Η ταινία και ο βουβός μου κινηματογράφος

ταινία

 

Καθώς παρακολουθούμε μια ταινία στον κινηματογράφο, ανάμεικτα συναισθήματα δημιουργούνται μέσα μας. Εξαρτάται από το είδος της ταινίας, το ταλέντο του ηθοποιού να μας περάσει το συναίσθημα, την αριστοτεχνία του σκηνοθέτη αλλά και από το ίδιο το σενάριο. Άλλοτε επιλέγουμε να δούμε μια κωμωδία και άλλοτε ένα δράμα. Όπως και στην πραγματική ζωή, είναι φορές που θες να γίνει κάτι για να γελάσεις, φορές που θες να κλάψεις και στιγμές που θες να ερωτευτείς. Πολλές φορές που μαθαίνουμε ότι θα παίξει ένας συγκεκριμένος ηθοποιός ή θα αναλάβει την ταινία ένας συγκεκριμένος σκηνοθέτης, τρέχουμε να κλείσουμε το εισιτήριο ακόμα και αν είμαστε προϊδεασμένοι για την κατάληξη της ταινίας. Ένα καλό σενάριο είναι που κάνει την διαφορά και μας κάνει να αναρωτηθούμε για την έκβαση του αποτελέσματος.

Είναι αστείο που καμιά φορά δεν μπορούμε να δούμε πως η ζωή μας είναι μια μεγάλη ταινία.

Όπως υποστήριξε και ο Καναδός κοινωνιολόγος Έρβινγκ Γκόφμαν, «η ζωή είναι μια θεατρική παράσταση». Σύμφωνα με τον Γκόφμαν, προσπαθούμε συνειδητά ή ασυνείδητα να χειριστούμε και να ελέγξουμε τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι. Οι άνθρωποι, όπως οι ηθοποιοί, προσπαθούν να δημιουργήσουν θετική εντύπωση για τον εαυτό τους επιλέγοντας το κείμενο, τα σκηνικά, τα κουστούμια, τις ικανότητες και τα βοηθητικά αντικείμενα. Μάλιστα, αναφέρει ότι, η προσωπικότητα είναι το άθροισμα των διάφορων ρόλων που παίζει ένας άνθρωπος στην ζωή του. Υπάρχει το προσκήνιο του δημοσίου προσώπου μας και το προσκήνιο της προσωπικής μας ζωής.

Αν αναλογιστούμε απλά καθημερινά συμβάντα θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει μια λογική στην θεωρία του. Όταν γνωρίζουμε ένα νέο πρόσωπο το οποίο συμπαθούμε, προσπαθούμε με τον δικό μας τρόπο να γίνουμε αρεστοί. Ίσως γελάσουμε παραπάνω με ένα αστείο ή σε έναν πιθανό αντίλογο να είμαστε πιο διαλλακτικοί. Αντιστοίχως όταν μας ελκύει κάποιος, φροντίζουμε όλες οι κινήσεις μας να προσδίδουν ένα τόνο ερωτικού ενδιαφέροντος. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι δεν είμαστε ο εαυτός μας. Ακόμα και αν δεν είμαστε διαλλακτικοί στην διαφωνία μας με ένα άτομο που μόλις γνωρίσαμε και συμπαθούμε, θα παρατηρήσουμε ότι ασυναίσθητα θα καλύψουμε αυτό το συμβάν με ένα ενδεχόμενο αστείο ή θα αναφέρουμε ένα άκυρο νέο για να αλλάξει η ροή της συζήτησης.

Διαβάστε επίσης  Οι άστεγοι ως κομμάτι της κοινωνίας
Advertisements
Ad 14

Παρόλα αυτά η διατήρηση της προσωπικότητας μας είναι στο δικό μας χέρι. Δεν είναι κακό να θες να είσαι συμπαθής ούτε να κάνεις μικρές υποχωρήσεις. Εξάλλου  ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό. Το πρόβλημα έγκειται στην ανάγκη να γίνεις συμπαθής με κάθε τρόπο, ακόμα και με το να ”καλύπτεις” ένα μέρος του χαρακτήρα σου. Ο άνθρωπος που είναι πραγματικά αυτάρκης δεν χρειάζεται τις συνεχείς κολακείες. Όπως υποστηρίζει ο φιλόσοφος και θεολόγος Σέρεν Κιρκεγκορ, «το να είναι κανείς ο αληθινός εαυτός του είναι, πράγματι το αντίθετο της απόγνωσης». Όταν θέλω να είμαι κάποιος άλλος και προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου, ή θα αποτύχω με αποτέλεσμα να περιφρονήσω τον εαυτό μου ή θα επιτύχω με επακόλουθο να χάσω τον εαυτό μου. Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις είναι να απαρνούμαι το ποιος είμαι. Ο Κίρκεγκορ πίστευε ότι η απόγνωση εξαφανίζεται όταν σταματάμε να αρνούμαστε τον αληθινό μας εαυτό.

