Σκέψεις..
Σαν χθες θυμάμαι, εκείνη τη βραδιά! Ανήσυχη και κουλουριασμένη στο κρεβάτι να αναρωτιέμαι τι θα συμβεί την επόμενη μέρα, εκείνη των Πανελληνίων εξετάσεων. Και να που πέρασε εκείνη η μέρα και η επόμενη και η μεθεπόμενη και τώρα έφτασε ο καιρός όπου μετρώ μέρες για την αποφοίτηση. Η αποφοίτηση σου .. το όνειρο κάθε φοιτητή την ώρα που περνάει τις πύλες του πανεπιστημίου από την πρώτη κιόλας ημέρα. Αλήθεια, πόσες φορές έπιασες το μυαλό σου να οραματίζεται εκείνη τη μοναδική στιγμή; Με κάθε λεπτομέρεια από το τι θα φορέσεις μέχρι και τη στιγμή που τείνεις το χέρι να λάβεις το πτυχίο σου; Πόσος καιρός πέρασε; Πόσα ξενύχτια μελέτης και εξουθένωσης μετράς; Εγώ θα σου απαντήσω, άπειρα! Αλήθεια, τώρα που έφτασες στο “τέλος”, πως αισθάνεσαι;
Το χρονικό
Ατέλειωτα βράδια μελέτης και οργάνωσης. Είχες βάλει στόχο και έπρεπε να τα καταφέρεις. Όχι για τους άλλους, όχι για τον κόσμο, ποτέ δε φρόντιζες να ικανοποιείς τις προσδοκίες τρίτων και μετά τις δικές σου. Πάντοτε προσπαθούσες να ισορροπήσεις τα πάντα και με μέτρο. Το άγχος σε συνδυασμό με την τελειομανία σου, αν και φαινομενικά βοηθούσε, αποδείχθηκε κακός σύμβουλος. Και έρχεται η πρώτη αποτυχία. Απελπίζεσαι και βουλιάζεις. Όμως πρόσεξε, δεν τα παρατάς! Η λάμπα του δωματίου σου φώτιζε όλη τη γειτονιά για αμέτρητα βράδια, μέχρι τα ξημερώματα. Κούραση θα μου πεις; Στόχος θα σου απαντήσω. Όταν κάτι το θέλεις πολύ, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχουν γλυκά λόγια να χαϊδεύουν τα αυτιά σου. Υπάρχει η πραγματικότητα. Όσο δύσκολη κι αν είναι, ιδιαίτερα σε μια εποχή πανδημίας, όπως η φετινή, είσαι εκεί και πολεμάς για αυτήν. Και έρχεται ξανά εκείνο το βράδυ, και οι ίδιες σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό και το λογισμό σου. Άραγε θα τα καταφέρεις;
Στόχος επετεύχθη!
Είναι πρωί, ώρα εννιά και βρίσκεσαι μπροστά απ’ τις πύλες τις Φιλοσοφικής. Σαν τώρα το θυμάσαι και δακρύζεις από συγκίνηση. Πως περάσανε τα χρόνια; αναρωτιέσαι. Δεν είσαι εκείνο το μικρό, φοβισμένο κοριτσάκι όπως πρώτα. Αυτό το κοριτσάκι μέσα σε ένα χρόνο πάσχισε, ωρίμασε, πολέμησε με τους δαίμονες του και τώρα βρίσκεται εκεί ακριβώς που έπρεπε να είναι. Εκεί ακριβώς που θέλησε να είναι. Εκεί ακριβώς που άξιζε να είναι! Ξεκινάει ένας καινούργιος κύκλος διαφορετικός από τα μαθητικά σου χρόνια που έτρεχες ανέμελος/η και έπαιζες με τις ώρες στο προαύλιο του σχολείου. Ένας κύκλος που τώρα θα σου μάθει πολλά… Στο δρόμο σου γνώρισες νέους ανθρώπους, νέες φιλίες ,νέες “λυκοφιλίες” (και αυτές στο πρόγραμμα είναι). Διαλέξεις, καφέδες, ποτά με τις ώρες. Ξημεροβραδιαζόσουν στις βιβλιοθήκες και στα σπίτια φίλων σου για εκείνο το μάθημα που σε ταλάνιζε. Ξαφνικά μια ημέρα, σαν όλες τις άλλες, ξυπνάς και .. Η αποφοίτηση είναι ένα μόλις βήμα.. μπροστά σου.
Η ημέρα σου – η αποφοίτηση!
Όλα αυτά και άλλα τόσα πολλά αναπολείς, καθισμένη στο αμφιθέατρο περιμένοντας να ακούσεις το όνομα σου. Δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια σου. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα σου. Εκείνους που σε φρόντιζαν και σε ενθάρρυναν σε κάθε σου βήμα. Εκείνους που έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά σε οτιδήποτε θα έβαζε εμπόδιο στο δρόμο σου. “Δε θα τα καταφέρεις, δεν το αξίζεις, είναι δύσκολο” είναι μερικές φράσεις που έμειναν ανεξίτηλες μέσα σου τόσα χρόνια, κατάφεραν να σπάσουν την “πανοπλία” σου, μα ποτέ δεν κατάφεραν.. να σε πληγώσουν βαθιά. Και είσαι εκεί. Εκείνο το μικρό κοριτσάκι που κάποτε περνούσε την πύλη φοβισμένο, είναι πια μια γυναίκα με θάρρος που περιμένει να ξεκινήσει τη ζωή της.
Είσαι εκεί να ζήσεις μια μοναδική στιγμή..
Η αποφοίτηση σου..
Μαμά, τα κατάφερα!
Μόνο αυτοί που τολμούν να αποτύχουν παταγωδώς, μπορούν και να επιτύχουν μεγαλειωδώς.
