Που καιρός για έρωτες σε μια εποχή που όλα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που υπάρχουμε απλά και ξεχνάμε να ζούμε. Σε μια εποχή που οι έρωτες της μιας νύχτας δίνουν και παίρνουν, έχεις νιώσει ποτέ τον αμοιβαίο, γεμάτο αμαρτία και πάθος έρωτα; Ξέρεις για τι πράγμα μιλάω; Να υποθέσω πως όχι μιας και ετοιμάζεσαι και απόψε να βγεις και να σταμπάρεις το επόμενο θύμα που θα γεμίσει αυτό το βράδυ το κρεβάτι σου.
Σε μια εποχή που οι περισσότερες κοπέλες ανοίγουν τα πόδια τους στον κάθε τυχόντα που θα τις κεράσει ένα παραπάνω ποτό νομίζοντας πως έτσι είναι ερωτεύσιμες, χωρίς να μπορούν να δώσουν κάτι παραπάνω. Και άμα τους αποκαλέσεις κοριτσάκια πέφτουν να σε φάνε προσπαθώντας να σου αποδείξουν το πόσο γυναίκες είναι. Πλαστικές κούκλες που όλες μοιάζουν ίδιες. Όμως το πιο ελκυστικό σε μια γυναίκα είναι, όταν ξέρεις πως δεν ήταν με όλους και δεν θα είναι με τον οποιονδήποτε.
Σε μια εποχή που τα περισσότερα αγοράκια ασχολούνται μόνο με τα όποια «προσόντα» διαθέτουν στο παντελόνι τους νομίζοντας ότι αυτό τους κάνει άντρες. Και άμα τους αποκαλέσεις ανώριμους αρχίζουν τα σεξιστικά σχόλια προσπαθώντας να σε πείσουν για τον αμέριστο ανδρισμό τους.
Και ο έρωτας; Που πήγε ο έρωτας σε αυτή την εποχή; Για εκείνον τον έρωτα μιλάω που δυο βλέμματα συναντιούνται και γίνεται το big bang. Για εκείνον τον έρωτα που μένεις μαζί του από επιλογή και όχι από ανάγκη. Για τον έρωτα που έδινες ψυχή με περίσσια γενναιοδωρία, που τον σφίγγεις τόσο δυνατά, επειδή χωρίς αυτόν αισθάνεσαι άδειος. Που είναι αυτός ο έρωτας; Που είναι οι έρωτες της παλιάς κοπής που τολμούσαν, που πάλευαν, που κιτρίνιζαν σελίδες μα συνάμα τόσο καλογραμμένες;
”Τότε κοριτσάκι μου ότι χαλούσε, προσπαθούσαμε να το φτιάξουμε πρώτα. Δεν το πετούσαμε αμέσως.” Έλεγε η γιαγιά. Πόσο τη ζηλεύω. Πόσο θα ήθελα να βρεθώ σε αυτή την εποχή. Και τότε υπήρχαν δυσκολίες. Η ζωή δεν ήταν εύκολη, όμως ήταν αληθινή και ειλικρινής. Οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονταν σε αληθινά θεμέλια, χωρίς να θεωρείται ταμπού να θες έναν άνθρωπο και χωρίς να είναι μαγκιά το σεξ της μιας βραδιάς.
Στην εποχή της αποκατάστασης μην ψάχνεις για έρωτα . Έχει και ο ίδιος φοβηθεί και κρύβεται. Τον καταλαβαίνω. Πώς να αντέξει και αυτός τόση δηθενιά. Δεν μου κάνεις; Σε αλλάζω. Τόσο απλά, τόσο εύκολα, τόσο ανώδυνα. Λες και μπορείς να βρεις κάποιον που να σου κάνει απόλυτα. Δεν είμαστε ίδιοι. Αν ήμασταν ίδιοι όλα θα ήταν βαρετά. Το θέμα είναι να έχεις δίπλα σου αυτόν που θα είναι εκεί για σένα και δεν θα σε εγκαταλείψει στην πρώτη δυσκολία. Έναν άνθρωπο να μοιραστείς τα όνειρα σου και να χαίρεται για σένα.
”Σε μια εποχή πληθώρας προσφοράς που να ξοδέψω τόσο χρόνο και συναίσθημα” αναλογίζεσαι. Και σε ποιον μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη για την πορεία της κοινωνίας μας. Στην οικογένεια; Στο σχολείο; Στην ίδια την κοινωνία με τα πρότυπα που προβάλλει; Σε εμάς τους ίδιους; Στην εποχή της εύκολης καβάντζας θυσιάζουμε σχέσεις και ανθρώπους που μπορούν να γεμίσουν το είναι μας για μια ακόμα παραπάνω επιβεβαίωση. Ζούμε σε μια εποχή που βρίσκουμε εύκολα φθηνό φαγητό, φθηνό σεξ, φθηνά ποτά και φθηνούς ανθρώπους που δεν μπορούμε με τίποτα να αποφύγουμε. Ποιος τολμά να ερωτευτεί λοιπόν…
Ψάξε ανθρώπους που να σε κοιτούν και να χαμογελούν. Που τα μάτια σου θα γεμίζουν από ευτυχία, όταν σε αντικρίζουν. Ανθρώπους που θα τους λες έλα και θα σου λένε είμαι ήδη από κάτω. Ψάξε αυτούς που δεν θα διατυμπανίζουν το πόσο σημαντική είναι η ζωή τους στριμώχνοντάς σε σε αυτή. Ανθρώπους που θα κάνουν τα πάντα πέρα μόνο για σένα. Εκείνους που δεν θα μετράς τα λόγια τους αλλά τις πράξεις τους, γιατί από δώρα άυλα φτάνει πια μπουχτίσαμε. Ανθρώπους που δεν θα σε αγαπάνε μόνο, όταν σε χρειάζονται. Ψάξε κάποιον που θα σε αποδέχεται γι αυτό που είσαι, γιατί στην τελική άνθρωποι είμαστε. Όλοι έχουμε μέσα μας και κάλους και κακούς δαίμονες.
Ψάξε αυτούς που θα σου αγγίξουν την ψυχή. Αυτό είναι το δύσκολο. Αυτή είναι η πρόκληση… Το σώμα σου μπορεί να το αγγίξει όποιος θέλει. Την ψυχή σου μόνο οι εκλεκτοί. Γύρευε εκείνον που δεν θα έρχεται για λίγο να σε δει αλλά θα είναι από πριν εκεί. Αυτόν που η αγάπη του θα αποτελεί καταφύγιο από τους δαίμονες σου. Και αν βρεις τέτοιους ανθρώπους, μην είσαι χαζός και τους αφήσεις. Στην εποχή της ξεπετάς, το αληθινό αποτελεί εξαίρεση, είδος υπό εξαφάνιση. Και αν είσαι τυχερός και αγγίξεις έστω και λίγο από αυτό κρατά το γερά να μην στο κλέψουν. Δάχτυλα μπλεγμένα σε σφιχτή γροθιά που πορεύονται μαζί σε μια εποχή που τόσοι μένουν μόνοι….
Σύνταξη κειμένου: Έφη Λάιου
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
