Πριν λίγες μέρες βρέθηκα μετά από καιρό στο χωριό που μεγάλωσα. Περπάτησα στα σοκάκια που κρυβόμουν όταν ήμουν μικρή, και χάζεψα τα δέντρα που κάποτε σκαρφάλωνα επάνω τους. Δεν ξέρω αν ήταν οι αναμνήσεις που με έκαναν να δακρύζω ή η σκέψη πως πλέον μεγάλωσα! Πάντως φεύγοντας μου έμεινε μια γλυκόπικρη γεύση. Μια γλυκιά ανάμνηση και ένας πικρός αποχωρισμός!
Βαδίζοντας σκεπτική με προορισμό το παλιό δημοτικό σχολείο, θυμήθηκα το δυσάρεστο πρωινό ξύπνημα, τα γέλια των συμμαθητών μου και τις φωνές απ’όλους τους δασκάλους που πέρασαν από την τάξη μου. Δεν μελαγχόλησα όμως γι’αυτό, αντίθετα χάρηκα που τα θυμόμουν! Μαράζωσα όμως που κανένας από τους φίλους μου δεν ήταν εκεί. Στεναχωρήθηκα, όταν σκέφτηκα πως κάποιοι από αυτούς πιθανόν, τα τελευταία χρόνια, να μην θυμούνται καν την ύπαρξη μου. Αυτό όμως που με πλήγωσε περισσότερο είναι ο ίδιος μου ο εαυτός, όταν συνειδητοποίησα, πως έχασα αυτήν την παιδική αφέλεια. Στάθηκα μπροστά από τις κούνιες, που πέρναγα χρόνο στα διαλείμματα και δεν έμεινα να τις κοιτάξω ούτε μια στιγμή. Το μυαλό μου είχε ήδη χαθεί τις σκέψεις του. Προβλήματα και πιθανοί τρόποι λύσης αυτών, κατέκλυσαν το κεφάλι μου. Αυτό ήταν! Η μαγική στιγμή, η δυνατότητα να ξανά-γίνω παιδί είχε ήδη χαθεί.
Πάντα πίστευα πως όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, αλλά όποια στιγμή το θελήσουμε, μπορούμε εύκολα να το βγάλουμε στην επιφάνεια! Εκείνη την μέρα κατάλαβα, πως δυστυχώς δεν είναι έτσι. Όπως όλα τα συναισθήματα, έτσι και αυτό, όταν τα θάψεις βαθιά στα άδυτα του “εγώ” σου είναι δύσκολο εώς αδύνατο να τα εμφανίσεις από την μια μέρα στην άλλη. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να σταματήσεις να ελπίζεις. Αν πιστεύεις πως η αθωότητα, η αφέλεια, η έμφυτη καλοσύνη είναι χαρακτηριστικά που έχεις θάψει μέσα σου, επειδή σε ανάγκασαν οι συνθήκες, και θέλεις, τότε σίγουρα θα ξαναβγούν στην επιφάνεια, του χαρακτήρα σου, αυθόρμητα! Εξάλλου ο αυθορμητισμός είναι το μεγαλύτερο στοιχείο, στο χαρακτήρα όλων των παιδιών!
