Αν με ρωτάτε τι σημαίνει για εμένα το 2020, η πρώτη φράση που μου έρχεται στο μυαλό, είναι μια παύση από την ζωή μου.
Μελοδραματικό ή όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα και τολμώ να υποθέσω πως το ίδιο ισχύει και για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Όταν ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα, δεν ήμασταν έτοιμοι. Θεωρήσαμε ότι θα τελείωνε γρήγορα. Πιστέψαμε πως δεν θα κρατούσε και πολύ. Ίσως και να χαρήκαμε λίγο που δεν θα δουλεύαμε. Θα ήταν κάτι σαν ένα είδος άδειας. Οι μέρες έγιναν εβδομάδες και οι εβδομάδες έγιναν μήνες. Στην αρχή το πήραμε ψύχραιμα. Ανεξαρτήτως χαρακτήρα, ο καθένας προσπαθούσε να περάσει δημιουργικά την μέρα του ή απλά να περάσει το 24ωρο του.
Τι γίναμε ή κάναμε:
- Μάγειρες. Εκεί που δεν ήξερες να τηγανίσεις ένα αυγό ή να βράσεις ένα μακαρόνι, κατέληξες να βλέπεις όλη μέρα live του Πετρετζίκη. Μάλιστα δεν έμαθες να φτιάχνεις μόνο τα απλά φαγητά, αυτά για εσένα έγιναν παιχνιδάκι. Πλέον έφτιαχνες πίτσα, κέικ, μέχρι και Healthy κοτόπουλο cacciatore γιατί το απλό κοτόπουλο ήταν πλέον πολύ μπανάλ για τα γούστα σου.
- Gamers. Ίσως να ήταν η καλύτερη περίοδος για τους gamers. Όλη μέρα LoL (League of Legends),Playstation ή Xbox χωρίς να γκρινιάζει κανείς για το πόσες ώρες καις μπροστά στην οθόνη; Συν να θεωρείσαι καλός πολίτης γιατί δεν βγαίνεις έξω; Πόσο πιο τέλειο για έναν gamer?
- Γυμναστική. Αναρωτήσου μόνο πόσα άτομα ήξερες που δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε ένα κάθισμα και ξαφνικά είχαν αγοράσει βαράκια, στρώμα γυμναστικής, λάστιχα ή είχαν κατεβάσει καμία δωρεάν εφαρμογή (γιατί κάποιοι έκαναν όντως λίγη οικονομία). Εδώ να προσθέσω ότι και οι ποδηλάτες πήραν τα πάνω τους. Από εκεί που έβλεπες 5-10 ποδήλατα (αναλόγως και την περιοχή που μένεις) τώρα έγιναν 20-25.
- Δια βίου μάθηση. Ακόμα και όσοι δεν ήταν ποτέ εξοικειωμένοι με την συνεχόμενη εκπαίδευση, είχαν κάνει έγγραφή σε ένα από τα πολλά καινούργια προγράμματα που βγήκαν, δωρεάν, ώστε να απασχολήσουν το μυαλό τους και να μάθουν κάτι καινούργιο. Εξάλλου η γνώση είναι δύναμη. Η καραντίνα δεν θα σταματήσει πότε τον άνθρωπο που θέλει να μαθαίνει και να μορφώνεται.
- Βιβλιοφάγοι. Για όσους ήταν και πριν λάτρεις των βιβλίων, αυτή ήταν μια ευχάριστη ευκαιρία να διαβάσουν. Ένα ωραίο βιβλίο μπορεί να σε κάνει να χάσεις την αίσθηση του χρόνου και να σε ταξιδέψει σε διαφορετικούς κόσμους. Ή πολύ απλά, ανήκεις σε εκείνους που ξέθαψαν ένα παλιό βιβλίο γραμμένο στα αγγλικά. Το οποίο το είχαν αγοράσει μόνο και μόνο για να εξασκηθούν (και επειδή είναι πιο φθηνά) αλλά το παρατήσανε σε μια σκοτεινή γωνία της βιβλιοθήκης τους. Ωστόσο τα λεφτάκια του τα έπιασε, εφόσον θα εξασκηθείς τώρα. Εκτός αν έχεις να πας κάπου και να χαζεύεις όσους περπατάνε.
- Άπειρες βιντεοκλήσεις. Το ότι δεν μπορούμε να βρεθούμε με τους φίλους μας δεν σημαίνει ότι δεν θα τους δούμε κιόλας !(Ακόμα και σε περίοδο καραντίνας) Έστω και εικονικά! Γιατί αν δεν δεις τους φίλους σου να φοράνε πιτζάμα, να έχουν το μαλλί άπλυτο (πόσο μάλλον να μην έχουν κάνει αποτρίχωση) και να μοιάζουν με τον chewbacca τότε τι φίλοι είστε;
Πηγή:churchm.ag Η λίστα δεν τελειώνει….
- Shopping therapy. Τι πιο λογικό από το να κάνεις ψώνια για να νιώσεις καλύτερα; Φυσικά να προσθέσουμε εδώ ότι μπορεί να γλίτωσες βενζίνη και καφέδες λόγο της καραντίνας, ωστόσο δεν νομίζω να μάζεψες και πολλά λεφτά στην άκρη.
