Η πτήση σας έχει καθυστέρηση

Πολλοί άνθρωποι όπως ξέρετε έχουν φοβία με τα αεροπλάνα. Ταξιδεύουν μόνο εκεί που μπορούν να πάνε με αυτοκίνητο, λεωφορείο, τρένο ή πλοίο και το αεροπλάνο το αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι. Εγώ πάλι καθόλου. Η καλύτερη μου είναι τα ταξίδια με αεροπλάνο! Η Τρίτη που μας πέρασε με βρήκε λοιπόν στο Gatwick, αεροδρόμιο της Αγγλίας να περιμένω την πτήση μου για Αθήνα. Ήμουν για 15 ημέρες σε φίλους στο Λονδίνο και δυστυχώς έφτασε η ώρα της επιστροφής. Φυσικά εγώ σαν Παρθένος που είμαι, ζώδιο της συνέπειας, της τάξης και της οργάνωσης, έφτασα στο αεροδρόμιο 3 ώρες πριν την ώρα αναχώρησης για να μην αγχώνομαι και τρέχω.

Αφίχθην κουνάμενη σεινάμενη η υποφαινόμενη μετά των απαραίτητων αποσκευών, βαλιτσάκι με ρόδες, σάκο πλάτης και μικρό τσαντάκι χιαστή. Έχω χρόνο και για καφεδάκι και ένα τελευταίο τσιγάρο πριν περάσω τον έλεγχο. Αλλά όχι! Κυβέλη μπες μέσα και άσε τους καφέδες, θα καπνίσεις σε λίγες ώρες, δεν τρέχει τίποτε.

Περνάω λοιπόν και τον έλεγχο και πηγαίνω να δω τον πίνακα για να βρω την πύλη μου. Και τσουπ χτυπάει το καμπανάκι ότι έχω μήνυμα στο κινητό μου. Χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι ο καλός μου, μου έστειλε για να μου ευχηθεί καλό ταξίδι και πόσο του έλειψα και θα με περιμένει στο αεροδρόμιο. Λάθος κουκλίτσα μου! Ήταν η αεροπορική εταιρία που με ενημέρωνε ότι η πτήση μου θα έχει καθυστέρηση 2,5 ώρες τουλάχιστον και θα ενημερωθούμε ξανά για την ώρα αναχώρησης. Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μου. Ψυχραιμία Κυβέλη, μια στραβή είναι, θα περάσει. Εντάξει, κουβαλάς γύρω στα 25 κιλά αλλά θα τα καταφέρεις.

Περιμένοντας την πτήση

Μετά από καμιά ώρα βόλτας στα μαγαζιά του αεροδρομίου και αφού μου είχαν πέσει τα νεφρά και τα χέρια, αποφάσισα να καθίσω κάπου να φάω κάτι και να φορτίσω το κινητό μου γιατί η νύχτα προβλεπόταν μεγάλη. Θα ξεχάσω τη δίαιτα και θα φάω μπέργκερ. Μου αξίζει βρε αδερφέ μετά από τόσο περπάτημα. Αμ δε! Υπήρχαν τουλάχιστον 15 άτομα που περίμεναν να αδειάσει τραπέζι για να καθίσουν. Όχι δεν μπορώ να περιμένω όρθια και φορτωμένη για να φάω ένα ρημαδομπέργκερ! Θα πάρω πατατάκια και συσκευασμένο τοστ από κάποιο άλλο μαγαζί. Μετά από 20’ και έχοντας άλλη μία τσάντα στα χέρια μου, ψάχνω να βρω θέση για να κάτσω κάπου να φάω. Πουθενά τίποτε. Όλες πιασμένες. Κάνω την καρδιά μου πέτρα και αποφασίζω να κάτσω στο πάτωμα με την άσπρη μου φόρμα, που σαν πολύ έξυπνη φόρεσα εκείνη την ημέρα.

Ξέχασα να σας πω ότι η πτήση μου ήταν στις 17:00 κανονικά, μετατέθηκε για τις 19:40 και η ώρα είναι μόλις 15:30. Έχω πορεία ακόμη μπροστά μου…

Κάθομαι στο πάτωμα σαν το χαμίνι, στάζω από τη ζέστη, έχω γύρω μου βαλιτσάκι, σάκο, τσαντάκι και σακούλα από τα Duty Free και το κινητό μου έχει 19% μπαταρία, γιατί όση ώρα έτρωγα έβλεπα βιντεάκια. Η ώρα έχει πάει 16:35 και τίποτε δεν έχει αλλάξει στον πίνακα ανακοινώσεων. Οπότε πρέπει να βρω τρόπο να φορτίσω το κινητό μου.

Σηκώνομαι παίρνω τα μπαγάζια μου και ξεκινάω το κυνήγι εύρεσης πρίζας. Εγώ και τουλάχιστον άλλοι 300 νοματαίοι.

