Μόνο ένα φιλί…

Με αφορμή το πιο γλυκό φιλί που γεύτηκα.

Το φιλί… Μια πράξη που δηλώνει την «ένωση» δύο ανθρώπων, την έκφραση του έρωτα ανάμεσά τους. Είναι η στιγμή που ο χρόνος σταματά και καθετί άλλο ανάμεσα και γύρω τους έχεις εξαφανιστεί. Η «ώρα μηδέν» που το προσωπικό όνειρο γίνεται πραγματικότητα και κάτι όμορφο αρχίζει. Με λίγα λόγια, είναι η ώρα της δικαίωσης.

Ίσως, όμως, ένα φιλί να προκαλέσει και μία αναδρομή. Αναδρομή σε όσα περάσαμε και όση προσπάθεια καταβάλαμε για να καταφέρουμε να έρθουμε κοντά, για να κερδίσουμε την καρδιά αυτού του ατόμου. Ίσως η προσπάθεια αυτή να μας προκάλεσε βραδιές γεμάτες δάκρυα, τότε που νομίζαμε πως όλα έχουν χαθεί, μα τελικά η ζωή μας εξέπληξε ευχάριστα με την κατάληξη αυτή.

Είναι μία στιγμή που θα έλεγα πως «το σύμπαν συρρικνώνεται», αφού ολόκληρη η υφήλιος για εμάς βρίσκεται σε απόσταση χιλιοστών και το μόνο που επικρατεί στο μυαλό είναι μία γλυκιά σιωπή. Η σιωπή της αδιαφορίας. Αδιαφορία για το τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή γύρω μας, για κάθε πρόβλημα οποιασδήποτε φύσεως έχουμε στο μυαλό μας. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχει πλέον. Όλα εξαφανίζονται όσο κυλούν τα δευτερόλεπτα του φιλιού, όλα ξεχνιούνται, ακόμη και το ίδιο μας το όνομα!

Ακόμα κι οι αισθήσεις είναι μισές. Δεν υπάρχει όραση την ώρα εκείνη! Υπάρχει η αίσθηση του χαδιού και η γλυκιά γεύση από δυο χείλη. Έτσι, ο συνδυασμός αυτών προκαλεί μία απίστευτη δύναμη, αυτή που λέγεται πάθος, η οποία μας παρασύρει και μας εξυψώνει.

Κι όταν οι στιγμές τελειώσουν κι έρθει η ώρα του αποχωρισμού, τότε αυτό που μας μένει χαραγμένο στην ψυχή είναι η ανάμνηση. Αυτή η υπέροχη ανάμνηση, που συνδυάζεται μ’ ένα παράξενο σκίρτημα στην καρδιά και το στομάχι (οι λεγόμενες «πεταλούδες»!), συμπτώματα τα οποία προκαλούνται και μόνο στη θύμηση του φιλιού αυτού. Κι έτσι, ακολουθεί η όμορφη προσμονή. Η προσμονή και η ανυπομονησία, έως την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε το πρόσωπο αυτό. Και έως τότε, μετράμε αντίστροφα μέρες, ώρες, λεπτά…

«Γεννήθηκα όταν με φίλησες. Πέθανα όταν με παράτησες. Έζησα για λίγες εβδομάδες, όσο με αγάπησες» είχε πει ο Humphrey Bogart στην ταινία “Casablanca”. Και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί η στιγμή του πρώτου φιλιού, είναι η στιγμή που γεννιέται κάτι πραγματικά υπέροχο.

Υ.Γ.: Ό, τι άλλο και να πω ή να γράψω για το φιλί είναι λίγο. Γιατί όλα τα παραπάνω τα καταλαβαίνουμε πραγματικά μόνο τη στιγμή που τα ζούμε…

Σύνταξη κειμένου: Γρηγόρης Καραγιαννίδης

Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου