Όχι δε θέλω. Σταμάτα

όχι δε θέλω
https://eltherapy.gr

«Όχι δε θέλω. Σταμάτα. Αυτό ψέλλισα. Από το σοκ, δεν μπορώ ούτε να φωνάξω. Με πλακώνουν τα πάντα γύρω μου. Τα κτίρια, ο φόβος, το σοκ, το βάρος σου πάνω μου. Σε κοίταξα για λίγο, ήθελα να δω ποιος είσαι. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο, μόνο τα μάτια σου. Αυτά τα σκοτεινά μάτια, που ξεχείλιζαν λύσσα και οργή.

Ήσουν από πάνω μου. Και με ρήμαζες ανεπανόρθωτα. Παρακαλούσα να τελειώσεις γρήγορα. Σε κοίταξα, σου είπα για πολλοστή φορά, όχι δε θέλω σταμάτα. Και εσύ μου έκλεισες το στόμα. Το χέρι σου μύριζε χώμα και τσιγάρο. Αυτή την απαίσια μυρωδιά, δε θα την ξεχάσω ποτέ. Τα χνώτα σου βρωμούσαν ουίσκι. Δεν μπορούσα άλλο να παλεύω. Ήσουν τόσο δυνατός. Κοίταγα τον ουρανό, έβλεπα τα αστέρια. Προσπαθούσα να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Να μην έχω επαφή με αυτό  που συμβαίνει. Να απομονώσω το μυαλό μου, από αυτό που συμβαίνει στο σώμα μου.

Έχει κλείσει ο λαιμός μου. Χέρια τον σφίγγουν δυνατά. Μερικές στριγκλιές, μπορούν να βγουν μόνο. Το έλεγα ξανά και ξανά, όχι δε θέλω, σταμάτα.  Άλλα σε ενδιέφερε καν. Ανασαίνω με δυσκολία. Τα μάτια μου, τρέχουν ποτάμι. Το μυαλό μου έχει σταματήσει. Φοβάμαι… Θα με σκοτώσει μετά; Και τα παιδιά μου; Τι θα απογίνουν αυτά;

Το μαρτύριο μου τελείωσε, μετά από μερικά λεπτά, τα οποία εμένα μου φάνηκαν ώρες. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Ένοιωθα τα δάκρυα μου, να τρέχουν. Να τρέμω, να αποφεύγω να τον κοιτάξω. Εκείνος ήταν λίγο πάρα δίπλα μου. Βαριανάσαινε σαν ένα άγριο ζώο, που μόλις είχε σταματήσει να τρέχει. Δε μου μίλησε, με κοίταξε. Φοβόμουν τόσο πολύ.

Advertisements
Ad 14

Σήκωσε το παντελόνι του και έφυγε τρέχοντας. Και εγώ εκεί, ανάμεσα σε σκουπίδια, χόρτα, λάσπες και αποτσίγαρα. Κουλουριάστηκα σαν μωρό παιδί, εκεί στην άκρη του στενού. Και έκλαιγα με λυγμούς. Έλεγα ξανά και ξανά, όχι δε θέλω. Σταμάτα. Να τρέμω σαν ψάρι. Ξαφνικά ήρθαν δυο παλικάρια δίπλα μου, προσπάθησαν να με βοηθήσουν. Εγώ άρχισα να τσιρίζω, ήμουν σε κατάσταση αμόκ. Δεν ήθελα να με ακουμπά κανένας.

Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε, και ακόμα δε θέλω, να μιλήσω για αυτό. Ο μόνος που γνωρίζει αυτό που μου έχει συμβεί, είναι ο άντρας μου, και η κολλητή μου. Φοβάμαι να το πω αλλού. Φοβάμαι τα λόγια του κόσμου, που θα πουν λόγια πικρά, τα οποία εμένα θα με φαρμακώσουν. Όσες φορές προσπάθησα να πω αυτό που έζησα, είπα από μέσα μου όχι δε θέλω. Δεν είμαι έτοιμη».

