Οι άνθρωποι είναι παράξενα πλάσματα. Θα τους δώσεις μια αιωνιότητα και δε θα καταλάβουν πώς πέρασε. Πάντα θα ζητάνε λίγο ακόμα, για όλα εκείνα που δεν προλάβανε να κάνουνε. Λες και δεν είχαν μια ζωή για να τα κάνουν! Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως περιμένουμε όλοι την κατάλληλη στιγμή; Μήπως περιμένουμε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες; Όπως και να έχει, ένα είναι το μόνο σίγουρο, ο χρόνος δεν περιμένει. Ο χρόνος θα συνεχίσει να προχωράει όταν εσύ μένεις στάσιμος σε μια κατάσταση. Ο χρόνος θα συνεχίσει να περνάει, ακόμα κι όταν εσύ νομίζεις ότι δεν περνάει με τίποτα. Ο χρόνος προχωράει συνεχώς, ακόμα κι αν εσύ τον θεωρείς δεδομένο.

Έχουμε κολλήσει σε δήθεν προβλήματα, έχουμε συνηθίσει να μεγαλοποιούμε τα μικρά πράγματα και να παραπονιόμαστε για οτιδήποτε ανούσιο, ξεχνώντας το πραγματικό νόημα. Αν κάποιοι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αληθινό νόημα σε όλα αυτά που γίνονται, τότε ας πούμε ότι έχουμε ξεχάσει το πιο απλό. Να είμαστε χαρούμενοι τώρα, να είμαστε καλά σήμερα. Γιατί να αναβάλλεις για αύριο αυτό που θα σου έδινε χαρά και μπορείς να κάνεις σήμερα; Κανείς δεν ξέρει πού θα είναι και ποιες θα είναι οι συνθήκες του αύριο.

Τυφλωμένοι από τις συνήθειες μας, κανείς μας δεν μπορεί να δει ότι όλα γύρω προχωράνε. Κανένας δεν καταλαβαίνει πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, παρά μόνο όταν νιώσεις ότι σου τελειώνει. Και δεν χρειάζεται να φτάσεις σε μεγάλη ηλικία για να γίνει αυτό. Η εμπειρία μας έχει διδάξει με πολλές ιστορίες γι’ αυτό το θέμα. Πόσες φορές έχουμε ακούσει λόγια του τύπου «μακάρι να είχα ζήσει πιο έντονα τη ζωή μου», «αν είχα άλλη μια ευκαιρία θα έλεγα όλα εκείνα που δίσταζα να πω» ή «αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα έκανα εκείνα τα οποία έτρεμα και φοβόμουν», από ανθρώπους που βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους;

Γιατί χρειάζεται να φτάσουμε σε ακραίο σημείο για να κατανοήσουμε κάποια βασικά πράγματα; Δεν υπήρξε κανένας γονιός, δάσκαλος ή καθηγητής που να μας δίδαξε ότι ο χρόνος είναι κάτι που θα υπάρχει για πάντα και θα μπορούμε να τον αξιοποιούμε όσο και όπως θέλουμε. Εσφαλμένα έχουμε δημιουργήσει μέσα μας αυτή την αντίληψη, χωρίς καν να το καταλάβουμε. Διότι, όποιον κι αν ρωτήσεις για το αν θεωρεί τον χρόνο που έχει στη διάθεση του ως κάτι το σίγουρο, θα σου δώσει αρνητική απάντηση. Όμως, οι πράξεις του σίγουρα θα δείχνουν άλλα.

Καλώς ή κακώς, κάνουμε επιλογές με βάση τα πιστεύω, τις αξίες και τις συνήθειες μας. Αν θεωρούμε κάτι επείγον, θα του δώσουμε λίγο από τον χρόνο μας και συνήθως άμεσα. Αν δεν είναι επείγον, τότε θα μπει σε δεύτερη επεξεργασία, ανάλογα με τις προτιμήσεις μας και τις συνθήκες που επικρατούν. Και είτε θα το υλοποιήσουμε είτε θα το αφήσουμε για αύριο (ή μεθαύριο/του χρόνου/ποτέ). Πώς, όμως, κάνουμε τον διαχωρισμό μεταξύ σημαντικών και επειγόντων και αποφασίζουμε αν θα δώσουμε χρόνο; Μήπως, τελικά, δεν γνωρίζουμε ποια είναι εκείνα τα πράγματα που θέλουμε να τους αφιερώσουμε κομμάτι από τον χρόνο μας και ποια είναι εκείνα που δεν πειράζει κι αν τα αμελήσουμε;