Η παγίδα πίσω από κάθε σου αγορά είναι το σκεπτικό ‘Ό,τι θα έδινα σε βενζίνες και καφέ θα το δώσω για να πάρω την καινούργια σκούπα ρομπότ που τα καθαρίζει όλα μόνη της. - Netflix…Netflix και Netflix.Αγαπημένοι Σινεφίλ και μη, τα λόγια είναι περιττά η καραντίνα μας “βοήθησε” αρκετά. Ας ελπίσουμε να έρθει το Disney plus γιατί η βιβλιοθήκη του Netflix άδειασε.
- Δρομείς. Κάποιοι έτρεχαν…αλλά θα σταθώ σε όσους ξεκίνησαν να περπατάνε παρέα με ένα φίλο (άνθρωπο ή σκύλο). Ενημερωτικά, όσοι Θεσσαλονικείς καταφέρανε και πήγαν με τα πόδια ως τα κάστρα, δεν έχουν πλέον δικαιολογία να μην πάνε στην δουλειά με τα πόδια σε περίπτωση απεργίας των λεωφορείων!!! Παραδεχτείτε το. Εάν δεν ήταν η καραντίνα οι μισοί δεν θα περπατούσαμε τόσο πολύ. Πλέον, από τις ποιο όμορφες στιγμές, να περπατάς μαζί με έναν φίλο σου και να βλέπεις έναν καθαρό, πλέον ουρανό.
- Τηλεργασία, Τηλεκπαίδευση, γενικά ότι έχει ως πρόθημα το Τηλε. Η απόλυτη εξοικείωση με την τεχνολογία! Η στιγμή που χαίρεσαι όταν μαθαίνεις ότι θα δουλεύεις σπίτι φορώντας της πιτζάμες σου, ακούγοντας την μουσικούλα σου. Στον αντίποδα, είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι η τηλεργασία είναι μια μεγάλη παγίδα, πως θα δουλεύεις όλη μέρα και δεν θα μπορείς να συνεννοηθείς με τους συναδέλφους σου. (Σε αυτή την κατηγορία θα βάλω και όσους είναι σε “τηλεργασία” κοινώς είναι σε αναστολή αλλά δουλεύουν). Για την τηλεκπαίδευση θαρρώ(όσον αφορά τους φοιτητές) πως δεν υπάρχει κάτι αρνητικό. Εκτός αν θεωρείται αρνητικό να πίνεις τον καφέ στον καναπέ σου και να “ακούς” τον καθηγητή.
- Ύπνος. Ορισμένοι το ασκούν καιρό το επάγγελμα, άλλοι πάλι κατάφεραν να γεμίσουν επιτέλους τις μπαταρίες τους.
- Αναθεωρήσαμε. Ίσως ότι πιο σημαντικό κάναμε στην περίοδο της καραντίνας. Αναθεωρήσαμε, τα ταξίδια που συνέχεια αναβάλλαμε, τους φίλους που ποτέ δεν αγκαλιάσαμε, τις στιγμές που είχαμε για δεδομένες αλλά έγιναν ζητούμενες.
Τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές θα βρίσκεσαι στη δεύτερή στην τρίτη καραντίνα ή σε μια νέα πραγματικότητα.
Να θυμάσαι απλά ότι στην ζωή πρέπει να έχεις χιούμορ και να κοιτάς πάντα τα θετικά. Ελπίζω σύντομα να σας δω όλους στο δρόμο να περπατάτε, να κρατιέστε χέρι χέρι και να σκοντάφτετε. Να βοηθάτε έναν συνάνθρωπό σας και να μαλώνετε με την γιαγιά στο λεωφορείο που σας είπε ότι δεν της έχετε δώσει την θέση για να κάτσει. Περιμένω πώς και πώς να είμαστε όλοι μαζί στο Cinema και να απολαμβάνουμε την ταινία ενώ κάνουμε παρατήρηση στον πισινό μας να σταματήσει να μασάει μέσα στο αυτί μας σαν κατσίκα. Θέλω να σας δω να γελάτε, να σχολιάζετε και να σας κάνω παρατήρηση επειδή πετάξατε κάτω τα σκουπίδια. να είμαστε μαζί σε μια συναυλία όπου θα χειροκροτούμε και θα φωνάζουμε.
Τα μαγαζιά να γεμίσουν με κόσμο! Που πιθανόν θα ξοδέψει άσκοπα τα λεφτά του. Θα ήθελα να κάθομαι στην καφετέρια και να ακούω τις φωνές, τα γέλια και τις στεναχώριες σας. Να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε άφοβα σε άλλες χώρες. Με τον κρυφό φόβο ότι θα μας ανοίξουν την βαλίτσα στο αεροδρόμιο ώστε να τσεκάρουν τον νυχοκόπτη που πετάξαμε πρόχειρα σε μια σακούλα η οποία βρίσκεται στον πάτο της βαλίτσας. Να αράζουμε στις παραλίες και τα λιμάνια μετά από ένα καλό ξενύχτι τρώγοντας πίτσα. Να νιώσουμε ότι κάναμε την τύχη μας επειδή βρήκαμε λεφτά στο δρόμο(ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχει αυτή η αίσθηση της χαράς στα 10 λεπτά που βρίσκεις πεταμένα κάτω). Πόσα ακόμα είναι αυτά που κάναμε κάθε μέρα και γκρινιάζαμε αλλά τώρα δεν μπορούμε.
Μα πάνω από όλα να τελειώσει η καραντίνα ώστε επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας και να σας δω όλους καλά και υγιείς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
