Μια φορά και έναν καιρό…
Όταν ήταν μικρή η Ευτυχία, ήταν χαρούμενη. Ζούσε σε έναν κόσμο που κάθε χαμόγελο της έδινε πνοή για να μεγαλώσει.
Η Ευτυχία σαν μικρό κορίτσι ζούσε σε ένα χωριό ανάμεσα στα βουνά και τα ποτάμια. Δεν ήξερε τι θα πει δυστυχία. Όλα γύρω της ήταν σαν μια μόνιμη άνοιξη. Δεν είχε τόσες έγνοιες, είχε περισσότερη ανεμελιά και το πιο βασικό ζούσε την κάθε στιγμή.
Όλοι ήθελαν να κάνουν παρέα μαζί της, δεν ένιωθε ποτέ μοναξιά. Ήταν συνέχεια με ανθρώπους που ήθελαν να την κάνουν να χαμογελάει ακόμα πιο πολύ.
Σε αυτό το μικρό χωριό η Ευτυχία είχε γίνει καλή φίλη με την Αγάπη, την Ελπίδα και την Πίστη. Τα τέσσερα κορίτσια, είχαν μια μοναδική δύναμη να μεταδίδουν το καλό, χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια.
Σε αυτό το χωρίο η Ευτυχία είχε ένα μόνιμο χαμόγελο. Οι φίλες της, συμπλήρωναν η μία την άλλη. Όσο αυτές ήταν μαζί, το χωρίο ζούσε μέσα στην άνοιξη.
Και η Ευτυχία μεγάλωνε και όσο μεγάλωνε, η Αγάπη γινόταν ακόμα πιο δυνατή, η Πίστη γινόταν πιο σταθερή και η Ελπίδα ήταν αυτή που έκανε τα όνειρα και τους στόχους να γίνονται πραγματικότητα.
Έξω από αυτό το χωρίο δεν ήξεραν πως είναι ο κόσμος.
Κάποια στιγμή η Αγάπη θέλησε να δει και πέρα από τα σύνορα του χωριού, από μικρή ήταν περίεργη για το άγνωστο. Η Πίστη ήταν η πιο λογική της παρέας. Η Ελπίδα ήταν η πιο ονειροπόλα και η Ευτυχία ήταν η πιο αισιόδοξη.
Έτσι λοιπόν μια μέρα η Αγάπη έσπασε τον κύκλο τους και έφυγε μόνη της. Νόμιζε ότι θα έβρισκε κάποιον να την χρειάζεται ακόμα πιο πολύ. Ξεκίνησε μόνη της, δίχως πίστη, δίχως ελπίδα και δίχως ευτυχία. Νόμιζε ότι μπορεί να σταθεί και μόνη της.
Τα τρία κορίτσια ήταν πολύ στεναχωρημένα που η αγάπη ήταν τόσο εγωίστρια και έφυγε, χωρίς να ακούσει τις φίλες της.
Πέρα από τα σύνορα τίποτα δεν ήταν ίδιο, τίποτα δεν θύμιζε άνοιξη, δεν είχε την ζεστασιά που είχε συνηθίσει. Όπου κι να κοιτούσε μόνο συντρίμμια έβλεπε. Ένα γκρίζο τοπίο, ο ουρανός από τον καπνό δεν φαινόταν. Εκεί για πρώτη φορά ένιωσε αδύναμη, σαν κάτι να της πλάκωνε το στήθος. Είχε όμως μια δύναμη μέσα της, ήθελε να αποδείξει ότι η αγάπη είναι πάνω απ’ όλα.
Σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο είδε τον πόνο που μέχρι τότε δεν τον είχε νιώσει και δεν τον είχε δει με τα μάτια της. Ένας γοητευτικός νέος, ξανθός σαν άγγελος. Μόνο που τον κοιτούσες σε μάγευε. Κάτι στο βλέμμα του σε καλούσε κοντά του.
Η Αγάπη και ο Πόνος έγιναν ζευγάρι. Αλλά η αγάπη και ο πόνος δεν σου δίνουν την ευτυχία που χρειάζεσαι.
Γίνεται ένας έρωτας χωρίς ελπίδα και ευτυχία να φέρει κάτι καλό; Γίνεται ο εγωισμός της Αγάπης να αντέξει τις καθημερνές μαχαιριές του Πόνου στην ψυχή της;
Μια αγάπη μπορεί να ανθίσει σε ένα κόσμο γεμάτο με άσχημα συναισθήματα; Οι καλύτεροι φίλοι του Πόνου, ήταν η Δυστυχία, ο Φόβος και το Άγχος. Ο Πόνος δεν είχε δει ποτέ τον ήλιο, δεν ήξερε τι θα πει αισιοδοξία και ελπίδα, ζούσε στα σκοτάδια σε ένα κόσμο που είχε πολλούς εχθρούς γύρω του.
Οι εχθροί αυτών των φίλων ήταν ο Πόλεμος, η Πείνα και η Καταστροφή. Όλοι όμως είχαν κάτι που τους έδενε, πέρα από τα συντρίμμια δεν ήξεραν τι θα πει χαμόγελο και γαλήνη.
Η Αγάπη μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο αδύναμη, όλοι αυτοί γύρω της ρουφούσαν το καλό που είχε στην ψυχή της. Είχε αρρωστήσει, μα ακόμα δεν αποδεχόταν ότι μονή της δεν μπορεί να υπάρξει.
Η Ευτυχία άρχισε να νιώθει ένα κενό, όπως και τα άλλα κορίτσια. Έτσι αποφάσισαν να πάνε να βρουν την αγάπη. Η Ευτυχία ήξερε ότι μόνο όλες μαζί μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και μόνο όλες μαζί μπορούν να φωτίσουν το σκοτάδι που υπήρχε πίσω από τα σύνορα του χωρίου.
Από μικρή, οι γονείς της την είχαν προειδοποιήσει, να μην πάει ποτέ πέρα από τα σύνορα. Πάντα τους έλεγε μας πώς θα γίνει ο κόσμος καλύτερος αν δεν πάμε να δείξουμε την δύναμη μας;
Οι φιλενάδες μαζί ενωμένες ξεκίνησαν να βρουν την Αγάπη. Μόλις βγήκαν από τα σύνορα, ένα ρεύμα απογοήτευσης τους χάιδεψε τα πρόσωπα. Ένωσαν τα χέρια τους και ξεκίνησαν με πείσμα να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος, όπως ήταν το χωρίο τους.
Ευτυχώς έφτασαν πάνω στην ώρα, η Αγάπη ήταν έτοιμη να αφήσει την τελευταία της πνοή. Μόλις την είδαν έτρεξαν κοντά της. Ένωσαν τα χέρια τους ξανά οι τέσσερις μαζί. Ξαφνικά μια λάμψη από το πουθενά φώτισε όλο τον κόσμο. Ο Πόλεμος χάθηκε, δεν άντεχε τόσο φως , χάθηκαν και όλα τα κακά συναισθήματα. Ο Πόνος έγινε δύναμη και ενώθηκε για πάντα με την Αγάπη.
Δίδαγμα είναι η πραγματικότητα που είναι μπροστά στα μάτια σου…
Αγάπη, Δύναμη, Ευτυχία, Ελπίδα και Πίστη δεν χώρισαν ποτέ ξανά. Έγινα ακόμα πιο ισχυρές. Χωρίς όλα αυτά δεν υπάρχει σωτηρία.
