«Πες μου τι άλλο φοβάσαι»
Είναι μεσημέρι και εγώ είμαι κολλημένη, μέσα στην κίνηση στο Κέντρο της Αθήνας, ή καλύτερα θα στο πω με βάση το συναίσθημα που είχα εκείνη την στιγμή. Εγκλωβισμένη στο Κέντρο της Αθήνας. Και ενώ βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση, το μυαλό μου για ακόμα μια φορά, κατάφερε και βρήκε τον τρόπο να φύγει. Η διέξοδος του, ήταν ένα τραγούδι που μπήκε τυχαία από το playlist μου. Το τραγούδι είχε έναν στίχο, που στο άκουσμα του με έβαλε σε σκέψεις. Ο στίχος έλεγε « τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω». Θες και άλλο ; Πες μου λοιπόν τι φοβάσαι ; Τι φοβάσαι αυτά που νιώθεις ή αυτά που κρύβεις ; Τι φοβάσαι περισσότερο ; Αυτό που είσαι ή αυτό που μπορείς να γίνεις ;
Ζούμε πλέον στην εποχή που όλοι φοβόμαστε. Έτσι μας έμαθαν! Έτσι μας θέλουν! Είναι περισσότερα αυτά που φοβόμαστε, από αυτά που μας προσφέρουν ασφάλεια. Μέχρι και τον ίδιο μας τον εαυτό φοβόμαστε. Φοβόμαστε γιατί δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει το αύριο. Φοβόμαστε, διότι εδώ δεν ξέρουμε καλά καλά τι άνθρωπο έχουμε δίπλα μας. Φοβόμαστε να αντιδράσουμε σε ότι μας πνίγει και μας κάνει κακό. Το ερώτημα είναι γιατί;
Είναι πολύ εύκολο όλοι μας να κρίνουμε, όταν είμαστε απλοί παρατηρητές σε μια κατάσταση. Όταν την βιώνεις όμως, η απόδραση από αυτή, δεν είναι τόσο εύκολη όσο νομίζεις. Δεν ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό. Το να φύγεις, μπορεί να σου κοστίσει μέχρι και την ζωή σου. Θα μου πεις, το ίδιο μπορεί να συμβεί και αν μείνεις. Φοβάσαι να πάρεις μια απόφαση. Φοβάσαι, διότι δεν ξέρεις πως θα καταλήξεις. Ζωντανή ή νεκρή. Δεν ξέρεις ποιο θα είναι το κόστος της επιλογής σου.
Ζούμε σε μια κοινωνία, όπου ακόμα οι γυναίκες φοβούνται. Φοβούνται να γυρίσουν αργά το βράδυ μόνες τους στο σπίτι, διότι ο κίνδυνος παραμονεύει στην γωνία του δρόμου. Μας έχουν μάθει να κοιτάμε πανικόβλητες γύρω μας, με τα κλειδιά του σπιτιού έτοιμα στο χέρι, για να προλάβουμε να σωθούμε. Μας έχουν κάνει, να φοβόμαστε να βάλουμε ρούχα, κάπως αποκαλυπτικά, για να μην προκαλέσουμε. Σίγουρα θα έχεις ακούσει το λεγόμενο «αν δεν θες να προκαλείς μην φοράς κοντά ρούχα». Λες και εμείς άλλη όρεξη δεν είχαμε. Λες και ο σκοπός μας ήταν να φορέσουμε κοντά, για να ακούμε τα άθλια και σεξιστικά σχόλια του καθενός. Φοβόμαστε να πούμε όχι σε κάποιον άντρα, διότι στο τέλος μπορεί να καταλήξουμε νεκρές, επειδή τάχα μου θόλωσε.
Εδώ και κάποια χρόνια, αποφεύγω να φοράω κοντά ρούχα , όταν πρόκειται να βγω χωρίς να υπάρχει κάποιος άντρας στην παρέα. Ξέρεις γιατί ; Γιατί, δεν αντέχω να ακούω όλες αυτές τις χοντροκομμένες εξυπνάδες από τους δήθεν “άντρες παλαιάς κοπής”. Βαρέθηκα να έχει έξω σαράντα βαθμούς και εγώ να φοβάμαι να βάλω σορτσάκι. Βαρέθηκα να περπατάω στον δρόμο με το κεφάλι χαμηλά για να περάσω απαρατήρητη. Βαρέθηκα, να φοβάμαι να εμπιστευτώ κάποιον άντρα. Βαρέθηκα να ζω έτσι.
