“Η επικοινωνία στη χώρα των ανθρώπων” : πόσο εύκολο είναι να επικοινωνείς με τους άλλους ανθρώπους γύρω σου; Ναι, για κάποιους είναι αρκετά εύκολο λόγω της εξωστρέφειας που διαθέτουν από τη φύση τους. Για κάποιους πάλι όχι. Όπως και να έχει, διαμορφώνεις τον τρόπο επικοινωνίας σου με κάθε άνθρωπο που συναναστρέφεσαι. Βρίσκετε τους δικούς σας ρυθμούς, τα δικά σας “κουμπιά”. Έχετε το δικό σας κώδικα για επικοινωνία. Οι ανθρώπινες σχέσεις, όμως, φίλε μου μπορούν να επιφέρουν αρκετές ρήξεις.
Επικοινωνούμε επί καθημερινής βάσεως με τον υπόλοιπο κόσμο και πόσο μάλλον με τα δικά μας “πρόσωπα”. Ειδικά, λοιπόν, με την δεύτερη κατηγορία ανθρώπων τα θέματα επικοινωνίας μοιάζουν να είναι ένα περίεργο και άλυτο κομμάτι στη ζωές μας. Ένα κομμάτι που μας προβληματίζει και αν μη τι άλλο μας δυσκολεύει. Και το ερώτημα είναι: επικοινωνούμε πραγματικά με τους άλλους γύρω μας; Πέραν της μάστιγας που διακατέχει αυτήν την εποχή με τα διάφορα social media τα οποία αποξενώνουν τους ανθρώπους, ο λόγος γίνεται για την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους. Για αυτήν την επικοινωνία “face to face”. Μια επικοινωνία πιο αληθοφανή και αναγκαία.
Λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον με το αίσθημα του “ανήκειν”, επιδιώκει αντίστοιχα και να επικοινωνεί με αυτό το σύνολο ανθρώπων που επιλέγει να έχει δίπλα του και να ανήκει. Θέλει να μιλάει για τον εαυτό του, να μοιράζεται τα εσώψυχα και την καθημερινότητα του αλλά και να καταλαγιάζει τη μοναξιά του. Και ποιος δε θα συμφωνήσει ότι είναι όμορφο και ανακουφιστικό να μοιράζεσαι “πράγματα” με άλλους; Και όταν λέω “πράγματα” αναφέρομαι σε καταστάσεις ή ακόμη και συναισθήματα: χαράς και λύπης.
Μα οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ρόδινες. Όλοι το γνωρίζουν ή έστω το ανακαλύπτουν κάποια στιγμή στην πορεία. Έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Τα λεγόμενα “σκαμπανεβάσματα” που λέμε. Μάλιστα, η πολλή επικοινωνία άλλοτε φέρνει τη φθορά. Γιατί ο άνθρωπος έχει συνάμα και τη δική του οπτική γωνία για κάθε περιστατικό. Και εκεί επέρχεται η ρήξη ανάμεσα στους ανθρώπους. Διαφορετική οπτική των καταστάσεων και των πραγμάτων, διαφορετικά ερεθίσματα, διαφορετικοί χαρακτήρες. Σαν να λέμε “Μια Ελλάδα, δύο κόσμοι” ένα πράγμα.
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός. Πως γίνεται άραγε όταν επικοινωνούμε με τους άλλους να φτάσουμε το εκατό τοις εκατό και να μας αντιληφθεί στο έπακρο ο συνομιλητής μας; Μάλλον κάτι τέτοιο δε πρόκειται να επιτευχθεί ποτέ. Περίεργο σε μέρες όπου η επικοινωνία είναι άμεση και γρήγορη χάρη στην τεχνολογία, να έχουμε τελικά ελάχιστη ή και καθόλου επικοινωνία μεταξύ μας. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Θέλουμε να ακούει ο συνομιλητής μας τα λόγια μας και κάπως να εισακούγεται η άποψη μας. Θέλουμε, επίσης, να είναι αρεστή και αποδεχτή από τους άλλους η γνώμη μας. Αρκετοί είναι αυτοί που προσπαθούν κιόλας, είτε άμεσα είτε έμμεσα, να την επιβάλλουν. Και αυτό είναι εξοργιστικό για τον άλλον ο οποίος με τη σειρά του προσπαθεί κι αυτός να πει τα δικά του. Το αποτέλεσμα; Μιλάμε… μιλάμε… μιλάμε… δίχως τελειωμό! Και ξανά προκύπτουν τα ίδια. Τα ίδια άλυτα θέματα. Τα ίδια παράπονα. Τα ίδια λόγια. Οι ίδιες καταστάσεις.
