Σε γνώρισα ένα απόγευμα του φθινοπώρου και δώσαμε το πρώτο μας φιλί κάτω από τα κιτρινισμένα φύλλα ενός δέντρου. Ήταν Σάββατο. Πρώτη φορά, μου είπες σ’αγαπάω, ένα καλοκαιρινό πρωινό. Ήταν Σάββατο. Σε έχασα ένα χειμωνιάτικο πρωί, με τον αέρα να χτυπάει το τζάμι και την καρδιά μου να πονάει όσο ποτέ. Ήταν Σάββατο. Όσα καλά και να σου προσφέρει, ποτέ δεν θα καταφέρει να απαλύνει τον πόνο. Γιατί, όλα πονάνε περισσότερο το Σάββατο.
Είναι η μέρα που ο καθένας βγαίνει έξω με φίλους. Αυτήν, που από μικρό παιδί παρακαλάς να έρθει. Το Σάββατο, έχει το καλύτερο πρωινό, μα την πιο μοναχική νύχτα.
Κάποτε, αγαπούσα όλες τις ώρες του, αλλά όχι τώρα. Απ’ όταν έφυγες, σιχαίνομαι κάθε βράδυ του Σαββάτου. Αργοπεθαίνω κλεισμένη στο σπίτι, με μόνη συντροφιά ένα τσιγάρο και ένα ποτήρι με θολό υγρό. Ακούω μουσική και σκέφτομαι πως τα πιο μελαγχολικά τραγούδια, γράφονται γι’ αυτήν την μέρα. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Όχι, δεν είναι! Όλα είναι πιο άσχημα αυτήν την μέρα.
Κάθομαι στο σπίτι, έχοντας απορρίψει όλες τις προτάσεις για έξοδο. Δεν έχει νόημα να βγω. Ακόμη και να το κάνω, η λέξη αυτή θα στοιχειώσει και πάλι την ευτυχία μου. Τα πλοκάμια του Σαββάτου θα τυλίξουν το κορμί μου και για άλλη μια φορά, θα είναι αδύνατον να ξεφύγω από αυτά.
Άραγε τι φταίει και το σαββατιάτικο βράδυ, είναι μια κατηγορία από μόνο του; Οι αναμνήσεις; Οι εικόνες; Η έλλειψη καλού προγράμματος στην τηλεόραση; Δεν έχω ιδέα ποιος ευθύνεται γι΄ αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως αν η μελαγχολία είχε μέρα, Σάββατο θα ήταν.
Όταν ήμασταν παιδιά, τέτοια μέρα, σχεδιάζαμε τα καλύτερα πάρτι γενεθλίων. Παίζαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και γελάγαμε αμέριμνοι τριγυρνώντας στα σοκάκια της γειτονιάς μας.
Μεγαλώνοντας, σχεδιάζαμε όλη την εβδομάδα τι θα κάνουμε το συγκεκριμένο βράδυ και ξεκινάγαμε την προετοιμασία, από νωρίς το απόγεμα.
Πριν λίγο καιρό, αυτό το βράδυ, μοιραζόμασταν το πάθος μας, βγαίναμε έξω με φίλους και περνάγαμε όλη την νύχτα αγκαλιά στο κρεβάτι.Κάθε βράδυ Σαββάτου, σε ερωτευόμουν λίγο παραπάνω.
Πλέον, μόλις φτάνει αυτή η μέρα, ελπίζω να με πάρει ο ύπνος από τις επτά το απόγευμα και να ξυπνήσω μετά την ανατολή του ηλίου! Δυστυχώς όμως, γίνεται το αντίθετο. Ο ύπνος δεν με παίρνει και εγώ τριγυρίζω στο κρεβάτι, παρέα με τις αναμνήσεις μας. Το μόνο που με χαροποιεί όμως, είναι πως η εμπειρία μου με έχει διδάξει πολλά και πλέον κάθε τέτοιο βράδυ κρύβω το κινητό μου. Έτσι, αποφεύγω την πιθανότητα να σου στείλω το πολυπόθητο μήνυμα. Γιατί όσο να πεις, τα βράδια του Σαββάτου, είμαστε επιρρεπείς σε ουσίες, γνωριμίες, αλλά και πισωγυρίσματα.
Εσύ παρόλα αυτά, μην το βάζεις κάτω. Ίσως να φανείς τυχερός και να με δεις μπροστά σου, κάποια άλλη μέρα. Ίσως και να σε ερωτευτώ ξανά. Ίσως αυτή την φορά, καταφέρεις να ε γνωρίσεις πραγματικά. Ίσως, και να ναι πάλι Σάββατο! Και που ξέρεις; Σάββατο σε γνώρισα, Σάββατο σε αγάπησα, Σάββατο σε έχασα, Σάββατο μπορεί να σε ξανακερδίσω!
Μην ξεχνάς όμως, δεν θέλω να είσαι άλλο ένα Σάββατο στην ζωή μου, μα η άνοιξη μέσα στο χειμωνιάτικο βράδυ μου.
Αφήστε ένα σχόλιο