Ευλογημένοι όσοι δουλεύουν με παιδιά

Ευλογημένοι όσοι δουλεύουν με παιδιά θα έλεγα. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Στα μάτια τους θα φαίνεσαι άλλοτε ο ήρωας τους, άλλοτε το πρότυπο προς μίμηση και άλλοτε ίσως το πρότυπο προς αποφυγήν. Είναι στο χέρι σου να διαλέξεις τι θέλεις να είσαι.

Υπάρχουν πολλοί που θα πουν ότι το να δουλεύεις με παιδιά δεν είναι και κάτι δύσκολο. Και άλλοι που θα ευχηθούν πολλές φορές να ήταν στη θέση σου. Θεωρώντας αυτή τη δουλειά παιχνιδάκι. Όμως, όταν έχεις να κάνεις με παιδιά, έχεις περισσότερες ευθύνες από όσες μπορούν να φανταστούν κάποιοι. Πρέπει να οπλιστείς με περίσσεια υπομονή και θάρρος για να ανταπεξέλθεις απέναντι σε αυτά τα πλασματάκια.

Όταν ξημερώνουν μέρες που παύεις να αντέχεις ή νιώθεις ότι οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν, μία επαφή με τα παιδιά σε κάνει να νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Και το κυριότερο πιο ζωντανός από ποτέ. Γιατί δίπλα σε ένα παιδί ξαναγεννιέσαι, νιώθεις και εσύ ο ίδιος παιδί. Δεν μεγαλώνεις ποτέ. Ευλογημένος θα έλεγα… Πώς γίνεται να μην είναι τυχερός ένας άνθρωπος που συναντά καθημερινά τη μοναδική πηγή γαλήνης και καλοσύνης σε αυτό τον κόσμο; Όταν κοιτάζει αυτά τα λαμπερά μάτια και το τεράστιο παιδικό χαμόγελο μέσα από τα οποία αντανακλάται όλο το νόημα της ζωής; Και αυτοί οι μικροί ήρωες είναι εκεί στα χέρια σου, παραδομένοι.

Είσαι αυτός που θα τιθασεύσει τις ψυχές τους και θα τους δώσει το έναυσμα να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι μεθαύριο. Είναι λειτούργημα να τους δίνεις εσύ τις αξίες τις ζωής. Για αυτές τις αξίες που κάποιοι τις κατέρριψαν, ευλογημένοι αυτοί που τις έχουν μεταδώσει κάπου αλλού. Και μόνο αυτό, φέρνει μεγάλη ευθύνη στις πλάτες κάποιου που δουλεύει με παιδιά. Και ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη το να παραδεχτείς ότι στέκεσαι αδύναμος μπροστά τους. Γιατί τα σημαντικότερα μαθήματα της ζωής τα παίρνεις από τα παιδιά και όχι το αντίθετο. 

Δεν μπορείς να μη θαυμάσεις αυτά τα μικρά πλάσματα. Γιατί σου θυμίζουν πως ήσουν εσύ κάποτε. Ή μάλλον σου θυμίζουν το πως ήσουν και πως έγινες. Γιατί όντας παιδί πίστευες ότι θα κατακτήσεις τον κόσμο. Σαν μεγάλος έπαψες να το πιστεύεις όμως. Τα παιδικά σου όνειρα χάθηκαν με τον χρόνο που κύλισε τόσο γρήγορα αφήνοντας ερείπια στο πέρασμά του. Και αν όλοι συνεχίζαμε  να ονειρευόμαστε και να γελάμε σαν παιδιά, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος σήμερα. Είναι αυτό το κάτι που ξεχνάμε όσο μεγαλώνουμε.

Είναι αυτή η αλήθεια που πηγάζει από μέσα τους που σε κάνει να αισθάνεσαι λίγος απέναντί τους. Αναρωτιέσαι πολλές φορές πιο είναι ο πραγματικός δάσκαλος τελικά. Αυτή η συνεχής ζωντάνια είναι τόσο ισχυρή που στη μεταδίδουν ακόμα και όταν δεν θέλεις. Ακόμα και όταν θα γίνουν άτακτα φτάνοντάς σε στα όρια σου, θα σκάσουν ένα μικρό χαμόγελο και ως δια μαγείας θα αρχίσεις να γελάς και εσύ μαζί τους. Πώς άλλωστε να κρατήσεις κακία;

Γι’ αυτό θεωρώ, ότι, όσοι δουλεύουν με παιδιά είναι πραγματικά ευλογημένοι από το Θεό. Γιατί όχι μόνο μένουν για πάντα και εκείνοι παιδιά. Αλλά γιατί τους δίνεται η ευκαιρία να αλλάξουν τον κόσμο μαζί τους. Τους δίνεται η ευκαιρία να πιστέψουν ότι ακόμα υπάρχει ελπίδα. Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.