Το Α και το Ω σε μια σχέση είναι ο σεβασμός. Δεν είναι εύκολο να κρατηθούν οι ισορροπίες, ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που είναι μαζί χρόνια. Είναι δύσκολο, άλλα όχι ακατόρθωτο. Αρκεί να υπάρχει θέληση, και άριστη επικοινωνία ανάμεσα τους.
Η λεκτική βια υπήρχε πάντα ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Σίγουρα όμως φταίει η κατάσταση, που ζούμε τα τελευταία χρονιά, και τα πράγματα έχουν βγει εκτός ελέγχου. Πιστεύω ότι η κρίση, έχει κάνει τους ανθρώπους θηρία. Έχουν απελευθερώσει ένα τέρας από μέσα τους. Έχουν όλοι τόσο θυμό. Και ο σεβασμός έχει χαθεί. Και αφορά όλους μας. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά. Ότι βιώνεις στον στενό σου περιβάλλον, η στον χώρο εργασίας σου, αυτό θα φέρεις και μέσα στο σπίτι σου.
Και ξέρεις είναι φαύλος κύκλος. Εσύ ασκείς λεκτική βια σε όλους γύρω σου, και εκείνοι παίρνουν παράδειγμα. Αν ένα ζευγάρι φτάσει σε τέτοιο σημείο όπου, χαθεί ο σεβασμός, δύσκολα υπάρχει γυρισμός. Εκεί όλα καταρρέουν. Βλέπεις την σχέση σου, σαν έναν πύργο από τραπουλοχαρτα, ο οποίος πέφτει και διαλύεται.
Ρωτάνε ποιο είναι το μυστικό, σε μια μακροχρόνια σχέση η γάμο; Ειλικρινά από την δική μου εμπειρία, θα σας πω ότι το κλειδί, είναι στην επικοινωνία. Ο σεβασμός ανάμεσα στο ζευγάρι. Να μην καταπιέζεσαι. Να υπάρχει αγάπη ανάμεσα σας, να συζητάτε για όλα. Να μην υπάρχουν μυστικά. Να μην θεωρείς δεδομένο τον άνθρωπο σου. Να υπάρχει προσπάθεια, και από τις δυο μεριές. Και πάντα πριν πεις κάτι, να σκεφτείς καλά πως θα πεις.
Δεν είναι εύκολο για δυο ξένους ανθρώπους, τους οποίους τους ενώνει ένα πάθος, να μείνουν στο ίδιο σπίτι μαζί. Βασικά λάθος, το διορθώνω. Είναι πανεύκολο. Ειδικά τα πρώτα 1 με 2 περίπου χρονιά (και πολύ σου έβαλα) είναι όλα μέλι γάλα. Είναι τα λεγόμενα μέλια. Μέσα σε αυτό το διάστημα, το ζευγάρι είναι στα καλύτερα του. Μιλάει η καψούρα, το πάθος, το σεξ που είναι άφθονο, που είστε σαν ερωτευμένοι έφηβοι. Που βλέπεις την δικιά σου και πιστεύεις, ότι βλέπεις μια θεά πλάι σου.
Όλα μας φαίνονται ρομαντικά. Δεν μας πειράζει τίποτα. Δεν μαλώνουμε γιατί άφησε άπλυτα τα πιάτα, γιατί δεν έβαλε πλυντήριο. Γιατί έκανε την γωνία στο δωμάτιο, μέρος για τα άπλυτα ρούχα του. Γιατί ξυρίστηκε, και δεν μάζεψε τις τρίχες από τον νεροχύτη κ.α. Πετάμε στο ροζ συννεφάκι μας. Όταν όμως η φάση αυτή τελειώσει, γιατί όλα κάποτε τελειώνουν, βγαίνει σιγά σιγά ο αληθινός εαυτός του κάθε ανθρώπου.
Αρχίζεις σιγά σιγά να βλέπεις τα κουσούρια του, τις παραξενιές του, τα χούγια του, εκείνος βλέπει τα δικά σου. Σιγά σιγά βλέπεται πιο καθαρά ο ένας τον άλλον. Χωρίς να σας θολώνει το οπτικό σας πεδίο, η καψούρα του πρώτου καιρού. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για το ζευγάρι. Έρχεται σιγά σιγά η γκρίνια, η μουρμούρα και η φάση με πειράζει αυτό, και εκείνο, και το άλλο που έκανες.