Αυτό ήταν ένα μικρο μέρος, από τον εφιάλτη που έζησε, μια πολύ καλή μου φίλη. Πριν από 15 χρόνια, έπεσε θύμα βιασμού, ενώ γυρνούσε σπίτι της, μετά τη δουλειά. Όχι δε φορούσε προκλητικά ρούχα, και εννοείται δεν τα ήθελε ο «κώλος» της, ούτε πήγαινε γυρεύοντας. Ταμίας σε σούπερ μάρκετ δούλευε. Η ώρα ήταν περίπου 10 το βράδυ και φορούσε τα ρούχα της δουλειάς της.

Διαβάστε επίσης  Εμείς δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Ήταν καλή οικογένεια!

Άλλη μια αληθινή ιστορία, από τη φίλη μου Κατερίνα… 

«Θες να με βοηθήσεις σε ένα άρθρο που γράφω;», τη ρώτησα διστακτικά, «γράφω για τον βιασμό και επειδή ξέρω την ιστορία σου, σκέφτηκα μήπως έχεις κάτι να πεις». Για μια στιγμή πάγωσα. Θέλω; Να μιλήσω για τη στιγμή, που έχασα ότι ανθρώπινο είχα στην ψύχη μου; Να ξύσω τέτοια πληγή; Και να την αφήσω να ματώσει, μπροστά σε όλους; Μπορώ να το κάνω; Μπορώ;

«Ε λοιπόν ναι! Μπορώ τώρα. Πλέον μπορώ»! απάντησε και ξεκίνησε την αφήγησή της.
«Δε θα μπω στη διαδικασία, να δώσω πολλές λεπτομέρειες. Απλά θα πω ότι είμαι θύμα βιασμού. Επί δύο εβδομάδες, ήμουν έρμαιο στα χέρια δύο άψυχων ανθρώπων, και μάλιστα με την απειλή όπλου. Δύο άτομα που ήταν ανώτεροι από μένα. Είχαν τον πλήρη έλεγχο επάνω μου. Δεν μπορούσα να ξεφύγω, ό,τι κι αν έκανα.

Όχι δε θέλω να φαίνομαι σαν θύμα. Είμαι survivor! Ναι στην αρχή ήμουν πληγωμένη βαθιά, ψυχολογικά, συναισθηματικά. Αλλά κάποια στιγμή μαθαίνεις, ότι εσύ κρατάς τον εαυτό σου. Είχα εφιάλτες. Θυμάμαι φορές που με έπιανε πανικός, για διάφορους λόγους. Πχ γιατί μπροστά μου στο σούπερ μάρκετ, υπήρχε ένας κύριος, που έμοιαζε πάρα πολύ, με έναν από τους δύο που με κρατούσαν.

Ένιωθα βρόμικη, ένιωθα ντροπή. Ένοιωθα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν, γιατί θα μου έλεγαν, ότι έφτιαξα εγώ. Πως λοιπόν ξεπερνάς αυτή τη ντροπή, αυτό το άγχος, αυτό το φόβο, αυτόν τον ξύπνιο εφιάλτη που ζεις; Εγώ έχω τον δικό μου τρόπο, ώστε να το ξεπεράσω. Και λέω να το ξεπεράσω, αντί να το ξεχάσω, γιατί την αλήθεια δεν την ξεχνάς ποτέ.

Κάποια στιγμή, περίπου πέντε χρόνια μετά από το όλο συμβάν, μιλούσα με μία φίλη μου. Τη Σοφία. Και με ρώτησε κάτι, που έμεινε στο μυαλό μου. Με είπε παιδί μου, μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν σου; Μπορείς να σβήσεις, κάτι που έχει γίνει; Βεβαίως και δεν μπορείς. Αλλά αυτό που μπορείς, είναι να πάρεις πλέον τη δύναμη στα χέρια σου. Μου θύμισε ότι αυτό που μου κάνανε αυτά τα δύο τέρατα, έχει περάσει.