Ένα μικρό παράδειγμα

Πόσο απλό το παράδειγμα μου όμως ακόμα και η πιο αφελής πράξη καμιά φορά είναι ένα αθώο θεατρικό. Μια ιστορία που θα έχω αργότερα να πω ή μια ανάμνηση που θα με οδηγήσει σε ένα μονοπάτι μυστικό. Ας υποθέσουμε ότι ετοιμαζόμαστε να πάμε για ταινία με την παρέα μας. Στην παρέα αυτή υπάρχει μια κοπέλα που δυσκολεύεται οικονομικά. Επειδή όμως την συμπαθούμε και δεν θέλουμε να την φέρουμε σε δύσκολη θέση, υποκρινόμαστε ότι σήμερα δεν έχουμε όρεξη να φάμε πολλά ποπ κόρν. Έτσι της προτείνουμε να τα μοιραστούμε. Η μικρή παράσταση που παίξαμε δεν τελειώνει εδώ. Καθώς περιμένουμε στο χώρο αναμονής έρχεται ένα παιδί που μας αρέσει και μας ρωτάει αν η ταινία που είναι να δει παίζει στην συγκεκριμένη αίθουσα. Αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι το γνωρίζει, καθώς το εισιτήριο αναγράφει με μεγάλα γράμματα την αίθουσα που προβάλλεται η ταινία. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε το παιχνίδι. Μπαίνουμε στην αίθουσα με την παρέα μας και καθόμαστε στην μέση και άκρη του θεάτρου. Γνωρίζαμε εξαρχής ότι οι θέσεις δεν είναι καλές αλλά ήμασταν ανυπόμονοι να δούμε την ταινία.

Διαβάστε επίσης  Μία ιστορία...χίλια συναισθήματα.

Ενόσω καθόμαστε κοιτάμε δεξιά και αριστερά. Παρατηρούμε το ζευγάρι που είναι στο μπροστινό κάθισμα να προσπαθεί να μιλήσει χαμηλόφωνα για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι ότι μαλώνουν. Πιο πέρα κοιτάμε έναν πατέρα που φαίνεται αρκετά εξαντλημένος, να προσπαθεί να κάνει την κόρη του να χαμογελάσει. Λίγο πιο πέρα, βλέπουμε μια κοπέλα να κάνει για πολλοστή φορά παρατήρηση στο παιδί που κουνάει το πόδι του, προκαλώντας σεισμική δόνηση σε όλα τα καθίσματα και αναρωτιόμαστε πως το καταφέρνει αυτό. Κάποια στιγμή το φως χαμηλώνει πέφτουν τα τρέιλερ και η ταινία ξεκινάει.

Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, γελάμε, αγχωνόμαστε και εκνευριζόμαστε όλοι μαζί. Ξαφνικά, εκεί που καθόμαστε βουβοί, συνειδητοποιούμε τι όμορφο που είναι να είμαστε όλοι μαζί. Όχι μόνο η παρέα μας αλλά όλοι όσοι ήρθαμε να δούμε την ταινία. Είμαστε μαζί στο σινεμά με άγνωστους ανθρώπους για ένα κοινό σκοπό. Να δούμε μια ταινία που άλλοι θα γελάσουν άλλοι θα κλάψουν και άλλοι θα βαρεθούν. Είμαστε μαζί σε ένα κινηματογράφο και όσο θέατρο και αν παίξαμε στο τέλος σπάσαμε τον ρόλο μας  εξαιτίας μας ταινίας που μας προκάλεσε τόσες αντιδράσεις, ώσπου νιώσαμε για λίγο μια μαγική στιγμή συλλογικότητας. Γιατί αν είναι κάτι που πρέπει να χαρούμε σαν να μην υπάρχει αύριο είναι οι μικρές στιγμές που θα είμαστε όλοι μαζί και όχι οι μεγάλες που θα είμαστε μόνοι.

 

Collin C. , Grand V. , Benson N. , Lazyan M. , Ginsburg Joannah , Weeks Marcus (2016), Η ψυχολογία με απλά λόγια. Αθήνα. Εκδόσεις : Κλειδάριθμος.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

70s boho chic: Το trend που κάνει δυνατό comeback.

Το boho chic των 70s, εμπνευσμένο από την ανεπιτήδευτη αισθητική

Απόγνωση, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ: Μια χειριστική πρόζα

Το αριστούργημα του Ναμπόκοφ, Απόγνωση, συντίθεται με μια συγκλονιστική πρόζα