Και έχω έναν κανόνα στην ζωή μου. Πρέπει ένα ζευγάρι πριν αποφασίσει να προχωρήσει μαζί στην ζωή, να συζήσουν μαζί στο ίδιο σπίτι. Εκεί φαίνονται όλα. Τον ζεις τον άλλον, τον μαθαίνεις. Σιγά σιγά βγαίνουν πολλά, στην επιφάνεια. Πράγματα που δεν ήξερες. Βλέπεις πως αντιμετωπίζει, κάποιες καταστάσεις. Γνωρίζεστε. Και εσύ εκείνον, και αυτός εσένα.
Αλλά είμαι και της άποψης, ότι αυτά τα θέματα είναι και λαχείο. Έχουμε δει γύρω μας σχέσεις, που προχώρησαν πολύ γρήγορα στην ζωή τους, με γάμο και παιδί και πέτυχαν. Αλλά έχουμε συναντήσει και ζευγάρια, που πήγαν χαλαρά με σταθερούς ρυθμούς, και δεν τα κατάφεραν.
Τελικά αναρωτιέμαι υπάρχει σωστό, η λάθος σε αυτά που αποφασίζουμε; Και ποιος είναι άξιος να κρίνει, ποιο είναι το σωστό και το λάθος; Ακόμα και αν φας τα μούτρα σου. Μαγκιά σου. Έπεσες και θα σηκωθείς. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κανένας δεν ονειρεύεται, να ενωθεί με τον σύντροφο του, και λίγο μετά να χωρίσει. Όταν δεν γίνεται αλλιώς τι κάνεις;
Όταν έχουν περάσει μερικά χρονιά και βλέπεις, ότι με αυτόν τον άνθρωπο, που κάποτε ήσασταν καλά μαζί, τώρα αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει επικοινωνία; Ότι έχει χαθεί ο σεβασμός; Όταν ανοίγει το στόμα του και ξεφουρνίζει λόγια σκληρά που εσένα σε πονάνε; Ξέρεις την παροιμία που λέει, η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, μα κόκαλα τσακίζει.
Είναι τόσο εύκολο να πεις κάτι, εν βρασμό ψυχής, και μετά να μην μπορείς να το πάρεις πίσω. Το εννοούσες δεν το εννοούσες. Το κακό έγινε. Και θεωρώ ότι σε μια σχέση ο σεβασμός, είναι το τοπ 1. Μετά η επικοινωνία, η αγάπη και πάει λέγοντας. Όταν αισθάνεσαι όμως, ότι ο άνθρωπος σου δε σε σέβεται, σε μειώνει, σε ξεφτιλίζει, δε σε υπολογίζει, τι κάνεις; Εκεί θεωρώ ότι πρέπει να πάρεις μια απόφαση, πριν τα πράγματα εξελιχθούν πιο άσχημα, και ο δρόμος πάει αλλού, όπου δεν υπάρχει επιστροφή.
Και ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας, ποιος είναι αυτός ο δρόμος. Γιατί αν φτάσει σε σημείο, να σου πει σκληρά λόγια, είναι ακόμα πιο εύκολο να σηκώσει το χέρι του, και να σου ρίξει μια, γιατί το άξιζες. Και η λεκτική η η σωματική βία, δεν έχουν φύλο ξέρετε. Δεν αναφέρομαι μόνο στον άντρα, αλλά και στη γυναίκα. Υπάρχουν εκεί έξω γυναίκες, που ασκούν ψυχολογικό πόλεμο στον σύντροφο τους. Γυναίκες που σηκώνουν το χέρι τους, και ρίχνουν και από μια. Δεν είναι μυστικό, είναι η θλιβερή αλήθεια.
Και μετά μπαίνεις στη διαδικασία, και σκέφτεσαι με λάθος τρόπο. Ότι το αξίζεις. Ότι έχει δίκιο. Αυτό όμως είναι λάθος. Σε κανέναν δεν αξίζει, να τον κάνουν σκουπίδι με τα λόγια. Σε κανέναν δεν αξίζει, να ζει αυτού του είδους βία. Όταν ο σεβασμός δεν υπάρχει ανάμεσα σας, εκεί η σχέση πάει από το κακό στο χειρότερο.
