Ένα γράμμα για ‘σένα, μάνα

Η αλήθεια είναι πως για τη μητέρα έχουν γραφτεί άπειρα άρθρα, κείμενα, ακόμη και ολόκληρα βιβλία. Η αξία και η σημασία της είναι καθολικά και διαχρονικά αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο, πάντα θα υπάρχει ένα ακόμη άρθρο, άλλη μία μικρή νότα η οποία μπορεί να την αναδείξει ακόμη περισσότερο. Στην περίπτωση αυτή, πρόκειται για μια επιστολή ενός φίλου ο οποίος στερήθηκε γρήγορα και σίγουρα άδικα, την ευλογία αυτή την οποία άλλοι απολαμβάνουν καθημερινά. Βέβαια όσο άδικη κι αν είναι η ζωή, στις παρακάτω γραμμές θα διακρίνεις κι εσύ, όπως κι εγώ, έναν άνθρωπο που μπορεί να στερήθηκε σύντομα τη μητρική αγκαλιά, ωστόσο έλαβε τόση αγάπη που θα τον βοηθήσει να συνεχίσει και να γίνει η απόδειξη πως αν και σύντομος ο βίος της, ήταν ένας θρίαμβος.

«Και πάλι σε σκεφτόμουν χθες. Ποτέ όμως δεν ξέρω αν οι φορές που σε σκέφτομαι είναι αρκετές. Τις περισσότερες νομίζω ότι είναι λίγες και όταν συνειδητοποιώ ότι σε σκέφτομαι λιγότερο, συχνά πανικοβάλλομαι, μάλλον γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι ότι ίσως λιγοστεύει η αγάπη μου, ότι ίσως δεν είμαι αρκετά καλός γιος, ότι ίσως σε ξεχάσω στο μέλλον, ότι μπορεί να σε στενοχωρώ εκεί που είσαι και απ’ όπου φαντάζομαι ότι με βλέπεις.

Όταν σε βλέπω στον ύπνο μου νιώθω ανακουφισμένος κι όταν δε σε βλέπω τρομάζω. Μάλλον σκέφτομαι μήπως μου είσαι θυμωμένη. Είσαι άραγε; Άραγε σε φρόντισα όπως θα ήθελες; Ήμουν αρκετά κοντά σου όταν πονούσες; Σε πλήγωσα; Άραγε με σκέφτεσαι καθόλου εκεί που είσαι;

Έχω τόσες απορίες, τόσα ερωτήματα, που όταν τα σκέφτομαι όλα πονάει τόσο πολύ το κεφάλι μου, γιατί δεν μπορώ να ηρεμήσω και δεν είμαι σίγουρος για τίποτα.

Ήθελα να σου πω ότι νιώθω ενοχές που δεν μπορούσα να πάω στο σπίτι τους πρώτους μήνες, αλλά ήταν τόσο αισθητή η απουσία σου. Πονούσα που το έβλεπα άδειο, χωρίς τη μυρωδιά των φαγητών, των γλυκών, ακόμα και του τσιγάρου σου.

Αυτό το τσιγάρο… Σου είχα υποσχεθεί ότι θα το κόψω κι ακόμα και γι’ αυτό νιώθω ένοχος. Ένοχος, ένοχος, ένοχος… Τόσες πολλές ενοχές, μάνα. Δεν μπόρεσα ακόμα, δεν τα κατάφερα.

Όπως δεν μπόρεσα να έρθω στο κοιμητήριο. Συγχώρεσέ με που δεν τα κατάφερα. Το θέλω, αλλά μάλλον δε θέλω να σε φανταστώ εκεί.

Εσύ ήσουν τόσο ζωντανός άνθρωπος, γελούσες, φώναζες και τώρα είναι δυνατόν να είσαι εγκλωβισμένη εκεί; Είναι δυνατόν αυτό το μικρό κουτί να χωράει όλες μας τις αναμνήσεις, το σώμα και την ψυχή σου;

Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα στο σπίτι, άνοιξα τα παντζούρια, μπήκε φως και ήθελα να τα κλείσω, γιατί δεν ήσουν εκεί. Πήρα ένα κουτί με κάποια δώρα που σου είχα αγοράσει και σου είχα φτιάξει και μέσα στο μυαλό μου σε έβλεπα να τα φοράς.

Να σου πω κάτι, μάνα; Από τη μία ήθελα να τα πετάξω όλα, από την άλλη να τα κρατήσω ή να τα δωρίσω όλα. Πίστεψέ με, δεν ξέρω τι θέλω.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε θέλω πίσω. Έτσι όπως ήμασταν παλιά. Κι ας μαλώναμε, δε με πειράζει. Κι ας μου φώναζες, ούτε αυτό με πειράζει. Δε θέλω να θυμάμαι όμως, που σου φώναζα κι εγώ.

Μου υπόσχεσαι ότι θα τα ξεχάσεις όλα; Σε παρακαλώ. Υποσχέσου μου ότι θα τα ξεχάσεις, υποσχέσου μου ότι θα με αγαπάς για πάντα, ότι θα με προστατεύεις.

Σ’ αγαπάω. Δε θυμάμαι πότε σου το είπα τελευταία φορά.

Και πονάω πολύ, μάνα. Πονάω, γιατί μου λείπεις και γιατί δεν ξέρω αν κάτι απ’ όλα αυτά που νιώθω είναι σωστό ή αν είναι αρκετό. Κι αν είναι λίγο; Μου λένε ότι χρειάζεται χρόνο, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, αλλά να σου πω ένα μυστικό; Δεν τον θέλω.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να σου πω πως μου λείπεις και πως σ’ ευχαριστώ για τα πάντα. Σ’ ευχαριστώ που με έκανες με το παράδειγμά σου να γνωρίσω αληθινούς μαχητές στη ζωή.»

Υ. Γ.: Αυτό το άρθρο ανήκει στον Αντώνη και στη μητέρα του και  σε όλους αυτούς που κοιτάζοντας εκεί ψηλά έχουν κάποιον να ψάξουν.

Σύνταξη κειμένου: Γιώτα Γιαννακοπούλου

Επιμέλεια κειμένου: Εύη Μπρούμου