Θανάσης Τσιώλης, ετών 19! Αρθρογράφος- Δοκιμιογράφος από τον περσινό Μάρτιο αν θυμάμαι καλά! Δειλά δειλά ένα με δύο αρθράκια ήταν αρκετά για να του «πάρω τον αέρα». Από τότε έχω βελτιώσει τον τρόπο έκφρασής μου, προσέχω κάποιες λέξεις και γράφω πιο συναισθηματικά. Το μόνο που με ταλανίζει είναι μια ερώτηση. Γιατί αρθρογραφείς τζάμπα;
Η ερώτηση όπου έρχεται από κάθε πρόσωπο, κυρίως της ηλικίας μου, μόλις μαθαίνουν ότι γράφω σε διαδικτυακό περιοδικό. Αρχικά ο ενθουσιασμός και έπειτα το «ξενέρωμα» στα πρόσωπά τους όταν απαντάω ότι δεν παίρνω λεφτά.
Το ίδιο ίσως να ρωτούσα και εγώ κάποιον που γράφει αλλά δεν παίρνει χρηματική αμοιβή ως αντάλλαγμα, αν δεν ήμουν εθελοντής αρθρογράφος. Όμως τυχαίνει να είμαι και έχω να δώσω απάντηση στην ερώτηση «Γιατί αρθρογραφείς τζάμπα!»
Άντε να καταλάβεις τι σου λέω τώρα φιλαράκο μου. Ξεκίνησα να αρθρογραφώ πέρσι και ο αρχικός λόγος είναι πολύ απλός και πιστεύω κατανοητός. Ήθελα να εκφράζω τις απόψεις μου. Να προσφέρω απλόχερα στον κόσμο κάθε τρελή ιδέα που γεννιέται στο κεφάλι μου και παίρνει σάρκα και οστά στο χαρτί και στο διαδίκτυο. Αυτό πιθανόν το οφείλω σε μια καθηγήτρια μου η οποία συνεχώς μου έλεγε ότι οι νέοι δεν εκφράζονται.
Στην πορεία δεν αρκέστηκα μόνο στο να διασκορπίζω από εδώ και από εκεί τις ιδέες μου. Θέλησα να θίξω και διάφορα σημαντικά θέματα όπως για την πορεία της ανθρωπότητας, Η ανθρωπότητα απέτυχε.Η ανταπόκριση του κόσμου στις ιδέες μου, στα άρθρα μου είναι ο λόγος που αρθρογραφώ. Και για αυτό γράφει κάθε εθελοντής αρθρογράφος.
Ζω για την στιγμή που οι άνθρωποι σχολιάζουν τα άρθρα μου. Εκθέτω τις ιδέες μου στον κόσμο, έτσι, αφήνονται στο έλεος του διαδικτυακού σχολιασμού. Κάθε αρνητική και θετική άποψη είναι ευπρόσδεκτες. Μ’αρέσει ο διάλογος και οι αντιπαραθέσεις που δημιουργούνται όταν εκφράζω τις απόψεις μου. Έτσι μαθαίνω νέα πράγματα αλλά και βλέπω το ποιόν κάποιων ανθρώπων. Επίσης γεμίζω δημιουργικά τον χρόνο μου. Δε χρειάζεται να σου περιγράψω καν το επόμενο συναίσθημα επειδή δε ξέρεις πως είναι, δε θα το νιώσεις. Δε ξέρεις πως είναι να σου έρχονται οι ιδέες ξαφνικά εκεί που κάθεσαι και εσύ να τρελαίνεσαι επειδή πρέπει οπωσδήποτε κάπου να καταγράψεις την ιδέα που σου ήρθε προτού χαθεί στην τεράστια άβυσσο του μυαλού σου.
Επίσης μέσω της αρθρογραφίας έρχεσαι σε επαφή με διάφορους συναδέλφους με τους οποίους έχεις πολλά κοινά να συζητήσεις! Η αρθρογραφία μου δίνει την δυνατότητα να εκφράζω κάθε μου άποψη, κάθε μου σκέψη! Να τις χαρίζω απλόχερα…Και αυτό το κάνω χωρίς κάποιο οικονομικό κέρδος επειδή απλώς γουστάρω να το κάνω. Έτσι δεν απειλώ την θέση κανενός ατόμου που έχει τελειώσει σχολή δημοσιογραφίας και ούτε μπορεί να πει κανείς « Τι αρλούμπες γράφει αυτός και πληρώνεται κιόλας»..
Εμείς που αρθρογραφούμε τζάμπα πιστεύουμε στην ρομαντικότητα αυτού του κόσμου. Μας αρέσει να βγάζουμε έξω το μέσα μας και να το μοιράζουμε στον κόσμο. Ψάχνουμε εκείνη τη μικρή στιγμή όπου κάποιος θα επηρεαστεί από κάποιο άρθρο μας, από κάποια μας πρόταση και θα χαμογελάσει. Ζητάμε παθιασμένα έναν άλλον κόσμο. Προσπαθούμε να τον περιγράφουμε κάθε φορά όσο καλύτερα τον φανταζόμαστε. Λυτρώνουμε την ψυχή μας. Σίγουρα το συναίσθημα αυτό είναι μεγαλύτερο από κάθε χρηματική αμοιβή.
Σας βασανίζουμε με τεράστια κείμενα στα οποία αναλύουμε κάθε φιλοσοφική μας ανησυχία. Κάθε μας έρωτα και κάθε εμπειρία. Είστε ο ψυχολόγος μας, θα μας πληρώνετε και από πάνω;
