Πρέπει να ήμουν έξι χρονών όταν είδα για πρώτη φορά τον «Ψαλιδοχέρη» του Tim Burton, μια από τις πλέον αγαπημένες μου ταινίες. Καθόμουν με τον αδερφό μου αργά το βράδυ και την παρακολουθούσαμε στα σκοτάδια. Μέχρι να φτάσει στο τέλος της, τα μάτια μου είχαν πρηστεί από το κλάμα. Αυτή ήταν ίσως και η πρώτη ταινία που είχα δει με έντονα ρομαντικά στοιχεία. Αν και όχι αμιγώς ρομαντική, μου είχε αφήσει κάτι όμορφο, γλυκόπικρο, όπως είναι συχνά και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Από τότε έχω δει πολλές ρομαντικές ταινίες και κάποιες αγαπημένες τις βλέπω ξανά και ξανά. Τι είναι αυτό που με τραβά σε αυτές; Το πείσμα των πρωταγωνιστών, η υπερπήδηση των εμποδίων, η προσπάθεια που καταβάλουν για να είναι μαζί, οι υποσχέσεις εμπιστοσύνης και αγάπης που μένουν χαραγμένες στον χρόνο; Το ότι δύο άνθρωποι, απόλυτα ταιριαστοί ή απόλυτα αταίριαστοι, κάνουν τα πάντα για να διεκδικήσουν αυτό που θέλουν και το σύμπαν τους βοηθά; Αυτές οι ταινίες σε κάνουν να πιστέψεις στα παραμύθια, στην τύχη, στον έρωτα και είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη βαρετή, κυνική καθημερινότητα.
Έχω ακούσει πολλές φορές ότι ο ρομαντισμός βλάπτει. Πρέπει να πάψω να είμαι ρομαντική, ευαίσθητη, συναισθηματική, να δένομαι τόσο εύκολα και να νιώθω πολλά πολύ. Πρέπει να γίνω λίγο πιο ψυχρή, κυνική και απόμακρη. Το περίεργο είναι ότι αυτές τις συμβουλές τις μοιράζουν άνθρωποι που έχουν υπάρξει ρομαντικοί, ονειροπόλοι, ερωτευμένοι. Και κάθε φορά που απογοητεύομαι επειδή αυτό που φανταζόμουν δεν έγινε πραγματικότητα, λέω στον εαυτό μου ότι θα αλλάξω. Και πάντα, κάνω ξανά το ίδιο όπως πριν. Γιατί; Επειδή δε θέλω να πάψω να πιστεύω στον ρομαντισμό.
Γιατί έχουμε την τάση να θεωρούμε τον ρομαντισμό και τον συναισθηματισμό σημάδια αφέλειας, βλακείας και αδυναμίας; Γιατί αυτή η λέξη, ρομαντισμός, δέχεται πυρά; Όσο περνάνε τα χρόνια και αποκτάμε βιώματα, γινόμαστε λίγο πιο κυνικοί. Μαθαίνουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας και να αμυνόμαστε για να μην πληγωθούμε. Δεν είναι, όμως, εφικτό να μην πληγωθείς ποτέ ξανά. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί, όσα μέτρα προστασίας κι αν πάρεις. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο ρομαντισμός έχει πεθάνει εδώ και καιρό και ότι πλέον μπορείς να τον βρεις μόνο σε ταινίες και βιβλία. Ίσως, όντως, να μην τον έχουν συναντήσει στην καθημερινή ζωή ή να έχουν στο μυαλό τους μια συγκεκριμένη εικόνα γι’ αυτόν, βγαλμένη από τα παραδείγματα των χολιγουντιανών ταινιών. Όσο κι αν με διασκεδάζουν αυτές οι ταινίες, αντιλαμβάνομαι ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο ρομαντισμός δεν κρύβεται σε πομπώδεις εκδηλώσεις έρωτα και κατά πάσα πιθανότητα ο αγαπημένος μας δε θα σταματήσει τραίνα, πλοία και αεροπλάνα για να μας εκφράσει (επιτέλους!) τον έρωτά του. Στην πραγματικότητα, άλλωστε, το happy end είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, ακόμη κι αν υπάρχει ρομαντισμός, έρωτας και αγάπη.
Πιστεύω, όμως, στον ρομαντισμό που κρύβεται σε απλές, καθημερινές πράξεις και το βλέπω παντού γύρω μου. Όταν ταξιδεύεις 500 χιλιόμετρα για να περάσεις λίγες μέρες με κάποιον/α, όταν σου φέρνουν τον αγαπημένο σου καφέ χωρίς να το ζητήσεις, όταν πας απρόσμενα στη δουλειά και φέρνεις το αγαπημένο τους γλυκό, όταν τους παίρνεις από τη δουλειά με το αυτοκίνητο για να μην ταλαιπωρηθούν με το αστικό, όταν έχεις αποκοιμηθεί και σε σκεπάζουν για να μην κρυώσεις, όταν είσαι στο περίπτερο και αγοράζεις το αγαπημένο τους περιοδικό που μόλις κυκλοφόρησε. Αυτές οι πράξεις ίσως δεν αρμόζουν σε μια ρομαντική ταινία, όμως δεν παύουν να κρύβουν μέσα τους τον ρομαντισμό.
Ίσως κάπου έχουμε μπερδευτεί και έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας μια εικόνα για τον ρομαντισμό και τον έρωτα που βρίσκουμε μόνο σε ταινίες του Χόλιγουντ. Και μετά απογοητευόμαστε που η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτά τα πρότυπα και καταλήγουμε στο ότι ο ρομαντισμός πλέον δεν υπάρχει. Δε λέω να σταματήσεις να βλέπεις ρομαντικές ταινίες (αν και θα πρότεινα και κάποιες εναλλακτικές όπως αυτή και αυτή), αλλά να δεις τον ρομαντισμό από μια διαφορετική οπτική και κυρίως, να τον δεις γύρω σου και σε σένα. Ίσως τότε καταλάβεις ότι η ζωή και ο έρωτας δε χρειάζονται σεναριογράφο για να γράψουν τα πιο πρωτότυπα σενάρια.