Κουράγιο Κυβέλη

Το μάτι μου γυάλισε όταν είδα μία κενή σε μια κολώνα. Τρέχω να την προλάβω σαν άλλος Κεντέρης και σκίζεται η σακούλα με τα φαγώσιμα και τη χάνω από κάποιον πιο αίλουρο από μένα. Αλλού πατατάκια, αλλού σκουπίδια και το μπουκαλάκι με το νερό τσουλάει ανεξέλεγκτα στο δάπεδο με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μένα πίσω του να προσπαθώ να το πιάσω. Και φυσικά επειδή ενός κακού μύρια έπονται, σπάει και το ροδάκι από τη χειραποσκευή. Το μόνο που θέλω είναι να αρχίσω να τσιρίζω από τα νεύρα μου και την απελπισία μου!

Μαζεύω το τελευταίο κουράγιο που μου έχει απομείνει και ξανά κάθομαι σε μια άκρη. Κάτω πάλι φυσικά με την άσπρη μου φόρμα που έχει γίνει σκατά και λέω να ενημερώσω τον καλό μου, πριν κλείσει από μπαταρία το κινητό, να μην με περιμένει στο αεροδρόμιο, γιατί δεν έχω ιδέα τη ώρα θα φτάσω. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο, έκλεισε και το κινητό.

Βιβλίο δεν είχα μαζί μου, Sudoku δεν είχα, οπότε αποφάσισα να χαλαρώσω και να χαζεύω τον κόσμο γύρω μου. Απέναντι μου ένα παιδάκι γύρω στα πέντε κάθεται με τη μαμά του και με κοιτάει με ένταση. Του χαμογελάω και μου βγάζει τη γλώσσα.

– Πόλεμο θες, θα τον έχεις φίλε μου!

Τον κοιτάω άγρια και με κοιτάει με βλέμμα που στάζει αίμα. Επί μισή ώρα με κοιτάζει χωρίς καν να παίζουν τα βλέφαρα του. Ο γιος του Εξορκιστή σας λέω. Ανατρίχιασα! Με λυπήθηκε ο θεός και μάλλον επειδή έφτασε η ώρα της πτήσης τους, σηκώθηκαν κι έφυγαν. Τη θέση τους πήρε ένα ζευγάρι από τη χώρα των θαυμάτων της Αλίκης. Η κοπέλα γύρω στα 30, φορούσε ένα τεράστιο καπέλο λευκό, φόρεμα από τούλι, επίσης λευκό και πέδιλα 10ποντα εννοείται λευκά κι αυτά. Την κοιτάω αποσβολωμένη και είμαι σίγουρη ότι είναι εικόνα από ένα παράλληλο σύμπαν! Ο άντρας δίπλα της φοράει κουστούμι, καλά το υποψιαστήκατε, λευκό και πάνινα παπούτσια γαλάζια.

Τι ζω θεέ μου!

Ξαφνικά κάτι με σκουντάει και γυρίζω και βλέπω ένα παιδάκι γύρω στα 4, μελαχρινό, μάλλον από Ινδία, που μου δίνει ένα ζελεδάκι.

– No thank you, του απαντάω με τα άπταιστα αγγλικά μου και του χαμογελάω.

Τι ήταν να το πω! Αρχίζει να κλαίει και πριν το καταλάβω μαζεύεται γύρω μου η μισή Ινδία και το Πακιστάν. Όλοι με τοπικές ενδυμασίες που μιλούσαν ακατάπαυστα με έντονο ύφος δείχνοντας μου το παιδάκι. Αν και δεν καταλάβαινα τίποτε, χαμήλωσα τα μάτια μου, ζήτησα συγγνώμη και πήρα το ζελεδάκι από το παιδάκι που τσίριζε, και το έβαλα στο στόμα μου. Σταμάτησε να ουρλιάζει ως δια μαγείας και μου έδωσε κι άλλο ένα. Το επόμενο εικοσάλεπτο το μικρό ινδάκι με τάιζε ζελεδάκια. Αν γλυτώσω τη νευρική κρίση σήμερα θα πάω σίγουρα από ζάχαρο! Κάποιος να με λυπηθεί!

Η ώρα είναι 19:00 και ευτυχώς ανακοινώθηκε η πτήση μας. Στις 20:20 κάθομαι στη θέση μου, στο αεροπλάνο, δίπλα στο παράθυρο. Θα φτάσουμε γύρω στις 2:30 στην Αθήνα αλλά δε με νοιάζει. Αρκεί να φύγουμε. Νιώθω τόσο κουρασμένη και βρώμικη! Το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ και να πάω σπίτι μου. Εύχομαι μόνο μην κάτσει κανένας περίεργος δίπλα μου γιατί δεν έχω άλλες αντοχές.

Και ναι, έρχεται δίπλα μου ένας τύπος καμιά σαρανταριά χρονών, Άγγλος μάλλον, που φοράει σετ βερμούδα και πουκάμισο λευκά με φοίνικες και για όνομα! Κάλτσες κίτρινες με φοίνικες επίσης! Κρατιέμαι για να μην αρχίσω να γελάω υστερικά και κλείνω τα μάτια μου.

Κυβέλη κοιμήσου και ονειρέψου εξωτικές παραλίες με φοίνικες…Το επόμενο ταξίδι σε περιμένει με νέες περιπέτειες…

Γιατί πάνω απ’ όλα έχω ταξιδιάρα ψυχή, που λένε και οι Τρύπες!