Κάθομαι και χαζεύω το δέντρο έξω από το σπίτι μου. Ακόμη δεν έχει κάνει την εμφάνισή του ένα φυλλαράκι και στέκεται εκεί, γυμνό. Οι μήνες περνούν κι οι εποχές αλλάζουν και έχω πάντα ως σημείο αναφοράς αυτό το δέντρο. Ίσως είναι χαζό, αλλά νιώθω τυχερή που υπάρχει μέσα σ’ αυτή την τσιμεντούπολη έστω λίγο πράσινο και μάλιστα, έξω από το μπαλκόνι μου. Και σε λίγο καιρό θ’ αρχίσει να ανθίζει και πάλι, να γεμίζει πράσινα φύλλα και να ομορφαίνει τη θέα μου.
Ο καιρός σιγά σιγά «ανοίγει» όπως λένε και νιώθω να πλησιάζει η Άνοιξη. Επιτέλους, ξυπνάω και βλέπω λίγο ήλιο, αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά για ώρες, χωρίς τον φόβο ότι θα «φύγω» άδικα από υποθερμία και θα με βρουν παγωμένη, σε κάποια απόχρωση του μπλε, τυλιγμένη με μια κουβέρτα, πάνω από το laptop. Γιατί παραλίγο να το ζήσω κι αυτό με την κακοκαιρία και τη χιονόπτωση, που πάγωσαν όλα και στο σπίτι είχε με το ζόρι 9 βαθμούς! Αλλά δε βαριέσαι, μια εμπειρία ήταν κι αυτή. Ακούω τους ήχους της πόλης από τα ανοιχτά παράθυρα, μηχανάκια περνούν, παιδιά αρχίζουν να βγαίνουν στην πλατεία για παιχνίδι, πουλιά κελαηδούν και οι γάτες σταμάτησαν να νιαουρίζουν επίμονα μες στη μαύρη νύχτα.
Νιώθω πως η Άνοιξη αλλάζει τους ανθρώπους, ίσως γιατί νιώθω ν’ αλλάζω κι εγώ. Η διάθεσή μου σταδιακά βελτιώνεται και θέλω να είμαι συνεχώς έξω, να βολτάρω στην παραλία, να πίνω κρύο καφέ, να λιάζομαι στα παγκάκια και να ονειροπολώ. Σύντομα θ’ αφήσω στην άκρη το βαρύ μου παλτό, το κασκόλ και τις μπότες και θα αρχίσω να παρατηρώ τα συνολάκια που φορούν οι γύρω μου, καθώς, ως γνωστόν, αυτή η εποχή ενδείκνυται για τα ιδιαίτερα ανσάμπλ κοντομάνικο-γαλότσα, μπουφάν-σανδάλι και μακρυμάνικο-σορτς.
Έχει μια δική της ομορφιά η Άνοιξη. Ξυπνάς σιγά σιγά από τη χειμερία νάρκη, νιώθεις ανανεωμένος, γεμάτος ενέργεια και αισιοδοξία. Τα προβλήματα, αν και συνεχίζουν να υπάρχουν, φαίνονται έστω και λίγο πιο μικρά κι η απογοήτευση δίνει χώρο στην ελπίδα. Μοιάζουμε όλοι, κατά κάποιον τρόπο, με το δέντρο μου. Αυτό γεμίζει φύλλα κι εσύ αποτινάζεις τα βαριά ρούχα του χειμώνα και μαζί, μερικές από τις βαριές σου σκέψεις. Όπως και το δέντρο πέρασε από διάφορες φάσεις και κακουχίες και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να στέκεται όρθιο, έτοιμο για τη μεγάλη αλλαγή, έτσι κι εσύ είσαι ακόμη εδώ, στέκεσαι όρθιος, αναπνέεις. Κι όπως το δέντρο ξέρει ότι μετά το κρύο, το χιόνι, τους βοριάδες και τη βροχή έρχεται η Άνοιξη και θ’ ανθίσει ξανά, έτσι κι εσύ ξέρεις κατά βάθος ότι όλα είναι κύκλος, όλα αλλάζουν και δημιουργούνται και πάλι απ’ την αρχή.
Αφήστε ένα σχόλιο