Η τελευταία υπόκλιση

Ο χρόνος έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα. Βρίσκεσαι ολοένα και πιο κοντά στο τέλος. Η αυλαία θα πέσει απότομα κι εσύ ως πρωταγωνιστής θα κάνεις υπόκλιση για τελευταία φορά κι έπειτα θα χαθείς. Θα σε θυμάται άραγε κάποιος για το ρόλο σου, ή θα είσαι κι εσύ ένας ακόμη κομπάρσος; Και αν σου έλεγα ότι έχεις μόνο είκοσι τέσσερις ώρες πάνω σ’ αυτή τη σκηνή; Αν σου έλεγα ότι έχεις μόνο είκοσι τέσσερις ώρες μέχρι τα φώτα να σβήσουν; Είκοσι τέσσερις ώρες μέχρι oι θεατές να αποχωρήσουν και η πόρτα του θεάτρου να κλείσει μια για πάντα; Αλήθεια τι θα έκανες τότε;

Ποια πρόσωπα θα πρωταγωνιστούσαν και ποιο θα ήταν το σενάριο; Τι θα επέλεγες να δείξεις στην τελευταία παράσταση της ζωής σου λοιπόν; Θα επέλεγες να φιλάς τον άντρα σου μέχρι να πονέσουν τα χείλη σας ή μήπως να αγκαλιάζεις ατέρμονα τα παιδιά σου; Να παίρνεις τηλέφωνο τον παππού σου που ζει μακριά αλλά που του οφείλεις αυτό το οποίο είσαι σήμερα, ή να διασκεδάζεις με τους φίλους σου στο αγαπημένο σας στέκι;

Στη δική μου παράσταση πάντως δε θα υπήρχε τίποτα από όλα αυτά. Την τελευταία φορά θα έπαιζαν σκηνές οι οποίες δε θα είχαν ξαναπαίξει ποτέ πριν. Και ξέρεις τι θα επέλεγα να δείξω στην τελευταία παράσταση της ζωής μου; Να παίρνω εκείνο το αεροπλάνο το οποίο ποτέ δεν τόλμησα, προκειμένου να βρεθώ στην Αφρική που πάντα ονειρευόμουν. Να μπαίνω στο ασανσέρ της πολυκατοικίας χωρίς να ανεβαίνουν διαρκώς οι παλμοί μου. Να εγκαταλείπω τη σχολή την οποία σιχαίνομαι, για χάρη του μεγάλου μου ονείρου. Να βρίσκομαι με παλιές χαμένες φιλίες και χαμένους έρωτες και να τους διηγούμαι τι με δίδαξαν. Να τρώω το παγωτό λεμόνι το οποίο απέφευγα κάθε καλοκαίρι, αντί το καθιερωμένο παγωτό φράουλα. Να φωνάζω το γείτονα να δειπνήσουμε μαζί κι ας δηλητηρίασε τον καλύτερό τετράποδο φίλο μου. Να ασχολούμαι με το εγκαταλελειμμένο χόμπι μου, τη φωτογραφία, στην υγειά όσων μου είπαν ότι δεν είμαι αρκετά ικανή γι’ αυτό. Να βλέπω ένα θρίλερ με κλόουν χωρίς δάκρυα στα μάτια. Να ξεθάβω το παλιό, ξεχασμένο -λόγω των ρυθμών ζωής- ποδήλατό μου από την αποθήκη, ώστε να εξερευνώ κάθε σοκάκι του γραφικού Ρεθύμνου. Να κάθομαι στο πολυαγαπημένο σημείο του τόπου μου, με θέα τη θάλασσα, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά στον εαυτό μου όλα εκείνα τα οποία έχει κατορθώσει και οφείλει να είναι υπερήφανος. Αυτές οι σκηνές λοιπόν θέλω να εναλλάσσονται.

Γιατί όλες τις υπόλοιπες παραστάσεις της ζωής μου τις αφιέρωσα στους αγαπημένους μου, προσπαθώντας να τους αποδείξω σε κάθε σκηνή πόσο πολύ άξιζαν την αγάπη μου. Μα η τελευταία παράσταση, λίγο πριν το χειροκρότημα, είναι αφιερωμένη σ’ όλα τα θέλω τα οποία δεν τόλμησα ποτέ να φωνάξω, σ’ όλα τα ναι τα οποία ξεψύχησαν μέσα μου και σ’ όλους τους φόβους οι οποίοι έγιναν οι δαίμονές μου. Είναι αφιερωμένη σ’ όλα τα όνειρα τα οποία έβαλα νωρίς  για ύπνο, και σ’ όλους αυτούς οι οποίοι αποδείχτηκαν λίγοι , μα τους συγχώρεσα. Είναι αφιερωμένη στον ίδιο μου τον εαυτό.

Και να θυμάσαι ότι η τελευταία σου υπόκλιση, μπορεί και να είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο φαντάζεσαι. Γι’ αυτό η πιο κατάλληλη στιγμή για να κάνεις αυτό το οποίο θέλεις, είναι τώρα! Εσύ τι θα έκανες λοιπόν στην τελευταία παράσταση της ζωής σου προκειμένου να θέλεις να την ξαναδείς;