Λεωφορεία, αυτή η μάστιγα της κοινωνίας

λεωφορεία
Πηγή: ert

Αν δεν μένεις στην Αθήνα, όπου έχεις πολύ καλύτερες επιλογές ( γκούχου γκούχου μετρό), το λεωφορείο είναι σημαντικό γρανάζι της καθημερινότητάς σου, είτε για να πας στη σχολή ή τη δουλειά είτε ακόμα και για μια βραδινή έξοδο. Κατά πόσο όμως είσαι ευχαριστημένος από τα λεωφορεία και τους οδηγούς τους; Πόσο εύκολη είναι η διαδρομή σου προς τον προορισμό σου και πόσο γαλήνια μεταφέρεσαι εκεί;

Η αλήθεια είναι πως η επαρχία είναι συνυφασμένη με το λεωφορείο και το λεωφορείο με τη σειρά του είναι συνυφασμένο με το να σου σπάσει τα νεύρα!

Αρχικά, δεν είναι σχεδόν ποτέ στην ώρα του. Θέλει να σε ξεζουμίσει, θέλει να βλέπει το ιδρωμένο σου μέτωπο κάθε μεσημέρι καλοκαιριού, θέλει να βλέπει τα χέρια σου να τουρτουρίζουν κάθε βράδυ χειμώνα. Αργεί επίτηδες, συναντιέται στο δρόμο με άλλα λεωφορεία, ανταλλάσσουν εμπειρίες και ιστορίες, “Εγώ τους άφησα μισή ώρα χθες στην Ομόνοια” το ένα, “Σιγά,εγώ δεν πήγα ποτέ” το άλλο, ενώ ξοπίσω τους παραμένει μια τεράστια ουρά αυτοκινήτων. Αργεί επίτηδες, αράζει στο μυστικό μέρος που αράζουν όλα τα λεωφορεία, αλλάζει λάδια, πλένεται τρόπον τινά, παραγγέλνει και αράζει να δει Hot Wheels. Αργεί επίτηδες, και έρχεται με στυλ καρδιοκατακτητή, αφού ξέρει ότι είμαστε ξεφτυλισμένα λιγούρια που θέλουμε να μπούμε μέσα του γρήγορα. Δεν κάνει καν τον κόπο να φορέσει τα καλά του, έρχεται ξενυχτισμένο και ετοιμοθάνατο, ενώ ταυτόχρονα ο αποκρουστικός ήχος της μηχανής του σε προειδοποιεί για τελευταία φορά να μην κάνεις το λάθος να μπλέξεις μαζί του.

Επίσης, ακόμα ένα φονικό στοιχείο που κατατάσσει τα λεωφορεία στα πιο βρώμικα πράγματα του σύμπαντος είναι, ω τι έκπληξη, η βρωμιά του. Είναι βρώμικο, μπορεί να μην μυρίζει πάντα γιατί φοράει ψευτοαποσμητικό, αλλά είναι βρώμικο. Έρχεται στη στάση και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο νούμερο γράφει, αναγκάζεσαι να πιέζεις τα μάτια σου να δουν καλύτερα λες και έχεις μυωπία, προσπαθείς να καβαλήσεις τον μπροστινό σου, νιώθεις μια τάση λιποθυμίας, μια οδύνη ήττας. Και αυτό εκεί, καμαρώνει, νιώθει περήφανο και τυχερό που είναι ο εαυτός του μέσα στην σκοτούρα της ζωής. Τα τζάμια δεν είναι φιμέ, αλλά μοιάζουν έτσι, ίσως γιατί πάντα ήθελε να είναι αστυνομικό αμάξι, ίσως πάντα να ήθελε να κουβαλάει ένα σύγχρονο Πουαρό, ένα σύγχρονο Σέρλοκ. Μπαίνεις, κάθεσαι, και μετά μαντεύεις που θα κατέβεις. Αν δεν έχεις υπολογίσει πόση ώρα παίρνει από τη σχολή στο σπίτι σου, λυπάμαι, αλλά μάλλον δεν θα σου αρέσει ιδιαίτερα. Προσπαθείς να δεις, λοιπόν, έχεις σταμπάρει μια αχτίνα φωτός στη σκουριά του τζαμιού και κοιτάς, σαν ηλικιωμένη το απέναντι ζευγάρι που μετακόμισε πρόσφατα εκεί.

