Έλα άρχισε να φτιάχνεις την βαλίτσα σου. Ήρθε η ώρα…

Έλα άρχισε να φτιάχνεις την βαλίτσα σου. Ήρθε η ώρα…

Έλα…άρχισε να φτιάχνεις σιγά σιγά την βαλίτσα σου. Ήρθε η ώρα να γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου. Πίσω στην καθημερινότητά σου. Πίσω στην άλλη σου ζωή. Αυτή που είναι μακριά από το πατρικό σου. Εκεί όπου μένεις μόνη σου. Εκεί όπου μπορείς να ορίσεις εσύ την ζωή σου. Εκεί όπου μπορείς να ζήσεις το όνειρο κάθε νέου. Ναι…τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το ξέρεις να υποθέσω! Ξέρεις την άποψή μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα έτσι δεν είναι; Ξέρεις ότι δεν θέλω να πάω! Δεν θέλω! Δεν θέλω να γυρίσω πίσω! Όχι! Αρνούμαι!

Μην αρχίσεις πάλι τα…”αχχ…μακάρι να ήμουν εγώ στην θέση σου” γιατί στην πράξη δεν ξέρω κατά πόσο θα σου άρεσε! Μπαίνω στο τέταρτο έτος πια και πιστεύεις ότι θα αλλάξει η γνώμη μου τώρα; Δεν θα έπρεπε να έχει αλλάξει κάποια χρόνια πριν; Για να μην έχει αλλάξει τόσο καιρό, κάτι παραπάνω θα ξέρω από εσένα…Δεν θέλω να γυρίσω πίσω το καταλαβαίνεις; Δεν είναι εκεί η ζωή μου! Η ζωή μου είναι εδώ! Εδώ! Όχι εκεί! Εκεί πάω μόνο και μόνο γιατί πρέπει! Δεν πάω επειδή το θέλω! Δεν θέλω να κάτσω εκεί έναν ακόμη χρόνο. Κουράστηκα! Με κούρασαν αυτά τα πέρα δώθε. Κουράστηκα να γεμίζω και να αδειάζω βαλίτσες κάθε τρεις και λίγο! Ζωή είναι αυτή μωρέ; Με δουλεύεις; Είμαι χωρισμένη στα δύο! Πότε εδώ, και πότε εκεί! Δεν το μπορώ αυτό το παντού και πουθενά!

Ο μόνος λόγος για τον οποίο φέτος χαίρομαι, είναι γιατί θα φύγω από κει! Θα φύγω! Αν και επειδή ξέρω ότι είμαι ανάποδος άνθρωπος, ξέρω ότι θα στεναχωρηθώ όταν θα φύγω από κει! Θα στεναχωρηθώ για τις στιγμές που έζησα εκεί και που δεν θα τις ξαναζήσω. Ξέρω, ότι καλώς ή κακώς οι δρόμοι μας με τους φίλους μου θα χωριστούν. Αυτό είναι που θα με ενοχλήσει! Αυτό είναι που θα με πονέσει…Δένομαι που να πάρει κι αυτό είναι το χειρότερο… Θα ήταν όλα πιο απλά αν δεν δενόμουν…αλλά έλα που δένομαι… Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Από την μία χαίρομαι γιατί είναι ο τελευταίος Οκτώβρης που φεύγω από το σπίτι μου, αλλά από την άλλη…στεναχωριέμαι για τους φίλους μου. Κοίταξε να δεις, σ’ αυτή την ζωή, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Είναι πρακτικά αδύνατο! Κάτι θα πρέπει να θυσιάσεις προκειμένου να πάρεις κάτι άλλο. Μην είσαι πλεονέκτης! Ααα…μου την λες κι από πάνω τώρα! Ωραία…καλά πάει αυτό!

Κοίτα να δεις κατάσταση… Αντί να με υποστήριξεις και να μου πεις αυτά που θέλω ν’ ακούσω, εσύ μου την λες! Δείξε μια κάποια συμπόνια τουλάχιστον. Δεν είναι δα και τόσο τρομερό αυτό που σου ζητάω! Κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό που λένε. Μην με κοιτάς έτσι! Άσε με! Με με έχει πιάσει το γνωστό μου παραλήρημα γιατί δεν θέλω να φύγω! Αρνούμαι! Δεν θέλω να φτιάξω ούτε την βαλίτσα μου, ούτε τίποτα! Να…θα κάτσω εδώ ήσυχα και ωραία στην πολυθρόνα μου και δεν θα ενοχλήσω κανέναν… Το υπόσχομαι! Αρκεί…αρκεί βέβαια να μείνω εδώ… Λίγες μέρες τουλάχιστον… Ωραία…πες πως μείνεις λίγες μέρες ακόμα εδώ, τι θα κερδίσεις; Αφού το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς το ίδιο. Θα φύγεις! ‘Ωχου… ή κάνεις πως δεν με καταλαβαίνεις ή όντως δεν με καταλαβαίνεις! Θα κερδίσω χρόνο! Αυτό είναι το ζητούμενο. Θέλω να κερδίσω λίγο χρόνο ακόμα. Θες να μου πεις, ότι αν φύγεις λίγες μέρες αργότερα, θα είσαι κερδισμένη; Ναι σου λέω! Μα, γιατί δεν με καταλαβαίνεις;

Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που κάνεις την όλη κατάσταση να φαίνεται τόσο δραματική! Μα…δεν την κάνω εγώ δραματική. ΕΙΝΑΙ! Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω τόση ώρα! Κουράστηκα! Κου-ρά-στη-κα! Δεν μπορώ αυτό το πράγμα! Δεν μπορώ να είμαι άλλο με μια βαλίτσα στο χέρι! Δεν μπορώ όλη την ώρα να είμαι με το άγχος του…”αντε και πότε θα φτάσω σπίτι μου”. Τι μου φταίει κι αυτό το καημένο το σκυλί να το τραβολογαώ όλη την ώρα δεξιά και αριστερά; Την μία εδώ, και την άλλη εκεί! Κάπου ώπα! Θα με βρίσει κι αυτό στο τέλος. Θα μου πει ” Ναι, να σου πω…μήπως να μέναμε και κάπου για πάνω από μία εβδομάδα;” και να πω ότι θα έχει άδικο; Όλα τα δίκια του κόσμου δικά του θα έχει! Τι φταίει κι αυτό που έχει μπλέξει με τρελή; Μπορείς να μην μιλάς έτσι για τον εαυτό σου; Όχι δεν μπορώ! Δεν μπορώ γενικώς! Δεν θέλω άλλο! Δεν θέλω! Φτάνει! Κουράστηκα σου λέω! Κουράστηκα! Έχω κάνει πλούσιο τον προαστιακό με τόσα εισιτήρια που έχω βγάλει αυτά τα χρόνια! Με έχουν μάθει όλοι σχεδόν εκεί μέσα. Στο τέλος θα με φωνάζουν και με το όνομά μου! Γελάς; Δεν είναι για γέλια η κατάσταση! Για κλάματα είναι!

Κάθε φορά τα ίδια! Κάθε φορά ο ίδιος παραλογισμός! Κάθε φορά που μπαίνω σ’ αυτόν τον αναθεματισμένο προαστιακό για να γυρίσω πίσω κάτι με πιάνει. Κάτι με πιάνει, και συνήθως καταλήγω να κλαίω! Βρε παιδί μου, νιώθω ότι κάνω καταναγκαστικά έργα! Έτσι νιώθω! Καταλήγω να πιέζω τον εαυτό μου από μόνη μου! Δεν χρειάζομαι την βοήθεια κανενός! Τον ξέρω τον τρόπο. Είναι απλός! Απλά πες μου, ότι πρέπει να γυρίσω πίσω. Να…να ήδη την νιώθω την ημικρανία. Ξεκίνησε ήδη… Ξεκίνησε παρέα με το ακαδημαϊκό έτος! Αυτά τα δύο πάνε πακέτο. Μέσα στην βαλίτσα μου, βάζω απαραιτήτως κι αυτή. Είναι αυτό που λέμε must have. Είναι το μυστικό συστατικό για την συνταγή της επιτυχίας. Να…είδες τι μου κάνεις τώρα; Με κάνεις και σου αποκαλύπτω τα μυστικά μου και δεν θα έπρεπε! Πρέπει κάποια πράγματα να παραμένουν μυστικά για να διατηρείται η μαγεία. Ναι το ξέρω. Έχω χαζέψει! Δεν υπάρχει καμία σωτηρία πλέον.

Ωραία…εντάξει κατάλαβα…πάω να φτιάξω την βαλίτσα μου! Τι ωραία που νιώθω! Πόσο χαρούμενη είμαι που θα αφήσω την ζωή μου για να πάω πίσω! Αυτό περίμενα όλο το καλοκαίρι! Πότε θα έρθει η στιγμή που θα γυρίσω πίσω στο τσαρδάκι μου. Που όλα θα περνάνε από τα δικά μου χέρια και μόνο. Που για όλα θα πρέπει να τρέχω εγώ. Που δεν θα έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου, εκτός από τις ευθύνες. Τι ωραία που είναι! Τι ωραία που είναι να είσαι μακριά από το σπίτι σου και από τους δικούς σου ανθρώπους… Σκέτη ευτυχία! Να είναι καλά η βαλίτσα μου και ο προαστιακός που μου κάνουν αυτό το μεγάλο δώρο. Αυτό το δώρο ήθελα να μου κάνει κάποιος! Αχχ…τι ευτυχία!