Είναι της μόδας, όλοι να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα. Όλοι κάνουν τους έξυπνους, για το πώς θα έπρεπε να είχε αντιδράσει η κάθε γυναίκα σε κάποιο σκηνικό βίας ή παρενόχλησης. Εσύ λοιπόν, που έχεις τόσο εύκολο το να κρίνεις, αν σε παρενοχλούσε κάποιος, εκείνη την ώρα τι θα έκανες ; Θα είχες την προαπαιτούμενη ψυχραιμία για να το αντιμετωπίσεις; Μακάρι, αλλά δεν νομίζω.
Έχουμε μεγαλώσει, από μικρές μέσα στον φόβο. Πρόσεξε αυτό, πρόσεξε εκείνο, μην κάνεις αυτό , μην κάνεις εκείνο. Το οποίο συνήθως συνοδεύεται από την εξής φράση « γιατί εσύ, είσαι γυναίκα». Δεν έχω καταλάβει τον λόγο που εγώ και κάθε άλλη γυναίκα πρέπει να φοβάται και να προσέχει, ενώ οι άντρες μπορούν να κάνουν τα πάντα χωρίς να χρειάζεται να προσέξουν κάτι ή να φοβούνται κάτι. Γιατί εκείνοι, δεν χρειάζεται να προσέξουν την συμπεριφορά τους, τον τρόπο που ντύνονται, τον τρόπο που μιλάνε, που περπατάνε και πρέπει να το κάνουμε εμείς;
Δηλαδή η λύση στο πρόβλημα, είναι να φοβάμαι να ζήσω εγώ που είμαι γυναίκα, για να μπορεί ο κάθε άντρας να ζει την ζωή του όπως θέλει ανενόχλητος ; Πόσες γυναίκες πρέπει να χαθούν για να μπει μια τάξη σε αυτή την κοινωνία ; Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν πρέπει να προσέχουν μόνο οι γυναίκες ; Αν με ρωτήσεις πως φαντάζομαι την ιδανική κοινωνία, η απάντηση μου είναι απλή. Θέλω να σταματήσω να ακούω από τους άντρες την ατάκα «άλλο εγώ, εγώ είμαι άντρας» και εγώ γυναίκα. Χάρηκα για την γνωριμία. Τι σημαίνει το εγώ είμαι άντρας ; Σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς να υπάρχει λογοκρισία ; Υπάρχει κάποια νομοθεσία, η οποία σου δίνει το δικαίωμα να κάνεις ό,τι θέλεις πάνω σε μια γυναίκα ; Έχεις κάποιο προνόμιο μόνο και μόνο επειδή είσαι άντρας ;
Θέλω να περπατάω στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά. Θέλω να έχω την δυνατότητα να φοράω ρούχα που μου αρέσουν, χωρίς να φοβάμαι το τι θα ακούσω. Δεν θέλω να φοβάμαι, μήπως ο εκάστοτε σύντροφος μου, πάνω σε κάποιο καυγά με πνίξει, μόνο και μόνο επειδή έχει το προνόμιο του άντρα. Δεν θέλω να ανήκω πια στο αδύναμο φύλο. Ονειρεύομαι την στιγμή που θα σταματήσει αυτός ο διαχωρισμός του εσύ είσαι γυναίκα και εγώ είμαι άντρας. Άρα, εσύ πρέπει να προσέχεις, ενώ εγώ ως άντρας όχι. Δεν θέλω να συνεχίσω να φοβάμαι, ούτε θέλω να φέρω τα παιδιά μου σε έναν τέτοιο κόσμο.
Πρέπει να το πάρω απόφαση πια, όσο και αν δεν θέλω πώς «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ…». Με θλίβει βαθιά. Με θλίβει, διότι όσο περνάνε τα χρόνια, αυτός ο φόβος που έχω, δεν θα σβήσει ποτέ. Με θλίβει, καθώς καθημερινά επιβεβαιώνεται το γεγονός, ότι αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει. Και ξέρεις γιατί ; Γιατί είμαστε εμείς και εκείνοι. Μάλλον πρέπει να χαθούν πολλές ακόμα, μέχρι να αρχίσει να αλλάζει κάτι σε αυτή την κοινωνία. Ίσως, αυτές που έχουν χαθεί μέχρι τώρα να μην μας είναι αρκετές. Ίσως το δικό τους άστρο, να μην ήταν κάπου εκεί στο φως. Ίσως τελικά, να έγινα αυτό που φοβόμουν. Ίσως, το γεγονός ότι γεννήθηκα γυναίκα, είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Και όπως ανέφερα πιο πριν «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ… καληνύχτα».