Και μου είπε ότι αν συνεχίζω να το σκέφτομαι, να το φοβάμαι, να το ντρέπομαι, του έδινα έλεγχο στη ζωή μου. Ότι συνεχίζω μόνη μου, να κάνω κακό στον εαυτό μου. Μου είπε ότι αυτοί οι άνθρωποι, μάλλον ούτε καν με θυμούνται. Ότι εγώ είμαι αυτή, που κρατάω τον εαυτό μου στη φυλακή της φρίκης, ξαναζώντας μέρα με τη μέρα, οτιδήποτε μου είχαν κάνει. Αχ αυτή η γυναίκα να είναι καλά, άνοιξε την πόρτα της φυλακής, και με οδήγησε προς το φως.

Τελικά εμείς κρατάμε τη δύναμη στα χέρια μας. Ναι υπήρξαμε θύματα. Από τη στιγμή που αποδεχόμαστε, αυτά που πάθαμε είναι σαν να το βγάζουμε από μέσα μας.  Αποδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, ώστε να αλλάξουμε ό,τι έγινε. Είναι στο χέρι μας να καταλάβουμε, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι τέρατα. Και πως όσο σκεφτόμαστε, όσο μελετάμε το τι πάθαμε, και αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, αν κάναμε κάτι παραπάνω, τους δίναμε δύναμη. Δύναμη από την ψυχή μας, από την ψυχολογία μας, από το σώμα μας.

Όχι δε θέλω. Φτάνει. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο κόσμος, σε ένα θύμα βιασμού, είναι να μπορούν να τους κοιτάξουν στα μάτια, και να τους πουν είσαι καλά; Μίλα μου. Σε βλέπω, σ’αγαπώ, και το πιο σημαντικό, δε φταις εσύ!  Στις γυναίκες που φοβούνται ακόμα να πουν την αλήθεια τους, στις αδερφές μου που κρύβονται από ντροπή, θα πω αυτό. Σας βλέπω, σας νιώθω, ήμουν στη θέση σας, δεν είστε μόνες».

 

Διαβάστε επίσης  Τα μάτια που αγάπησες δύσκολα τα ξεχνάς..
όχι δε θέλω
ΠΗΓΗ: https://static.independent.co.uk

Αυτές είναι δυο, από τις χιλιάδες προσωπικές ιστορίες γυναικών, που έχουν βιώσει τη σεξουαλική κακοποίηση. Και πόσες χιλιάδες γυναίκες, που ακόμα κρατάν το στόμα τους κλειστό. Συνήθως από φόβο. Φοβούνται ότι δε θα τις πιστέψουν οι γνωστοί τους, ότι θα τις κοροϊδέψουν. Ότι τους άξιζε. Και άλλα σάπια λόγια, που θα φάνε λίγο ακόμα τη σακατεμένη της ψυχή.

Είναι απαράδεκτο. Πότε θα σταματήσει αυτό; Victim shaming λέγεται. Στα ελληνικά, το ξεφτίλισμα που τρώει η κοπέλα, που έχει πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Πάντα φταίει το θύμα. Αλήθεια πως γίνεται αυτό; Όχι δε θέλω να μου απαντήσετε, δε θέλω καν να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ, με το δικό σας σκεπτικό.

Είμαι μαμά, μα πάνω από όλα είμαι γυναικά. Ποτέ μου δεν έπεσα θύμα βιασμού. Και εύχομαι να μη μου συμβεί ποτέ. Δυστυχώς όμως εκεί έξω, δεν είναι όλες οι γυναίκες τόσο τυχερές. Αμέτρητα τα θύματα. Και πόσα ακόμα που δε γνωρίζουμε, γιατί από ντροπή, η από φόβο, δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους.  Ναι γιατί ξέρεις πως θα ακούσεις διάφορους σκατόψυχους, να ξερνάν χολή.

