Εσύ γιατί ζεις σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνεις; Γιατί θέλεις οι χτύποι της καρδιάς σου να παραμένουν στάσιμοι; Γιατί δεν ξεπερνάς μια φορά τα όριά σου; Γιατί αποφεύγεις μανιωδώς τον έρωτα και κρύβεσαι απ΄αυτόν; Έτσι ήσουν κι εσύ. Έμαθες να προσποιείσαι ότι δεν έχεις καρδιά, ώστε να μην πληγώνεσαι. Έμαθες να απομακρύνεσαι όλο και πιο πολύ κάθε φορά που πήγαινες να νιώσεις. Να τρέχεις, δηλαδή, μακριά τη στιγμή που καταλάβαινες ότι στη ζωή δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα. Ακριβώς τη στιγμή που συνειδητοποιούσες ότι το σώμα σου μούδιαζε μόνο μ’ ένα βλέμμα μου.
«Δε νιώθω» έλεγες, μα πλέον δεν μπορείς να μου κρυφτείς. Νιώθεις περισσότερο απ΄ όσο πιστεύεις και φοβάσαι άλλο τόσο. Μα είσαι δειλός. Ο έρωτας, όμως, είναι για τους γενναίους και για όσους είναι σε θέση να συνυπάρξουν μ΄αυτόν. Είναι για όσους μπορούν να αντέξουν ότι κάτι βρίσκεται πάνω απ΄αυτούς. Όμως, εσύ δε θέλησες ποτέ να δεχτείς ότι δεν είναι όλα υπό τον έλεγχό σου. Δε θέλησες να δεχτείς ότι αυτό το κάτι ξεπερνάει ακόμη κι εσένα τον ίδιο και σε μετατρέπει σε κάτι άλλο απ’ ότι έχεις συνηθίσει να αντικρίζεις στον καθρέπτη. Δεν είσαι δυνατός με το να κλείνεις τα μάτια και να βάζεις παρωπίδες στον έρωτα. Ευάλωτος είσαι. Και δε φαντάζεσαι πόσο νιώθεις το καθετί στο έπακρο. Μα μετά απ΄ όλα αυτά, για ένα πράγμα είμαι βέβαιη. Όποιος πάει αντίθετα απ΄τον έρωτα, μόνο ανασφαλής μπορεί να είναι.
Γιατί δεν έμεινες εδώ να σου αποδείξω πόσο τέλειες είναι οι ατέλειές σου και να σου αναστήσω οποιοδήποτε νεκρό συναίσθημα κρύβεις μέσα σου; Αν ήσουν μαζί μου θα σου μάθαινα πόσο πολύ αξίζει ν΄αγαπηθείς. Μα δε θα σου έλεγα ποτέ πώς ν΄ αγαπάς. Απλά θα ήμουν εκεί και θα το έκανα. Θα σ’ έκανα ακόμη να καταλάβεις πώς γίνεται να σου λείπει κάποιος την ίδια στιγμή που τον κρατάς στα χέρια σου, και πόσο ανάγκη έχεις ένα άλλο ολόκληρο να σε συμπληρώνει. Θα σου έδειχνα ότι οι παλμοί σου μπορούν συνεχώς να ανεβοκατεβαίνουν κι ότι όσο ξέρεις ν΄αγαπάς, έχεις κάτι να ελπίζεις. Γιατί πρέπει ν΄αφήσεις την αγάπη να σε σκοτώσει για να καταλάβεις πόσο ζωντανός είσαι!
Μα ξέρεις κάτι; Κουράστηκα να μην μπορώ να βρω απάντηση στα «γιατί» και να τα βάζω με τον εαυτό μου, μήπως δεν ήμουν αρκετά ικανή για να θέλω την αγάπη σου. Μείνε με τις ανασφάλειές σου. Εγώ φεύγω!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Σύνταξη κειμένου: Βασιλική Κοκοβάκη
Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου
