Οι τελευταίες μέρες ήταν… παράξενες. Είχαν μια αίσθηση βγαλμένη από το “The Twilight Zone” και η επόμενη έμοιαζε τόσο με την προηγούμενη που έπιανα τον εαυτό μου ώρες ώρες να σκέφτεται «Πέμπτη είναι σήμερα; Όχι, Παρασκευή. Κάτσε, σίγουρα;». Μέρες άχρωμες και άοσμες που μου δίνουν την ευκαιρία, όμως, να ξεθάψω σκέψεις και αναμνήσεις που για καιρό ήταν καλά καταχωνιασμένες.
Το μυαλό μου έτρεχε συνέχεια στο παρελθόν, στην παιδική και εφηβική μου ηλικία, αλλά και σε πιο κοντινές στιγμές του παρελθόντος. Όλα είναι αλυσίδα τελικά. Δε θα ήμουν σήμερα εδώ αν πριν 10 χρόνια δεν είχα κάνει αυτό κι εκείνο. Τι ιδιαίτερο έχει, όμως, αυτό το δικό μου σήμερα; Και είναι προτιμότερο από κάποια άλλη εναλλακτική που ίσως θα μπορούσα να έχω, αν κάποτε είχα κάνει άλλες επιλογές;
Ξέρω γιατί το μυαλό μου ταξιδεύει σε τέτοιες σκέψεις. Για να αποφύγει το τώρα, που όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Η αλήθεια είναι ότι τόσες φορές έχω γράψει για τις δυσκολίες που όλοι μας περνάμε, για τα όνειρά μας και τα εμπόδια που μπαίνουν στη μέση και σε κάνουν να θες να τα παρατήσεις όλα. Και αυτό που λέω-προφανώς για να το ακούσω κι εγώ η ίδια-είναι ότι πρέπει να παλέψεις, να μην το βάλεις κάτω, να προσπαθήσεις! Σήμερα, όμως, θα βάλω τον αισιόδοξο εαυτό μου για λίγο στην άκρη και θα ακούσω τι έχει να μου πει η απαισιόδοξη πλευρά μου.
Όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Τα όνειρα ξεφτίζουν και απομακρύνονται το ένα μετά το άλλο και τίποτα δεν αλλάζει. Όλα μένουν τα ίδια για ‘μένα, ενώ όλοι γύρω μου προχωράνε, αλλάζουν, εξελίσσονται. Και μαζί με τα όνειρά μου, ξεφτίζω κι εγώ σιγά σιγά. Δε νιώθω μέσα μου χαρά όπως παλιά, δεν ανυπομονώ για κάτι, δεν περιμένω πλέον κάτι να αλλάξει, γιατί δε θέλω να προσπαθήσω άλλο. Κοιτάζω απ’ το παράθυρο τις ακτίνες του ήλιου που χτυπούν πάνω στα πρώτα φύλλα του δέντρου μου και προσπαθώ να αναπνεύσω, να θυμηθώ ότι κάτι θ’ αλλάξει, σε λίγο, από μέρα σε μέρα, όπου να’ ναι.
Οι στιγμές αυτές, όμως, είναι βασανιστικές, γιατί κρύβουν μέσα τους φόβο. Τον φόβο της αποτυχίας, της μοναξιάς και της στασιμότητας που τόσο με τρομάζει. Γιατί ο χρόνος σε ξεγελά και μια μέρα ξυπνάς και είσαι ξαφνικά 50, και όλη σου η ζωή σε έχει προσπεράσει χωρίς να το καταλάβεις. Προσπαθώ να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι όλα περνούν και όλα φτιάχνονται από την αρχή, ότι πάντα υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες, ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν.
Όταν όλα μοιάζουν μαύρα, είναι πολύ δύσκολο να βρεις έστω και λίγο κουράγιο, λίγη αισιοδοξία και φως και να πείσεις τον εαυτό σου ότι όλα αυτά είναι παροδικά. Το ξέρω γιατί το έχω περάσει και το περνώ ξανά. Εσύ που με διαβάζεις (αλλά κι εσύ εαυτέ μου που γράφεις αυτές τις αράδες!) πίστεψέ με, όλα μοιάζουν απλώς ότι καταρρέουν. Κάνε υπομονή και θα δεις ότι έρχονται καλύτερες μέρες, έστω κι αν αργήσουν.
