Ένα περίεργο παζλ

Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ρεαλιστή. Ορισμένες φορές και λίγο απαισιόδοξο, με μια δόση τελειομανίας. Σε ερωτήσεις τύπου «ποιο είναι το μεγαλύτερό σου επίτευγμα;», δεν ξέρω τι να απαντήσω, γιατί δε νομίζω ότι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα έχει έρθει ακόμη. Αυτή μου η τάση, κάποιες φορές με κάνει να μην αντιλαμβάνομαι ότι έχω κάνει κάποια πράγματα σημαντικά για ‘μένα. Ίσως γιατί τα περίμενα διαφορετικά, πιο εντυπωσιακά; Ή μήπως επειδή αφήνω τις όποιες αναποδιές και μια κακοτυχία να πιάσουν το μεγαλύτερο μέρος της εικόνας, κάνοντας τα όσα κατάφερα να φαίνονται μικροσκοπικά;

Περπατώντας με έναν καφέ στο χέρι με μια φίλη, αρχίσαμε τις φιλοσοφικές συζητήσεις. Φτάσαμε, λοιπόν, στο ότι το 2016 δεν ήταν και τόσο καλή χρονιά και ότι ανυπομονούμε να φύγει για πολλούς λόγους. Κάπου εκεί έκανα μια σύγκριση μεταξύ του 2015 και του 2016. Κατέληξα στο ότι το 2015 δεν ήταν ιδιαίτερα καλό για μένα και παρά το ότι είχα ξεκινήσει το 2016 με υψηλές βλέψεις, τελικά κι αυτό με απογοήτευσε. Ανακεφαλαιώνοντας, όμως, τη χρονιά 2015 συνειδητοποίησα ότι τελικά, ήταν πολύ καλή για μένα, σε πολλούς τομείς. Ωρίμασα (σε κάποιον βαθμό!), αποκόμισα νέες εμπειρίες, κατόρθωσα ορισμένους στόχους που είχα θέσει σε ακαδημαϊκό, επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα για μένα, όμως, κάπου χάθηκαν. Ίσως γιατί εγώ δεν ήμουν αρκετά ικανοποιημένη και επομένως, δεν ένιωθα μέσα μου καλά.  Ίσως επειδή ήθελα να κάνω κι άλλα πράγματα και δεν τα κατάφερα. Ίσως περίμενα πιο ριζικές αλλαγές, ποιος ξέρει…

Το ίδιο συνέβη παρατηρώντας και πώς κύλησε το κατά τ΄άλλα «κακό» 2016. Πρόσεξα τον εαυτό μου από πολλές απόψεις, ταξίδεψα πολύ, ερωτεύτηκα, γνώρισα νέα άτομα, δοκιμάστηκα, άρχισα να γράφω εδώ. Και πάλι, όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να θεωρήσω το 2016 καλή χρονιά. Γιατί; Γιατί ανάμεσα σε όλα αυτά, υπήρχαν και στιγμές στενοχώριας, απογοήτευσης και απόγνωσης. Στιγμές βασανιστικές που δεν ήξερα ποιο είναι το επόμενο βήμα, αν έχω πάρει τον σωστό δρόμο, αν έκανα λάθη που δε διορθώνονται. Και αυτές οι στιγμές στο τέλος μου έμειναν και με έκαναν να ξεχάσω όλες τις υπόλοιπες πολύ όμορφες στιγμές που είχα ζήσει. Όλο αυτό, μοιάζει με τη στιγμή που ακούς ένα κακό σχόλιο ανάμεσα σε δεκάδες καλά, αλλά τελικά σου μένει το κακό επειδή σε πλήγωσε και σου χάλασε τη μέρα.

Όμως η ζωή είναι ένα περίεργο παζλ από όμορφες και άσχημες στιγμές. Δε γίνεται κάθε στιγμή της κάθε μέρας να είσαι χαρούμενος και ευχαριστημένος με ό,τι κάνεις. Κάποιες μέρες είναι πραγματικά ανυπόφορες και είναι πολύ δύσκολο να δεις τη θετική πλευρά και να παραμείνεις αισιόδοξος. Και αυτό είναι απολύτως λογικό και φυσιολογικό. Απλώς, αυτό που κατάλαβα και μέσα από τη δική μου στιγμή επιφοίτησης, είναι ότι πρέπει να βλέπεις ολόκληρη την εικόνα του παζλ και όχι τις στιγμές μεμονωμένα. Διαφορετικά, χάνεσαι στην απογοήτευση και τη θλίψη. Ίσως πρέπει να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά, να κάνεις έναν απολογισμό στο τέλος της εβδομάδας, του μήνα ή του έτους και να συγκρίνεις τις στιγμές που έχεις ζήσει. Τότε ίσως η αντίληψή σου αλλάξει. Οι κακές στιγμές μπορεί να μην έχουν ξεχαστεί και οι πληγές να μην έχουν ακόμη επουλωθεί. Θα δεις, όμως, ότι ανάμεσα στα κακά κομμάτια του παζλ υπάρχουν πολλά και ίσως περισσότερα, καλά κομμάτια.