«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» λένε. Άλλωστε, το μέλλον είναι αβέβαιο και ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα πετύχεις τους στόχους σου; Θα πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου; Θα πάνε όλα όπως τα θες; Κανείς δεν ξέρει! Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελπίζεις.
Πολλές φορές απογοητεύομαι. Πολλές φορές νιώθω έτοιμη να τα παρατήσω όλα. Άλλωστε, έχει νόημα να προσπαθώ όταν δεν μπορώ να έχω όσα θέλω, όλα αυτά για τα οποία παλεύω; Ακόμη, όμως, και σε αυτές τις σκοτεινές στιγμές μου όπου η απαισιοδοξία με κυριεύει, υπάρχει ένα κομμάτι μου κάπου κρυμμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου που δε σταματά να ελπίζει. Η ελπίδα κάποιες φορές είναι τόσο μικροσκοπική που είναι πολύ δύσκολο να την εντοπίσεις και γι’ αυτό νομίζεις ότι έχει πια χαθεί.
Όμως, είναι σημαντικό να έχεις κάτι να ελπίζεις, ακόμη κι αν είναι κάτι πολύ μικρό. Το να ελπίζεις σε κάτι, είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσεις την αβεβαιότητα. Και μέσα από αυτό, παίρνεις δύναμη και θάρρος για να προσπαθήσεις ξανά, να δοκιμαστείς, να παλέψεις και να ονειρευτείς. Το να ελπίζεις, σου υπενθυμίζει ότι έχεις ακόμη πολλές όμορφες στιγμές να ζήσεις. Σου υπενθυμίζει ότι ο δρόμος προς την επιτυχία, αν και κουραστικός και δύσκολος, είναι ένας δρόμος τον οποίο αξίζει να περπατήσεις.
Ελπίζω πως κάποια μέρα θα ξυπνήσω και δε θα με απασχολούν όλα αυτά που με απασχολούν και με αγχώνουν σήμερα. Ελπίζω πως κάποια στιγμή ένα από τα δεκάδες βιογραφικά που στέλνω, θα φτάσει στα κατάλληλα χέρια. Ελπίζω πως σε λίγους μήνες θα καταφέρω να πάω -επιτέλους- το ταξίδι στη Φλωρεντία που ονειρεύομαι. Ελπίζω πως η ευτυχία θα μου χτυπήσει την πόρτα σύντομα και πως μια μέρα θα βρω τον δρόμο μου. Ελπίζω ότι τα καλύτερα έρχονται.
Παρά τον πόνο, την απόρριψη, τη θλίψη και την απογοήτευση, η ελπίδα φαίνεται πως μπορεί να επιβιώσει ή τουλάχιστον να ξαναγεννηθεί. Και όσο η ελπίδα υπάρχει, τα όνειρά σου, οι στόχοι σου και τα θέλω σου θα συνεχίζουν να υπάρχουν κι αυτά και θα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Αρκεί να ελπίζεις…
