Και θα αρχίσουμε κάπως έτσι… Γιατί μισούμε κάτι που τυχαία δεν είμαστε;
Μια φορά και ένα καιρό, στην παλιά μου γειτονιά ζούσε μια πολύ καθώς πρέπει οικογένεια με δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Γονείς ευυπόληπτοι με μεγάλες θέσεις σε Δημόσιες Υπηρεσίες, ένα κόσμημα για την γειτονιά μας και τα παιδιά όπως καταλαβαίνετε αναλόγου κύρους. Οι μανούλες ήθελαν όλες να μοιάσουν στην κυρία του γωνιακού ρετιρέ, οι μπαμπάδες κοιτούσαν για κάποιου είδους διευκόλυνση από την υπηρεσία που εργαζόταν ο πατέρας και τα τέκνα πήγαιναν για κακή τύχη των παιδιών της γειτονιάς στο Δημόσιο σχολείο. Μαθηταράδες! Αγγλικά, Γαλλικά πιάνο. Κάθε Κυριακή εκκλησία και μετά κατηχητικό. Με μία λέξη καταστροφή !
Το τραγικότερο για τους περισσότερους ήταν όταν παίρναμε ελέγχους, οι καθηγητές έλεγαν σε όλους μας για τις επιδόσεις τους και πως όσα κεφάλια αν μαδήσουν δεν γίνουμε ΠΟΤΕ σαν αυτά τα παιδιά, αλλά και η κυρία που φρόντιζε την οικογένεια έσπευδε να ενημερώσει όλη τη γειτονιά για τους βαθμούς τους, που ποτέ δεν έπεφταν κάτω από 17. Άπειρες οι φορές που ακούγαμε όλα τα παιδιά, κυρίως από τις μανούλες, «Μα δεν μπορείς να γίνεις σαν αυτά τα παιδιά ; Εγώ πότε θα δω να έχεις 18 στην Ιστορία ; Γιατί να μην είσαι σαν αυτά τα παιδιά;». Όπως καταλαβαίνετε αχός βαρύς ακουγόταν στη γειτονιά και τα ντουφέκια που έπεφταν ήταν του ιδίου βεληνεκούς. Με τα πολλά αρχίσαμε να τα μισούμε αυτά τα παιδιά, δεν παίζαμε μαζί τους όποτε έβγαιναν για παιχνίδι, (αν και έβγαιναν σπάνια) στο σχολείο δεν τα πλησιάζαμε και αν τύχαινε να τρακαριστούμε σε κάποιο φροντιστήριο της γειτονιάς κόβαμε δρόμο με τρομερή επιτυχία.
Όπως καταλαβαίνεται το μίσος ήταν αμφίπλευρο, ούτε εκείνα ήθελαν να μας δουν ούτε να μας ακούσουν.
Και κυλούσε η ζωή μας, οι μανούλες άρχισαν να ντύνονται σαν την κυρία, εμείς έπρεπε να ξυπνάμε Κυριακάτικα από νωρίς για να πάμε εκκλησία και οπωσδήποτε έπρεπε να αρχίσουμε να πηγαίνουμε και κατηχητικό, όχι γιατί το θέλαμε, όχι γιατί ήταν δική μας ανάγκη αλλά γιατί έτσι έπρεπε και οι μπαμπάδες απλά πλήρωναν λογαριασμούς. Τι πιο ισχυρό κίνητρο λοιπόν για εμάς τα 12χρονα να μην αντέχουμε ούτε τα ονόματά τους να ακούμε όχι να βρεθούμε σε πάρτι μαζί τους (αν ερχόντουσαν)
Έτσι λοιπόν με την δημιουργία αυτού του κλίματος μάθαμε να μισούμε τα «καλά παιδιά» της γειτονιάς και να αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας όχι να τους μοιάσουμε, αλλά ούτε βήχα δεν θέλαμε να έχουμε μαζί τους. Στην ουσία μισούσαμε κάτι που είχαν φτιάξει κάποιοι άλλοι για εμάς αλλά και για εκείνα τα παιδιά. Εντάξει όχι πως δεν ένιωθαν και εκείνα υπεράνω με τα ακριβά ρούχα, με τις ευκολίες που τους παρείχαν οι γονείς, αλλά να, ήταν παιδιά και μεγάλωναν σε ένα κόσμο που δεν ήταν για παιδιά.
Και θα συνεχίσουμε κάπως έτσι…
Ας μην πέσουμε στην παγίδα του «όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» , στην ουσία αντιπαθούμε ή μισούμε αντίστοιχα κάτι, και έτσι συνεχίζουμε μεγαλώνοντας, για το οποίο έχουμε μια τελείως πλασματική εικόνα του, για την ιστορία θα σας πω πως ο πατέρας ήταν δυνάστης και οπαδός του τι θα πει η κοινωνία, η μαμά τους το ίδιο και τα παιδιά εντελώς φυλακισμένα σε ένα τοξικό περιβάλλον, τελικά εγώ πήρα τη σημαία στην παρέλαση, έτυχε να γίνω δεκτή σε πρότυπο σχολείο, αργότερα να περάσω σε κάποιο καλό Πανεπιστήμιο και αυτά τα δύο παιδιά δεν έκαναν τίποτε απολύτως παρά να τρώνε από τα έτοιμα.
Μεγαλώνουμε και γαλουχούμαστε μαθαίνοντας πως πάντα μα πάντα κάποιος δίπλα μας είναι καλύτερος από εμάς χωρίς όμως να μας δίνονται κίνητρα να τον ξεπεράσουμε ή αν θέλετε μαθαίνουμε από νωρίς να παραιτούμαστε και να μισούμε αυτό που τυχαία δεν μπορούμε να είμαστε. Αντί όλο αυτό να το δούμε ως πρόκληση για να ξεπεράσουμε πρώτα τις δικές μας προσδοκίες και πολύ μετά τις προσδοκίες του περίγυρου, εμείς πεισμώνουμε δεν τα καταφέρνουμε και στο τέλος φταίνε όλοι οι άλλοι.
Όχι παίδες δεν είναι καθόλου έτσι, είναι στο δικό μας χέρι να πάψουμε να μισούμε κάτι που τυχαία δεν είμαστε και δεν γράφω καθόλου εκ του ασφαλούς, έχω πλήρη επίγνωση του τι λέω μέσα από αυτές τις γραμμές, έτσι είναι! Το «μίσος» προς τον εαυτό μας προβάλουμε στους άλλους και όχι αυτό που τυχαία μάθαμε να μισούμε.
Για σκεφτείτε την ικανοποίηση που παίρνουμε εμείς όταν καταφέρνουμε να κάνουμε ΕΜΕΙΣ πράγματα και επιτυγχάνουμε τους στόχους μας, ΕΜΕΙΣ αφήστε τους άλλους, οι άλλοι έχουν τους δικούς τους στόχους.
Το ό, τι μισούμε κάτι που τυχαία δεν είμαστε είναι ένα placebo, κάτι το ψεύτικο το οποίο και δεν μας ταιριάζει. Τώρα αν σώνει και ντε πρέπει να μισούμε κάτι που τυχαία δεν είμαστε καλό θα είναι να εδράζεται επί απτού στόχου, αν και αυτό στο τέλος μπορεί να επιτευχθεί .
