομίζω απλώς ότι είναι η εύκολη λύση για εκείνη τη στιγμή και δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σκεφτούν τις μελλοντικές επιπτώσεις.
Ελάχιστες φορές έχω πει «λευκά» ψέματα σε άλλους, κυρίως για να μην τους πληγώσω, για να μ’ αφήσουν στην ησυχία μου ή να τους εφησυχάσω (ναι μαμά, τρώω φρούτα…). Στον εαυτό μου, όμως; Αυτή είναι μια άλλη ιστορία! Πέραν από τα κλασικά που όλοι λίγο πολύ λέμε, του τύπου δίαιτα μετά το τέλος των γιορτών, τέλος το κάπνισμα από Δευτέρα, γυμναστήριο, νέα χόμπι και δραστηριότητες από την Πρωτοχρονιά, υπάρχουν κι άλλα ψέματα που λέμε και δεν είναι όλα τόσο αθώα.
Η άρνηση έχει τεράστια δύναμη και μερικές φορές είναι τόσο δελεαστική, που είναι δύσκολο ν’ αντισταθείς. Η αλήθεια μπορεί να σε κοιτάζει στα μάτια, όμως, εσύ συνεχίζεις να ψεύδεσαι επανειλημμένως στον εαυτό σου. Το ένστικτό σου δεν το ακούς ή λες ότι κάνει λάθος για μια ακόμη φορά. Σίγουρα δεν είναι αυτό που νομίζεις, είσαι υπερβολικός απλά. Η ιστορία, όμως, δείχνει ότι είναι αυτό που νομίζεις στις περισσότερες περιπτώσεις και ίσως και κάτι ακόμη που δεν έχεις καταλάβει. Εκεί που πουλάς το παραμύθι στον εαυτό σου, έρχεται σιγά σιγά η συνειδητοποίηση ότι μάλλον αυτό που είχες υποψιαστεί εξαρχής συμβαίνει όντως. Μα, πώς να το αποδεχτείς έπειτα από τόσο κόπο και χρόνο που σπατάλησες να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο;
Τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας, λειτουργούν στην αρχή προστατευτικά. Αργότερα, όμως; Σπαταλάς τόσο χρόνο φτιάχνοντας ιστορίες και γράφοντας σενάρια στο μυαλό σου, τα οποία σε λίγο, η συνειδητοποίηση της αλήθειας θα ακυρώσει. Αν ήταν ένας φίλος σου στη θέση σου, δε θα του έλεγες την αλήθεια, έστω κι αν τον πονούσε λίγο; Αν κυνηγάς κάποιον/κάποια εδώ και μήνες και περιμένεις πότε κι αν θα εκδηλωθεί, μάλλον είναι ντροπαλός/ή. Αν έχει να στείλει μήνυμα εδώ και μήνες, μάλλον έχει χάσει το κινητό του/της. Αν μετά από 2-3 εβδομάδες δε σε κάλεσαν από τη δουλειά που έδωσες συνέντευξη, μάλλον χρειάζονται χρόνο για να διαλέξουν. Αν οι φίλοι σου σε θυμούνται μια φορά στους 2 μήνες, μάλλον είναι πολυάσχολοι. Σου θυμίζουν κάτι αυτά;
Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό ότι όλα αυτά που πίστευες τόσο καιρό ήταν ψέματα. Αργά ή γρήγορα, όμως, ίσως πρέπει να το κάνεις. Γιατί θα έρθει η στιγμή που θα δεις την αλήθεια και τότε θα θυμώσεις με τον εαυτό σου και τις αφελείς σκέψεις που έκανες. Κι αν κι εσύ δε θες να λες και ν’ ακούς ψέματα, τότε γιατί συνεχίζεις να τα λες στον εαυτό σου;
