Όταν αναφερόμαστε στην ζωή, κανόνες και καλούπια δεν υφίσταται. Συγκρίσεις του τότε και του τώρα από την άλλη, δεν μπορούν να χωρέσουν. Υπάρχει μια φυσική εξέλιξη της κάθε μορφή ζωής που καθιστά την οποιαδήποτε είδους σύγκριση παράταιρη, ασύνδετη και χωρίς νόημα. Επιβάλλεται ωστόσο μια κριτική εκτίμηση της εξέλιξης της ανθρώπινης ύπαρξης διερωτώμενοι κατά πόσο η πορεία που διασχίσαμε άξιζε τον κόπο μετρώντας σε κάθε ευκαιρία τι κουβαλάμε στις τσέπες μας. Τι κερδίσαμε και τι αφήσαμε να πέσει χάμω. Ένας αναπόφευκτος, ταπεινός, μα ουσιαστικός ανθρωπινός απολογισμός.
Διανύουμε την εποχή της ρωμαϊκής αρένας. Οι άνθρωποι αδιαφορούν για τα κοινά τους στοιχεία και αναζητούν διακαώς λόγους και αιτίες που τους χωρίζουν. Το « Οφθαλμός αντί οφθαλμού» που διαβάζαμε, σαν μια προσπάθεια διαπαιδαγώγησης που έκρυβε περισσότερο μια ανάγκη προστασίας και ασφάλειας της ανθρώπινης ύπαρξης μας μέσω παραδειγματισμού, μετατράπηκε από συμπεριφοριστική αντίδραση σε βασική εκδικητική επιδίωξη βουτηγμένη στο θολό νερό του εγωισμού αγγίζοντας όλο το φάσμα των ανθρώπινων σχέσεων που δημιουργούμε κάθε φορά.
Βιώνουμε στο σήμερα, με μεγάλες αξιώσεις, το φασισμό της δημοκρατίας. Άλλη μια επιβεβαίωση που μαρτυρά την δοξασία των ακραίων καταστάσεων. Σε αυτό το πλαίσιο ζωής που πρωταγωνιστεί η φιλτραρισμένη αψεγάδιαστη εικόνα της ανθρώπινης ύπαρξης, οτιδήποτε πέραν της κυρίαρχης άποψης, της διαφορετικής επιθυμητής κάθε φορά, παρεξηγείται με τρόπο που γεννά οργισμένες εμμονικές αντιδράσεις συνταγογραφημένες κατόπιν αιχμηρής γεμάτο συναισθηματικά απωθημένα κριτικής. Η αιτία; Προφανώς έλλειψη παιδείας. Εγκληματική αμέλεια εκγύμνασης ανθρώπινου νου.
Γεννήθηκε μια παραπανίσια αντίσταση και ένας ανεξέλεγκτος θυμός που όταν δεν γνωρίζεις από που έχει προκληθεί αδυνατείς να τον διαχειριστείς. Διαστρεβλώθηκαν, ξεχείλωσαν τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης από μπόλικο ψυχοφθόρο τίποτα. Χαλαρώσαμε τις αξίες που αφορούν αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα. Γίναμε δυστυχώς περισσότερο ευαίσθητοι, κάπως εύθικτοι για λόγους που περισσεύουν αναζητώντας γελοίες αφορμές. Παγιδευτήκαμε στην ξερολιθίαση που θέλει τους εαυτούς μας να γνωρίζουν τα πάντα και να εκφέρουν άποψη παντός επί στητού λειτουργώντας με γνώμονα το αλάθητο.
Διαμορφώσαμε με επιτυχία την αυτοκρατορία του μετρίου σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης ύπαρξης μας και υποδεχθήκαμε με τιμές αρχηγού κράτους την απληστία ποικιλοτρόπως. Κάναμε πρόβλημά μας μόνο ότι αγγίζει το τομάρι μας και αναγάγαμε σε τέχνη την αδιαφορία για τους γύρω μας. Παρατήσαμε την ενσυναίσθηση, δεν μας ταίριαξε με τα καινούρια κοινωνικά πρότυπα.
Δεν είναι τυχαίο που ζούμε στην εποχή του «σκοντάφτω και πέφτω, φοβούμενη μη με δουν και όχι μήπως πονέσω». Μεγαλώσαμε με αυτά τα μοντέλα της κοινωνίας που σε θέλουν άβουλο, να αποτραβιέσαι στο σκοτάδι σου, δίχως να μπορείς να το μεταβολίσεις σε φως, αναθεματίζοντας την μοίρα που ορίζεις εσύ από το ανύπαρκτο των επιλογών σου, υπό την απειλή του «τι θα πει ο κόσμος». Αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» μονοπώλησε σε βαθμό άχαρο και επικίνδυνο τις ιδεολογίες μας. Μας αποπροσανατόλισε παντελώς από το αέναο ταξίδι γνωριμίας και ανακάλυψης του εαυτού μας. Ένας κόσμος που αρέσκεται πάντα να σε προλαβαίνει για να σου πει.
Εν κατακλείδι, το νοθευμένο αξιακό ανθρώπινο σύστημα, τα ορμητικά ένστικτα επιβίωσης που ξεσηκώνουν στο διάβα τους μια συγκρατημένη ενσυνείδητη ψύχραιμη ρεαλιστική προσπάθεια επιβίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, οι γέρικες ψυχές γεμάτο ρυτίδες έναντι αψεγάδιαστων προσώπων κλειδωμένα σε αλαβάστρινα ρωμαλέα σώματα και τέλος τα πράγματα που λατρεύτηκαν έναντι των ανθρώπων που χρησιμοποιήθηκαν κατάφεραν να μετατρέψουν την ανθρώπινη ύπαρξη σε μια υπέρβαρη μάζα. Έναν όγκο ακαθόριστο, παραπανίσιο από αυτό που αντέχει να λειτουργήσει το μυαλό. Αβάσταχτο. Έναν όγκο κενό, απροσδιόριστο, χωρίς ουσία που τον σέρνει από εδώ και από εκεί ο άνθρωπος. Σαν σκιά, έρμαιο των δεύτερων σκέψεων, της αμφιβολίας, των τύψεων, των ενοχών των πλάνων απολαύσεων εις βάρος του υψίστου αγαθού της ζωής, την ίδια την ζωή.
