Ό,τι δεν χρειαζόμαστε στη ζωή μας το “πετάμε”

Μια θεωρία στην οποία επιστρέφω ξανά και ξανά είναι η συγκεκριμένη… Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το τάβλι. Πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Τα παιχνίδια εναλλάσσονται ανάλογα με τη φάση της σχέσης και τα άτομα που την απαρτίζουν, αλλά όπως σε όλα τα παιχνίδια ένα πράγμα είναι πάντα σίγουρο – χάσεις ή κερδίσεις, πάντα θες να παίξεις ακόμα ένα. Πολλοί άνθρωποι, κάτω από διάφορες συνθήκες, είναι περαστικοί στη ζωή μας. Φεύγουν αργά ή γρήγορα, φεύγουν “τραντάζοντας” την καθημερινότητα μας, φεύγουν από δική τους επιλογή, τους “κόβουμε” εμείς ή φεύγουν χωρίς να καταλάβουμε το πως και το γιατί.

“Σκουπίδια”. Ό,τι δεν χρειαζόμαστε στη ζωή μας το πετάμε. Λένε ωστόσο, πως τα σκουπίδια ενός ανθρώπου είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου. Κάποιοι μας βγάζουν μαζί με τα σκουπίδια τους έξω από τη ζωή τους, απότομα και γρήγορα. Κάποιους πάλι τους βγάζουμε εμείς έξω από τη ζωή μας με τα σκουπίδια μας. Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, δεν είμαστε όλοι για όλους και δεν κουμπώνουμε εν τέλει όλοι με όλους ακόμη κι αν το προσπαθήσουμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα μας. Υπάρχει για όλους μας όμως ένας άνθρωπος, που θα βρει το θησαυρό, που κρύβουμε μέσα μας. Άλλες φορές τον βρίσκουμε νωρίς. Άλλες τον χάνουμε, μα πάντοτε θα κουβαλάμε μέσα μας τις στιγμές και τα μαθήματα που πήραμε μαζί του. Μαθήματα που αποτελεί ο καθένας μας, γιατί τίποτε δεν είναι απορρίψεις και αποτυχίες. Όλα είναι μαθήματα που μας δείχνουν διάφορους τρόπους με τους οποίους δεν λειτούργησε η ευτυχία μας και δεν θα έπρεπε να επαναλάβουμε ξανά τα ίδια μοτίβα – μιας και το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.

Δεν έχουν όλοι την καρδιά σου και θα έπρεπε να είσαι εντάξει με αυτό. Δεν πράττουν όλοι με τον ίδιο τρόπο και θα έπρεπε να είσαι εντάξει με αυτό. Το αγαπημένο μου λουλούδι είναι η γαρδένια κι αυτό γιατί; Επειδή η καρδιά μας είναι σαν γαρδένια, όταν την φυσάει κακός βοριάς πάντα μαραίνεται αλλά ενίοτε ως φυτό βρίσκει τρόπους να ξανά ανθίσει. Δεν θα εκτιμήσουν όλοι την καρδιά σου και ούτε εσύ θα εκτιμήσεις την καρδιά κάποιου όπως αρμόζει, μα για όλους υπάρχει ένας άνθρωπος, που θα το κάνει.

Το να “πετάξεις” κάποιον από τη ζωή σου είναι δύσκολο, πόσο μάλλον ακούγεται και κάπως “βίαιο” με αυτόν τον τρόπο. Για να φτάσεις σε αυτήν την τελική απόφαση σημαίνει πως έχεις αναθεωρήσει κάθε εναλλακτική λύση, κάθε πράξη, κάθε κίνηση, κάθε πιθανό red flag. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι που “πετάμε” από τη ζωή μας, είναι τοξικοί και εμποδίζουν την ευτυχία μας. Κάποιες φορές όμως, πρόκειται και για ανθρώπους που βρεθήκαμε με αυτούς τη λάθος στιγμή, στο bad timing που λέμε, άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να μας διαχειριστούν ή άνθρωποι που τελικά εμείς δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε. Σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις αξίζουμε κάτι παραπάνω από το bare minimum. Αξίζουμε σιγουριά και όχι ερωτήματα και σκέψεις. Η αρχή του να αγαπάς τον εαυτό σου πραγματικά είναι να συμφιλιώνεσαι με όσα δεν είναι στο χέρι σου να αλλάξεις, να τα αποδέχεσαι.

Η ευτυχία μας είναι ό,τι πιο σημαντικό θα έπρεπε να κυνηγάμε, γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε το αδύνατο δυνατό για να ανθίσει βλέποντας τι λειτούργησε και τι όχι. Δίχως να χάνουμε τα όνειρα, τις αξίες και τα πιστεύω μας στην πορεία καθώς συνεχίζουμε την αναζήτησή της. Για να ανθίσει ένα φυτό πρέπει να κόψουμε τα ξερά και τα μαραμένα από γύρω του και να τα πετάξουμε. Για να ανθίσει η ευτυχία μας ό,τι δεν χρειαζόμαστε στη ζωή μας πρέπει κι αυτό να το “πετάμε”. Πρόσωπα και συναισθήματα που δεν “κουμπώνουν” με εμάς, περιττούς, τοξικά άτομα και τοξικά συναισθήματα. Ό,τι δεν αντικατοπτρίζεται με τα θέλω μας, ακόμη και ανθρώπους που δεν τους νοιάζει αν μας χάσουν. Ό,τι δεν χρειαζόμαστε στη ζωή μας το “πετάμε” και δεν γυρνάμε ξανά σ’ αυτό. Δεν κινούμαστε στα ίδια μοτίβα, αλλάζουμε, πάμε παρακάτω μιας και τα αποτελέσματα δεν θα αλλάξουν. Δεν χρειαζόμαστε το bare minimum σε τίποτε απ’ ό,τι έχει να κάνει με την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία, την προσοχή, την τρυφερότητα, την συντροφικότητα, τη στήριξη, το αμοιβαίο…