Aν ήξερε πόσο χαρούμενη σε έκανε ένα τηλέφωνο
Ορκίζεσαι πως δε θα ξαναπάρεις τηλέφωνο. Ορκίζεσαι πως δε θα ξαναστείλεις μήνυμα. Όσο πιο πολύ σου το απαγορεύεις τόσο περισσότερο θέλεις να αθετήσεις τον όρκο σου. Αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να μη σου έχει στείλει ένα μήνυμα να δει αν είσαι καλά…Πέρασε μια ολόκληρη μέρα και κανένα σημάδι από πλευράς του. Στην τελική όμως το να μη παίρνεις κάποιο σημάδι, είναι και αυτό ένα σημάδι.
Κάνεις και πάλι ένα βήμα πίσω και στέλνεις ένα μήνυμα σκεπτόμενη πως αν και οι δύο βάλετε μπροστά τον εγωισμό δε θα βρεθεί καμία λύση. Έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις ένα βήμα ο ένας ένα ο άλλος. Τι συμβαίνει όμως όταν ο ένας διανύει χιλιόμετρα και ο άλλος απλά μένει στην αρχική του θέση ή ακόμα χειρότερα κάνει βήματα προς τα πίσω; Ένα ακόμα μήνυμά σου μένει αναπάντητο, μέχρι να αποφασίσει να δώσει σημεία ζωής.
Η ώρα πέρασε, απάντηση δεν πήρες. Ξαπλώνεις και στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου προσπαθώντας μάταια να κοιμηθείς. Έχεις πρωινό ξύπνημα το πρωί και πρέπει να ξεκουραστείς. Δειλά δειλά κοιμάσαι και εκεί που είσαι έτοιμη να αφεθείς σε έναν κόσμο ονειρικό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) η μικρή οθόνη αναβοσβήνει και συνοδεύεται από ένα σύντομο κουδούνισμα. Πετάγεσαι και την κοιτάς αμέσως. Είναι ο οποιοσδήποτε άλλος πέρα από εκείνον. Στο πρόσωπό σου ζωγραφισμένη η πλήρης απογοήτευση. Το αφήνεις πάλι στην άκρη και προσπαθείς να κοιμηθείς. Πιέζεις τον εαυτό σου πολύ και τα καταφέρνεις εν τέλει.
Μια νέα μέρα μόλις ξημέρωσε και το πρώτο πράγμα που θα κάνεις ανοίγοντας τα μάτια σου είναι να δεις μήπως σου απάντησε. Κανένα μήνυμα πάλι. Η μέρα δεν ξεκινάει καλά. Κάνεις τις δουλειές τις οποίες είχες προγραμματίσει και συνεχίζεις τη μέρα σου σε ρυθμούς υποτονικούς. Το κινητό σου χτυπάει και είναι αυτός. Στιγμιαία σου περνάει από το μυαλό να μη το σηκώσεις αλλά εννοείται πως το σηκώνεις. Εσύ να τρέμεις και να κρέμεσαι από κάθε του κουβέντα και εκείνος τόσο χαλαρός που αρχίζει να σε νευριάζει. Δεν είδε το μήνυμα σου και για αυτό δε σου απάντησε. Δε θα αρχίσεις να ρωτάς πως και γιατί, δε θες να σου θυμώσει ούτε να σε περάσει για εκείνη που του κάνει έλεγχο. Νιώθεις αυτή την πίεση;
Δύσκολα συνεχίζεις έτσι. Σκέφτεσαι να δώσεις ένα τέλος στην υπόθεση αυτή. Μα δε μπορείς να τελειώσεις κάτι το οποίο δεν υπάρχει καν. Πάλι στην ίδια θέση βρέθηκες. Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Για κάποιον πάντα θα αντέχεις περισσότερο.
Και αν ήξερε ειλικρινά πόσο χαρούμενη θα σε έκανε με ένα μόνο τηλεφώνημά ή έστω ένα του μήνυμα ίσως τελικά και να σε έπαιρνε πιο συχνά τηλέφωνο και να απαντούσε γρηγορότερα στα μέχρι στιγμής αναπάντητα μηνύματά σου…
Σύνταξη κειμένου: Aρετή- Ειρήνη Κοβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
https://youtu.be/JG3F8unn9CY
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Η διαφορετικότητα δεν είναι αντίδραση
- Φοβάμαι όσους αγαπώ
- Δεν είμαι όμορφη στα μάτια τους
- Και πάλι παιδί
- Έλα να πούμε το τελευταίο αντίο