Δηλαδή συγνώμη τώρα για να καταλάβω; Επειδή εγώ φοράω ένα όμορφο φόρεμα, έχει το δικαίωμα ο άλλος να με βιάσει; Κανένας δεν έχει δικαίωμα, να απλώσει το χέρι του σε κάποιον άλλον. Το ξέρετε ότι πολλά από τα θύματα που βιάστηκαν, φορούσαν νορμάλ ρούχα; Ξέρετε τι εννοώ φόρμες αθλητικές, ένα απλό τζιν παντελόνι, ρούχα της δουλειάς τους κ.α.

Αρνούμαι να κάθομαι να αναλύω, να φωνάζω, να ζητάω τα αυτονόητα. Είναι απαράδεκτο. Με εξοργίζει αλήθεια. Αφήνω το παρακάτω κείμενο ως τροφή για σκέψη…

Διαβάστε επίσης  Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Δεν πατάω επί πτωμάτων!

Κάθε γυναίκα που θέλει να κάνει σεξ, με ένα αγόρι καλά κάνει.

Κάθε γυναίκα που θέλει να κάνει σεξ, με πολλά αγόρια καλά κάνει.

Κάθε γυναίκα που δε θέλει να κάνει σεξ, με ένα ή πολλά αγόρια, καλά κάνει.

Κάθε γυναίκα που θέλει ή δε θέλει, να κάνει σεξ με ένα ή πολλά κορίτσια, καλά κάνει.

Κάθε γυναίκα έχει την ελεύθερη επιλογή, να σταματήσει κατά τη διάρκεια του σεξ, γιατί κάτι δεν της άρεσε. Να της αρέσει να είναι βίαιο, ή να μην της αρέσει. Να κάνει μια φορά σεξ, και μετά να μην ξανακάνει με τον ίδιο άνθρωπο, γιατί έτσι της κάπνισε.

Κάθε γυναίκα μπορεί να φοράει, οτιδήποτε της αρέσει. Κάθε γυναίκα μπορεί να χαμογελάει, να κουνιέται, να χορεύει να περπατάει όσο «”προκλητικά» της γουστάρει, όποια ώρα της γουστάρει, σε όποιο μέρος της γουστάρει. Μπορεί να δείχνει τη σεξουαλικότητα της όπως το θέλει, αν το θέλει.

Είναι δικό της το σώμα, είναι δική της και η επιλογή.

Κανείς, ποτέ και πουθενά δεν έχει δικαίωμα, να την προσβάλει στα λόγια. Κανείς, ποτέ και πουθενά, δεν έχει δικαίωμα πάνω της χωρίς τη συναίνεσή της.

Κανείς δε μπορεί να βιάζει κανένα κορίτσι. Κανείς δε μπορεί να δολοφονεί, κανένα κορίτσι. Ποτέ. Πουθενά.

Οποιοδήποτε «ναι, αλλά» στα παραπάνω είναι σάπιο μέχρι το μεδούλι.

 

 

 

Είμαι μαμά, σύζυγος και νοικοκυρά! Μαγειρεύω συνέχεια! Στον ελεύθερο μου χρόνο, γράφω τις σκέψεις μου σε άρθρα, και είμαι καλή σε αυτό. Δεν μασάω ποτέ τα λόγια μου, ούτε κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου. Συχνά κάνω ξεκαθάρισμα στο σπίτι μου αλλά και στην ζωή μου,

"Οι δοκιμασίες κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα και η επιτυχία τους κάνουν τη ζωή να έχει νόημα" Joshua J. Marine

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

The Turkish Detective: Εγκλήματα με άρωμα… Κωνσταντινούπολης

Εγκλήματα στην ΠόληΗ σειρά The Turkish Detective είναι από εκείνες
Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Η ψυχοθεραπεία σκοτώνει τον έρωτα;

Έρωτας και ψυχοθεραπεία – έννοιες ασύμβατεςΗ Κόλαση του Δάντη μοιάζει