Περνάμε όλη μας σχεδόν τη ζωή με έναν συνεχή φόβο. Ακόμη κι αυτοί που μοιάζουν ατρόμητοι, που τίποτα δεν τους σταματά και δεν κωλώνουν πουθενά, ναι, ακόμη κι αυτοί φοβούνται. Άλλωστε, πίσω από τα μεγάλα λόγια, κρύβονται συνήθως οι μεγαλύτερές μας ανασφάλειες. Γιατί, όμως, υπάρχει αυτή η ανάγκη να προσποιούμαστε και να κρύβουμε καλά τον φόβο μας; Ίσως γιατί η κοινωνία μας έχει πείσει ότι το να παραδεχθείς ότι φοβάσαι είναι ένα σημάδι αδυναμίας και καμιά μορφή αδυναμίας δεν είναι αποδεκτή.
Δε διαφέρω και πολύ από αυτούς που περιέγραψα παραπάνω. Πολλές φορές είχα πει στον εαυτό μου αλλά και σε άλλους ότι δε φοβάμαι, ενώ μέσα μου είχα τρομοκρατηθεί. Τι φοβόμουν; Αυτά που οι περισσότεροι από εμάς φοβούνται: την απόρριψη, την αποτυχία, τον πόνο, τη μοναξιά, το άγνωστο. Πάραυτα, φορούσα το ωραιότατο προσωπείο μου και έλεγα «όλα καλά». Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν η μόνη που ένιωθε φόβο. Βλέπεις, κανένας δε μιλούσε ποτέ για τους φόβους του και έτσι, νόμιζα ότι ήμουν η μόνη με τέτοιες ανησυχίες. Φαίνεται, όμως, τελικά ότι και οι άλλοι γύρω μου φορούσαν το ίδιο προσωπείο με μένα.
Και κάπου εκεί σταμάτησα. Όχι να φοβάμαι, αυτό δε νομίζω ότι πρόκειται να συμβεί στο εγγύς μέλλον τουλάχιστον. Σταμάτησα να προσποιούμαι και άρχισα να μιλάω με ανθρώπους γύρω μου για τους φόβους μου και να ακούω τους δικούς τους. Έτσι, ο καθένας μπορούσε να πάρει κάτι από τον άλλον. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που είναι ατρόμητος με την έννοια ότι δε φοβάται τίποτα και κανέναν. Υπάρχει, όμως, αυτός που παρά το ότι νιώθει φόβο, δεν του επιτρέπει να τον σταματήσει και να σταθεί εμπόδιο στην κατάκτηση των στόχων του. Ο Nelson Mandela είπε «θάρρος δεν είναι η έλλειψη φόβου, αλλά ο θρίαμβος επί του φόβου». Ο πραγματικά ατρόμητος, είναι αυτός που βλέπει τον φόβο ως κίνητρο για να προσπαθήσει πιο σκληρά και όχι για να καταθέσει τα όπλα. Ο ατρόμητος, καταλαβαίνει ότι ο φόβος εμφανίζεται όταν προσπαθεί για κάτι που θέλει πραγματικά και τον εκλαμβάνει ως σημάδι ότι είναι στον σωστό δρόμο.
Όλοι έχουμε βρεθεί σε μια κατάσταση όπου ο φόβος μας κυριεύει και δε μας αφήνει να κυνηγήσουμε αυτό που θέλουμε. Προτιμάμε τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν που έχουμε δοκιμάσει στο παρελθόν, γιατί το συνηθισμένο είναι γνωστό, οικείο, βολικό. Και μόλις παραιτηθούμε από τους στόχους μας εξαιτίας του φόβου, αρχίζουμε τις δικαιολογίες. «Έλα μωρέ, δεν το ήθελα και τόσο πολύ», «σιγά, λες και είχα καμία πιθανότητα να τα καταφέρω», «θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες στο μέλλον». Θα υπάρξουν όμως; Αυτές τις δικαιολογίες τις έχω χρησιμοποιήσει κι εγώ και κάποιες φορές, ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να τις χρησιμοποιεί.
Άσχημο πράγμα ο φόβος. Μας κάνει να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας και τις δυνατότητές μας, μας φρενάρει από το να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε και μας αρρωσταίνει το μυαλό, καθιστώντας μας αδύναμους. Με λίγα λόγια, μας σαμποτάρει. Ακόμη κι αν νιώθουμε πανέτοιμοι για μια νέα πρόκληση, ο φόβος που τρυπώνει στο μυαλό, μας προετοιμάζει για την αποτυχία πριν καν κάνουμε την προσπάθειά μας. Όμως, πρέπει να του πάμε κόντρα. Ακόμη κι αν δεν κατορθώσουμε να φτάσουμε τον στόχο μας την πρώτη φορά, μπορούμε πάντοτε να ξαναδοκιμάσουμε κι αυτή τη φορά έχοντας σύμμαχό μας την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση. Το συναίσθημα του να μην έχεις καν προσπαθήσει εξαιτίας του φόβου, είναι μακράν χειρότερο από το συναίσθημα της αποτυχίας. Κι αυτό γιατί στην πρώτη περίπτωση θα σε τρώει η απορία για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν είχες έστω κάνει μια προσπάθεια.
Δε λέω ότι το να ξεπεράσει κανείς τον φόβο είναι εύκολη υπόθεση και ότι γίνεται μέσα σε μια νύχτα. Όπως και κάθε άλλη δυσκολία, θέλει χρόνο και δουλειά για να ξεπεραστεί. Πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου, να τον σπρώξεις να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να του υπενθυμίζεις συνεχώς ότι στην άλλη πλευρά του φόβου, βρίσκεται αυτό που πραγματικά θέλεις. Την επόμενη φορά, όμως, που θα πιάσεις τον εαυτό σου να φοβάται να κάνει ένα μακρινό ταξίδι, να δοκιμάσει μια νέα ασχολία, να μιλήσει σε εκείνο το αγόρι/κορίτσι, σκέψου: προτιμάς να μείνεις με την απορία για το τι θα μπορούσε να συμβεί ή να ξέρεις ότι δοκίμασες, πήρες το ρίσκο, άνοιξες νέες πόρτες κι όπου σε βγάλει;
