Το σχολείο έχει την τάση να ευνοεί τον συγκλίνοντα τρόπο σκέψης. Οι μαθητές προσανατολίζονται προς μια σωστή και κοινά αποδεκτή απάντηση, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιούνται οι μαθητές με αποκλίνοντα τρόπο σκέψης. Σύμφωνα με τον Guilford, η αποκλίνουσα ή αλλιώς δημιουργική σκέψη, είναι ο τρόπος σκέψης που χρησιμοποιείται για την επίλυση προβλημάτων, όπου το άτομο απομακρύνει τη σκέψη από τις γνωστές και συνηθισμένες απαντήσεις και που μπορεί να δώσει πολλές λύσεις. Η δημιουργική σκέψη δεν ακολουθεί τον ορθολογικό χαρακτήρα που συναντάμε στη συγκλίνουσα κριτική σκέψη, αντιθέτως επιδιώκει την παραγωγή πρωτότυπων και καινοφανών ιδεών και ενεργοποιείται η φαντασία και η δημιουργικότητα.
Παρόλα αυτά, στο σχολείο παρατηρείται, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, ότι δίνεται μεγαλύτερη βάση στον συγκλίνοντα τρόπο σκέψης, δηλαδή στον τρόπο σκέψης που χρησιμοποιείται για επίλυση προβλημάτων που επιδέχονται μία σωστή λύση. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το άτομο έχει διδαχτεί από την πολύ μικρή ηλικία να μην είναι διαλλακτικό. Αυτό δεν πρέπει να θεωρείται εσκεμμένο από την πολιτεία, καθώς η γνώση είναι μια καταγεγραμμένη πληροφορία και εμπειρία που αποκτάται από την μάθηση. Εάν μια πολιτεία έχει μια συγκεκριμένη γνώση- αντίληψη του πως πρέπει να είναι ένα εκπαιδευτικό σύστημα, τότε αυτό είναι που θα προσπαθήσει να αναπαράγει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Σκέψη και αποτέλεσμα
Ως αποτέλεσμα της μίας μοναδικής και καθολικά σωστής απάντησης, διδαχτήκαμε ότι η Αντιγόνη είναι μια ηρωίδα, παραβλέποντας τον τρόπο με τον οποίο φέρθηκε στην αδερφή της Ισμήνη. Παραβλέποντας την αγάπη της για καταπάτηση των κανόνων. Μάθαμε ότι η Πηνελόπη έμεινε πιστή στον Οδυσσέα. Γίνεται όμως να ισχύει κάτι τέτοιο; Δεδομένου ότι έλλειπε πόσα χρόνια από την Ιθάκη, χωρίς να έχει κάποια συντροφιά, είναι πολύ πιθανόν να μην ήταν και τόσο πιστή τελικά. Προφανώς δεχόμαστε τα έπη του Ομήρου όπως ακριβώς μας τα μαθαίνουν γιατί πολύ απλά αυτή είναι η ιστορία που μας διδάσκουν. Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν έγιναν ή όχι αλλιώς τα πράγματα, αλλά γιατί το σχολείο να μην είναι ένας χώρος που τα παιδιά θα έχουν το ελεύθερο να αμφισβητήσουν, να αναρωτηθούν και να αναπτύξουν κριτική σκέψη.
Πρακτικά
Κατά συνέπεια, ακόμα και στην ενήλικη ζωή, υπάρχει η εντύπωση ότι για όλα υπάρχει μια σωστή λύση, μια απάντηση για κάθε ζήτημα που μας απασχολεί. Κάτι τέτοιο όμως είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα ακόμα και σε πρακτικά ζητήματα. Για κάποιους ένα κουτάλι είναι μόνο ένα εργαλείο που το χρησιμοποιούν για να τρώνε. Για άλλους χρησιμοποιείται και ως ανοιχτήρι, ως εργαλείο που μπορεί να παράγει ήχο, ως γλώσσα για να βάλουν τα παπούτσια τους, ως εργαλείο για να σπάσουν κάτι μικρό όπως ένα χάπι κ.α
Λίγο πολύ, η ζωή δεν είναι μια σωστή επιλογή ανάμεσα σε τρεις πόρτες. Πιθανόν να είναι και οι τρεις σωστές ή η δυο από αυτές ή και καμία. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και αναλόγως την προσωπικότητα και τα βιώματα του καθενός και έχει διαφορετικό αποτέλεσμα για τον καθένα. Συμπερασματικά, η αλήθεια δεν είναι μια και καθολική αλλά πολύπλευρη. Ο τρόπος σκέψης μας θα πρέπει να γίνει πιο δημιουργικός και όχι να στηρίζεται σε πρότυπα που στοχεύουν μόνο σε μια λογική απάντηση και απορρίπτουν το διαφορετικό.