Γιατί δεν ακούμε. Μας πιάνει ένα εγωιστικό αίσθημα εφόσον λειτουργούμε με βάση τον εαυτό μας και την οπτική μας. Και στην προσπάθεια να πούμε όλα όσα έχουμε και πρέπει να ακούσει ο άλλος για να καταλάβει εμάς, δεν κάνουμε αυτό που ζητάμε εμείς από τον άλλον. Να ακούσουμε, δηλαδή, και να αντιληφθούμε με τη σειρά μας τη δική του οπτική. Αναλωνόμαστε σε συζητήσεις στις οποίες εστιάζουμε στα παράπονα μας. Και είναι αυτά που καθορίζουν τη συζήτηση μέχρι να λήξει. Έχεις αναρωτηθεί, όμως, εάν αυτήν είναι η ουσία;
Ακολουθώντας αυτήν την τακτική αποξενωνόμαστε από άτομα που έχουμε δίπλα μας. Ακριβώς, εξαιτίας μιας τέτοιου είδους κουβέντας που οδήγησε σε μάλωμα και που συνέβη ξανά και ξανά. Χανόμαστε… και πως να μην χαθούμε άλλωστε όταν δεν προσπαθούμε παρά μόνο για τον εαυτό μας. Και αυτό είναι μια διαδικασία που γίνεται ενδόμυχα. Δημιουργούμε ένα χάσμα ανάμεσα σε εμάς και σε άτομα που αγαπάμε επειδή δεν επικοινωνούμε με τον σωστό τρόπο όλα όσα θέλουμε.
Το θέμα είναι να εντοπίσεις τη ρίζα του προβλήματος. Και έπειτα να αποφανθείς ποιον δρόμο θα επιλέξεις να ακολουθήσεις ώστε να μην γίνει ξανά κάτι τέτοιο. Τι λόγια θα πεις στον άλλον και που χρειάζεται να εστιάσεις τη προσοχή σου. Τι έχει πραγματικά αξία για σένα και τον άλλον. Πως θα αντιδράσει και πως θα του ακουσθούν τα λόγια σου εάν δεν εστιάσεις σε όλες σου τις σκέψεις οι οποίες δεν είναι απαραίτητο ότι είναι αντικειμενικές. Βασικά το αντίθετο θα έλεγα και είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα συμφωνήσουν με αυτό, ασχέτως εάν κανείς μας δεν το αντιλαμβάνεται εκείνη την ώρα. Ακόμη αναλογίσου εάν είναι αναγκαίο να πεις ή αντίστοιχα να ακούσει ο άλλος όλες αυτές τις σκέψεις στο κεφάλι σου. Διότι μπορεί να είναι σκέψεις παροδικές και λόγια που θα ακουστούν και θα πονέσουν ή που θα περάσουν και δεν θα “ακουμπήσουν”.
Ακολουθώντας κάποια βήματα επικοινωνίας μπορείς να φτάσεις πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα που είναι και ο σκοπός μας, παρόλο που στη πορεία το χάνουμε. Δεν είναι κακό να πούμε τα παράπονά μας, ούτε να ακούσουμε τα παράπονα του άλλου. Το θέμα είναι να μην σκαλώνουμε σε αυτά, δημιουργώντας αυτό το χάσμα στην επικοινωνία μας. Ας προσπαθήσουμε να ακούμε πέραν του να προτείνουμε ή και να επιβάλλουμε εμείς. Ας δοκιμάσουμε να ζητήσουμε και την γνώμη του άλλου. Να προτάσσει κι εκείνος εισηγήσεις. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να ακούμε και να δοκιμάζουμε τους διαφορετικούς δρόμους που θα μας οδηγήσει ο συνομιλητή μας με “χάρτη” την επικοινωνία.
