Ό,τι κρατάμε μέσα μας μάς σαπίζει

“Ό,τι κρατάμε μέσα μας μάς σαπίζει”, μια από τις πολλές ατάκες που έχω ξεχωρίσει από το S1ngles, μια ατάκα που όπως και πολλές στιγμές και θεωρίες της σειράς αυτής αντικατροπτίζει πλήρως την πραγματικότητα. Συναισθήματα, λόγια, σκέψεις που θέλουμε τόσο να ξεστομίσουμε, όσο θα μετριόταν η ζωή μας απ’ αυτό αλλά δεν το κάνουμε. Και συνεχίζουμε ως έχει, στη σιωπή, στο ασφαλές, χωρίς ρίσκο, χωρίς πιθανή θετική ή αρνητική εξέλιξη, η οποία θα ανοίξει νέους δρόμους δίχως να μας κρατήσει πίσω…

Σιγά σιγά σαπίζει το μέσα μας, από συναισθήματα που φωλιάζουμε, από λέξεις, από προτάσεις, από σκέψεις, από λόγια που θέλουμε όχι μόνο να εκφράσουμε αλλά και να φωνάξουμε. Όλα μεταξύ τους μπλέκονται, μπερδεύονται και ο καιρός περνάει. Φθείρει το μέσα μας, δεν αντέχει άλλο, υπομένουμε και γινόμαστε ηφαίστεια που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκάσουν. Γιατί σακατεύουμε έτσι  την ψυχή μας;

Γιατί έχουμε την τάση να κρατάμε τα συναισθήματά μας;

Υπάρχουν πολλά σενάρια απέναντι στους λόγους για τους οποίους καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας. Για παράδειγμα, μπορεί απλώς να θέλουμε να αφήσουμε ακόμη μια μέρα πίσω, λέγοντας στους εαυτούς μας ότι θα αντιμετωπίσουμε το συναίσθημα που μας βασανίζει αργότερα, αμφισβητώντας τη σημασία του τι νιώθουμε και πιστεύοντας πως καθ’ αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε μια σχέση να λειτουργήσει. Δεν θέλουμε να ξεφύγουμε από το ασφαλές και το εύκολο, να ταρακουνήσουμε πιθανώς μια ανθρώπινη σχέση, να θέσουμε το άτομο που έχουμε απέναντι μας στη θέση να επιλέξει αν θα μείνει ή θα φύγει μετά απ’ ότι εκφράσουμε.

Δυστυχώς το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων από την παιδική του ηλικία μαθαίνει λανθασμένα πως η έκφραση των συναισθημάτων δεν είναι ασφαλής. Συνεπώς, γι’ αυτήν τη βαθιά ριζωμένη συνήθεια απαιτείται πραγματικά μεγάλη προσπάθεια ώστε να σπάσει ο κύκλος και να αρχίσουμε να εκφραζόμαστε στους άλλους. Μονάχα έτσι θα ξεφύγουμε από το ασφαλές, θα βγούμε από το καβούκι μας και θα αλλάξουμε – θα οδηγηθούμε στην προσωπική εξέλιξη. Έπειτα απ’ αυτό όλα μα όλα θα είναι δυνατά, άλλωστε όποιος κι αν έχει κοιτάξει μέσα του, έπειτα δε φοβάται τίποτα.

Αν δεν πούμε στους άλλους πως νιώθουμε, πως θα ξέρουν;

Αν δεν πεις στον άλλον πως νιώθεις, πως θα το ξέρει; Αν δεν πεις στον άλλον ότι σε πλήγωσε πως θα διορθώσει τις πράξεις του; Αν δεν πεις στον άλλον ότι πονάς πως θα σε βοηθήσει; Αν δεν πεις στον άλλον ό,τι κι αν αισθάνεσαι πως θα προχωρήσεις παρακάτω; Διαφορετικά θα παραμένεις στάσιμος στην ίδια θέση. Ακόμη κι αν έπειτα χάσεις, ακόμη κι αν πονέσεις, ακόμη κι αν αυτή η κίνηση είναι ό,τι πιο επικίνδυνο για εσένα θα κερδίσεις πολλά, θα κερδίσεις ένα νέο δρόμο, μια νέα πόρτα, ένα νέο αύριο, μια νέα ζωή.

Να λες πάντα το πώς νιώθεις, ακόμη κι αν επρόκειτο για το γονιό, για το φίλο, για το αφεντικό, για το συνάδελφο, για τον γκόμενο, για την κοπέλα, για την αδερφή σου. Δεν χρειάζεται να κατανοήσουν, ούτε και να σε καταλάβουν, μονάχα να αποδεχτούν το πως νιώθεις κι αν πάλι δεν το κάνουν, έχει πραγματικά αξία η παρουσία τους δίπλα σου; Ποτέ δεν ξέρεις ποια μέρα θα είναι η τελευταία, την οποία βλέπεις κάποιον – την οποία μοιράζεσαι μαζί του, γι’αυτό μίλα όσο είναι ακόμη εκεί, όσο δεν είναι ακόμη αργά.

Όταν μοιραζόμαστε ό,τι κρατάμε μέσα μας, ό,τι νιώθουμε, ό,τι βάσανο έχουμε, μοιράζεται και το βάρος τους. Μην προσπαθείς να αποφύγεις την κατάσταση από φόβο μήπως κουράσεις, μήπως ενοχλήσεις, ή μήπως διώξεις τους γύρω σου. Να ψάχνεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράζεις αυτό που αισθάνεσαι, όπως το αισθάνεσαι, ό,τι κι αν αισθάνεσαι. Να είσαι εκατό τις εκατό ο εαυτός σου απέναντί τους. Μην προσπαθείς να ξεχάσεις αυτό που έγινε, να το θυμάσαι. Μην προσπαθείς να ξεχάσεις αυτό που νιώθεις, να ξέρεις θα μεγαλώσει. Πολλές φορές θέλουμε να εξαφανιστεί ό,τι κρατάμε μέσα μας, στην ουσία όμως το μόνο που πραγματικά θέλουμε είναι ό,τι κρατάμε μέσα μας να βρεθεί, να κοιταχτεί, να γίνει αντιληπτό… Εκφράσου πριν σε σαπίσει, πριν να είναι αργά, πριν…