Ήταν μια από αυτές τις ηλιόλουστες μέρες. Είχε τόσο ήλιο και ζέστη που μετά από τις βροχές των προηγούμενων ημερών, ήταν πραγματικά ένα απρόσμενο κι υπέροχο δώρο. Περπατούσα όπως κάθε φορά από τον ίδιο δρόμο, περνούσα τα ίδια σπίτια και χαιρετούσα τους ίδιους ανθρώπους. Πήρα όπως κάθε φορά τον ίδιο καφέ και κάθισα στο γνωστό μου παγκάκι. Κάποια στιγμή, πέρασε από μπροστά μου ένας πλανόδιος πωλητής. Ήρθε προς το μέρος μου και με ρώτησε αν θέλω ν’ αγοράσω κάτι. Γέλασα, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είχα αγοράσει ποτέ μου κάτι από πλανόδιο. Μου φάνηκε λίγο αλλόκοτος, αλλά είπα να ρίξω μια ματιά. Είχε διάφορα βάζα χειροποίητα, παλιά κοσμήματα, ομπρέλες, διάφορα ξύλινα διακοσμητικά και πολλά άλλα πράγματα. Του ζήτησα ν’ αγοράσω ένα βάζο, σκέφτηκα ότι ταίριαζε και με τα χρώματα του σαλονιού μου, οπότε είπα να το αγοράσω. Τότε με κοίταξε και μου είπε «Γιατί δεν παίρνεις μια ομπρέλα;». Γέλασα και του απάντησα ότι η μέρα είναι τόσο ηλιόλουστη που δε χρειάζομαι την ομπρέλα. Έσκυψε το κεφάλι, μου έδωσε το βάζο κι έφυγε.
Πολλές φορές, οι άνθρωποι ξεχνάμε ότι ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο χρόνος. Καθώς περνάει, μας ρημάζει πράγματα κι άλλες φορές μας τα παίρνει. Έτσι κι εγώ ξέχασα. Κι ήρθαν μέρες σαν αυτές που φοβόμαστε. Ενώ η ζωή μου έμοιαζε ονειρική, ξαφνικά άρχισε να διαλύεται. Σαν να έχτιζα τη ζωή μου πάνω στην άμμο. Ό,τι ελπίδες κι όσα όνειρα είχα ήταν κρυμμένα εκεί, σ’ εκείνο το πυργάκι στην άμμο. Ό,τι αγαπούσα κι ήθελα να το φυλάξω, το έβαζα εκεί, κι αλίμονο αν κάποιος πήγαινε να μου το κλέψει. Οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν πάντα εκεί και με περίμεναν. Κι όταν ένιωθα μόνη, όταν ένιωθα άσχημα, πήγαινα στο πυργάκι και τους συναντούσα και περνούσαμε υπέροχα. Δε φοβόμουν, ήμουν ελεύθερη. Μα σαν πέρασε ο χρόνος, άρχισε σιγά σιγά να διαλύεται αυτό που έχτιζα με τόση αγάπη κι αφοσίωση. Η αγάπη που είχα βάλει μέσα σ’ εκείνο το πυργάκι εξαφανίστηκε έτσι απλά. Και τόσο απλά εξαφάνισε και τους ανθρώπους.
Ξημέρωσε και με ξύπνησε ο ήχος της βροχής. Ήρθαν πάλι μέρες με υγρασία και κρύο. Κοίταξα από το παράθυρο τον δρόμο. Τόσο νερό είχα μέρες να δω. Ετοιμάστηκα για να φύγω. Βγήκα απ’ το σπίτι και περπατούσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Είχα γίνει μούσκεμα, μα δε μ’ ένοιαζε. Δεν είχα πια τίποτα δικό μου εκεί έξω για να νοιάζομαι αν θα καταστραφεί. Έκατσα στο γνωστό μου παγκάκι. Ήτανε μια από αυτές τις άσχημες μέρες. Έσκυψα το κεφάλι. Φοβόμουν τον χρόνο, φοβόμουν τον καιρό και τις σκέψεις μου. Είχα βραχεί τόσο πολύ που τα μάτια μου είχαν θολώσει και δεν έβλεπα. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν κουβαλούσα ομπρέλα. Ήτανε ακόμα μια άσχημη μέρα. Θυμήθηκα εκείνον τον πλανόδιο πωλητή και γέλασα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
