Άλλη μια νύχτα που αναζητάς μανιωδώς απαντήσεις στο ταβάνι του δωματίου, το οποίο έχει πια λάβει τη μορφή του. Τη μορφή εκείνου, δηλαδή, που άλλο ένα βράδυ σε αναγκάζει να αναρωτιέσαι γιατί φεύγουν οι άνθρωποι. Τι είναι αυτό λοιπόν, το οποίο τους ωθεί στο να σ΄αφήσουν, παίρνοντας μαζί τους όλη σου τη ψυχή; Και αλήθεια, πού πάει όλη αυτή η αγάπη που ορκίζονταν ότι ένιωθαν για ΄σένα μετά από κάθε σας φιλί;
Οι άνθρωποι φεύγουν. Έτσι έμαθαν να συνεχίζουν τη ζωή τους. Με παρουσίες και απουσίες. Φεύγουν, μόλις ξεζουμίσουν και την παραμικρή σπιθαμή συναισθήματος την οποία διαθέτεις. Φεύγουν, γιατί τρομάζουν βλέποντας πόση εξάρτηση σου έχουν. Το βάζουν στα πόδια, πριν να είναι πολύ αργά για να φύγουν. ‘Η μάλλον φεύγουν, γιατί δεν έπρεπε καν να είχαν έρθει…
Και τότε; Τι γίνεται με την αγάπη; Εξατμίζεται ή μήπως γίνεται σκόνη; Ξεθωριάζει ή χάνεται ανάμεσα στις αναμνήσεις; Κρύβεται ή κοιμάται δίπλα σου τα βράδια; Κι αν δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα; Kι αν έπαψε να υφίσταται μέσα σε μία μόλις στιγμή; Είσαι βέβαιος ότι η αγάπη δεν πεθαίνει τόσο εύκολα; Ότι δεν υπάρχει ρήμα <<ξε-αγαπώ>>; Και ότι απ΄τη στιγμή που αγάπησες έναν άνθρωπο, θα τον αγαπάς μέχρι τη στιγμή που θα σε κάνει να μισήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό εξαιτίας του; Τι γίνονται τότε όλα τα όνειρα που κάνατε κάθε βράδυ στην ταράτσα; Kι εκείνα τα <<για πάντα>> που αποδείχθηκαν <<για λίγο>>;
Ποτέ δε θα μάθεις στ΄αλήθεια που πάει η αγάπη όταν φεύγει. Δε θα είσαι ποτέ σίγουρος αν τελειώνει ολοκληρωτικά ή αν ξαναγεμίζει με λίγη προσπάθεια. Δε θα ξέρεις καν αν θα φύγουν ποτέ οι μαχαιριές πάνω απ΄την καρδιά σου. Το μόνο που θα μάθεις είναι η γεύση που σου αφήνει. Μα ένα είναι σίγουρο. Όταν θα αρχίσεις να ψάχνεις την αγάπη προσπαθώντας να θυμηθείς που την έβαλες, και όταν θα της φωνάζεις για να αναστηθεί μα εκείνη δε θα σου απαντά, θα είναι ήδη νεκρή…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