Τι πρέπει να κάνεις δηλαδή; Να απαιτήσεις να σε σέβεται; Ο σεβασμός στην σχέση, είναι αυτονόητος. Είναι αστείο ότι πρέπει να το συζητήσεις με τον άλλον. Να του πεις τι δηλαδή; Ότι είμαι άνθρωπος, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για μας, και απαιτώ τον σεβασμό σου; Είναι δυνατόν, να πιάνεται ο άλλος από το παραμικρό; Να μαλώνετε γιατί δε σκούπισες το σπίτι; Η γιατί δεν πρόλαβες να βάλεις ένα πλυντήριο;
Να ανοίγει το στόμα του, και να σου λέει απαίσια λόγια, που εσένα σου κάνουν την καρδιά σου κομμάτια; Γιατί πρέπει κάπου να ξεσπάσει; Άλλοι μας φταίνε και άλλοι την πληρώνουν; Τι νομίζεις ότι είναι ο/η σύντροφος σου; Σάκος του μποξ; Εδώ είμαι βάρα να εκτονωθείς; Και μετά δίνεις ένα φιλί, κάνεις μια αγκαλιά, ζητάς συγνώμη και τα ξεχάσαμε όλα;
Είναι απαίσιο να παλεύεις με μια εμμονή, έναν φόβο συνέχεια μέσα σου. Να είμαι τέλεια. Να μη βρει κάτι στραβό, να παλεύεις και να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό. Και ο άνθρωπος σου να μην το εκτιμάει. Να ζεις με τον φόβο καθημερινά μην ξεχάσω το ένα,να κάνω το άλλο, να προσέξω εκείνο. Σε παίρνει η μπάλα και κατρακυλάς σε έναν βούρκο που δύσκολα βγαίνεις.
Δεν είμαστε μηχανές, να πατάς ένα κουμπί και όλα να λειτουργούν άψογα. Είμαστε άνθρωποι. Και δεν έχει το δικαίωμα κανένας να σε πατάει κάτω. Να σε ξεφτίλιζε, να σε μειώνει, να μη σε εκτιμά. Αν μη τι άλλο αξίζω, τον απόλυτο σεβασμό σου. Και όχι άπλα τον αξίζω, τον απαιτώ. Αξίζω πολλά. Πλέον το ξέρω. Αδίκησα πάρα πολλές φορές τον εαυτό μου. Φτάνει όμως.
Άφησα πολλούς να με πατήσουν, γιατί πίστευα ότι αυτό είναι το σωστό. Τρεφόμουν με τα ψίχουλα που μου έριχναν και έλεγα και ευχαριστώ. Πάτησες κάτω τα συναισθήματα μου, τον εγωισμό μου, την αξιοπρέπεια μου. Και το δέχτηκα. Για χάρη σου. Για να είσαι εσύ καλά. Ώσπου ξύπνησα επιτέλους. Καλύτερα μόνη μου παρά με έναν τέτοιο άνθρωπο. Που οι λέξεις όπως η αγάπη, ο σεβασμός, η συντροφικότητα, είναι άγνωστες για τον ίδιο.
Δε με χαλαλίζω για κανέναν. Και δε θα με κάνει κανένας να πάψω, να πιστεύω στην αγάπη. Περιμένω αυτόν τον ένα και μοναδικό, που θα έρθει και θα με εκτιμήσει. Να με αγαπήσει ακριβώς όπως είμαι, χωρίς να θέλει να αλλάξει το οτιδήποτε πάνω μου. Να ανοίγει το στόμα του, για να μου λέει όμορφα λόγια.
Να είναι αυτονόητο για εκείνον ότι με υπολογίζει, ότι με σέβεται, ότι με εκτιμάει, ότι με αγαπάει. Όχι να τα απαιτώ εγώ. Βαρέθηκα να παίρνω ψίχουλα αγάπης. Βαρέθηκα να με πατάνε κάτω. Βαρέθηκα να μην υπάρχει σεβασμός. Δεν θέλω να παλέψω για να σώσουμε, ότι μπορεί να σωθεί. Αυτό ήταν. Πάγωσα. Εσύ με πάγωσες. Και με έχεις χάσει. Αλλά όταν καταλάβεις το λάθος σου θα είναι πλέον πολύ αργά. Το μόνο που δεν μπορώ να χωνέψω είναι, το πόσο έξω έπεσα μαζί σου. Λυπάμαι. Μάλλον όχι σε λυπάμαι, αυτό σου αξίζει και τίποτα άλλο.
Δεν θέλω τα λίγα, γιατί αξίζω πολλά…
Αμοιβαίος σεβασμός και αλληλοκατανόηση είναι τα θεμέλια της οικογενειακής αρμονίας
*Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην φίλη μου Στέλλα.