Διαβάστε επίσης  Αθήνα: Δυο Γουλιές και Δυο Μπουκιές και ξεμπέρδεψες...
Advertisements
Ad 14

Τέλος, οι οδηγοί αυτού του μυθικού τέρατος είναι και αυτοί μυθικοί χαρακτήρες, που όμοιούς τους δεν έχει αντικρίσει ξανά η ανθρωπότητα. Γυαλί ηλίου ακόμα και στις 9 το βράδυ, μισοτελειωμένο σάντουιτς δεξιά τους, πάνω στο μηχάνημα για τα εισιτήρια, αν και είναι δεξιόχειρες. Το στυλιστικό κομμάτι αλλάζει, αλλά το τζιν πάντα θα είναι εκεί, δείχνει την επισημότητα της δουλειάς τους, το ενδιαφέρον και την αγάπη για όλους τους επιβάτες του λεωφορείου τους. Και μετά αρχίζουν οι βρισιές, βρισιές σε άλλα οχήματα, βρισιές σε άλλα λεωφορεία που πάντα συνοδεύονται από το “είμαστε και συνάδελφοι, ντροπή σου”,βρισιές στους συνεπιβάτες στην τρέλα του λεωφορείου. Ο οδηγός έχει το χάρισμα να σε παγώνει όταν σε κοιτάει μέσα από τα γυαλιά ηλίου του, βλέπεις το “έχω ακόμα 6 ώρες δουλειά”, και εν μέρει το σέβεσαι, το φοβάσαι αλλά και το σέβεσαι. Εκτός αν είσαι ηλικιωμένος. Τότε θα αρχίσει μια τρομερή στιχομυθία, όπου κανείς δεν θα ακούει τον άλλον και απλά θα μιλάει δυνατά, πάνω στη φωνή του άλλου. Αυτή η μελωδία σου φέρνει αναμνήσεις, σε μαγεύει και σε γραπώνει συναισθηματικά, σου θυμίζει την μητέρα σου, όταν έχετε τσακωθεί και μιλάει μόνη της στην κουζίνα, σου θυμίζει την κοπέλα σου όταν έχει περίοδο, σου θυμίζει κάποιον ανώτερο σου στο στρατό όταν δεν έχει περίοδο. Μαγεία.

Κλείνοντας, η εφεύρεση των λεωφορείων ήταν πολύ σημαντική για την κοινωνική μας εξέλιξη. Πορεύεσαι σχετικά στην ώρα σου, ακούς καθημερινές έριδες μεταξύ των συνεπιβατών, αθώα καντήλια και βρισιές επειδή δεν πατήθηκε το κουμπί, βιώνεις την ανάγκη να αναπνεύσεις και κυρίως να πάρεις αυτοκίνητο. Τα λεωφορεία είναι εκεί για σένα, αναγνώστη, απλά δεν θα είναι εκεί στην ώρα τους. Ή μήπως δεν είσαι εσύ στην ώρα τους.

Διαβάστε επίσης  Chocolate Festival: Το comeback

Μου αρέσει να χάνομαι και να με ξαναβρίσκω μέσα από τη ροκ, τα γέλια και τον Μπουκόφσκι. Ηρεμώ με Slipknot, κλαίω πολύ εύκολα, λατρεύω τα θρίλερ και τις μουσικές επιλογές της 10ης εντολής. Γεννήθηκα με νεύρα και έμαθα να μισώ για να αγαπάω περισσότερο.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Φούστα πάνω από παντελόνι: Ένα αμφιλεγόμενο trend

Η επιστροφή του trend!Από το τότε στο τώραΜε τις ρίζες
Παλάτι Αιγών Διεθνής κριτική

Καταδίκη για το Παλάτι Αιγών: Διεθνής Κριτική στην Ελλάδα

Διεθνής Κριτική: Αμφισβητούνται οι Αποκαταστατικές Εργασίες στο Παλάτι των Αιγών/Βεργίνας