Στίγματα

Στίγματα. Όλη μας η ζωή, η ύπαρξή μας είναι γεμάτη στίγματα. Οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν και οι στιγμές μας αποτελούνται από στίγματα. Τα κουβαλάμε από τη στιγμή της γέννησής μας, σαν κατάρα ή ευχή και φεύγουν μοναχά όταν φύγουμε κι εμείς. Φεύγουν και μεταφέρονται στους δικούς μας ανθρώπους και μαζί με τα δικά τους κουβαλάν και τα δικά μας. Κάνουμε τρύπες και χτυπάμε τατουάζ. Αλλάζουμε το πρόσωπό μας και ξαναφτιάχνουμε το σώμα μας. Έχουμε επιρροή στα στίγματα. Είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπάμε το μόνιμο, το δικό μας.

Αγκάθι κάθε στενοχώρια που τρυπάει το κορμί μας κι όμως εμείς εξακολουθούμε να επιζητάμε αυτή τη στιγμή. Σα να μας έλκει το συναίσθημα της απώλειας. Όπως κάθε φορά που σβήνεις το τσιγάρο και ανάβεις το επόμενο. Εμείς δημιουργούμε αυτές τις στιγμές από ανάγκη να νιώσουμε κάτι δυνατό. Από ανάγκη ότι ζούμε και υπάρχουμε. Κι έτσι δημιουργούμε στίγματα. Κάτι σαν αποτυπώματα. Για να τα βρει ο εαυτός μας όταν χαθεί. Σιχαινόμαστε το ατελές και το κατακρίνουμε αλλά μέσα μας το αναζητούμε γιατι ξέρουμε ότι μέσα από αυτό γινόμαστε ξεχωριστοί και φτιάχνουμε το δικό μας μονοπάτι. Μέσα από αυτό μαθαίνουμε τον εαυτό μας και καταλαβαίνουμε τον κόσμο. Χτίζουμε σπίτια και δημιουργούμε οικογένειες.  Για να δώσουμε συνέχεια στην ύπαρξή μας. Γιατι μας κυριεύει το αίσθημα της εξέλιξης. Φτιάχνουμε θεούς και λέμε προσευχές. Για να μην αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε. Κι έτσι εμφανίζουμε και άλλα στίγματα. Ξανά και ξανά. Είμαστε αδύναμοι σε κάθε τι ξεχωριστό και ξένο. Διαβάζουμε για να γίνουμε καλύτεροι αλλά διαβάζουμε μόνο αριθμούς. Γιατι αυτό μας δείξανε. Αυτό μας μάθανε. Και φοβόμαστε να δούμε παρακάτω γιατι έτσι μας είπανε. Βάλαμε ταμπέλες στους ανθρώπους, στα συναισθήματά μας, στις στιγμές, στη ζωή μας και μείναμε με αυτές. Και όσοι τις έβγαλαν δεν αξίζουν. Έτσι ακούσαμε.

Πόσα τελικά είναι τα στίγματα στο κορμί μας; Πόσο γνωρίζουμε γι αυτά; Τα δημιουργήσαμε μόνοι μας ή μας τα φόρτωσαν; Στίγματα που είναι δημιούργημά μας και τα αγαπήσαμε ή άσχημα σαν αυτά που στοιχειώνουν τους εφιάλτες μας. Το σίγουρο είναι ότι άπαξ και τα κουβαλάς δε μπορείς να τα ξεφορτωθείς. Δε σβήνουν, δε διαγράφονται. Ξεχνιούνται όμως και αντιμετωπίζονται. Αρκεί να ξέρεις να διαχειρίζεσαι σωστά τις γνώσεις σου και τον εαυτό σου, γιατι θα μείνουν κληρονομιά.