Βράδυ. Λίγο πριν πέσω για ύπνο για να ξυπνήσω αύριο στη συνηθισμένη μονοτονία, περνάω την ώρα μου στο facebook. Ανάμεσα στις συνεχείς και αδιάφορες αναρτήσεις πέφτω πάνω σε έναν στίχο, παλιό, αγαπημένο «ακούω τους ήλιους και τους πλανήτες σου». Τι παράξενο πράγμα οι αναμνήσεις! Δεν ξέρεις πότε και τι θα τις ξυπνήσει. Από έναν μικρό στίχο το μυαλό μου ταξίδεψε σε μουσικές που έχω συνδέσει έντονα με κάποιους ανθρώπους από το παρελθόν. Μερικά χρόνια πριν, χειμώνας, κάπου μακριά, το άκουσα πρώτη φορά μαζί σου μες στα σκοτάδια. Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που μοιάζουν βγαλμένες από ταινία. Ο χρόνος έχει σταματήσει και ξέρεις ότι αυτή η στιγμή θα μείνει μαζί σου, ίσως και για πάντα.
Στα χρόνια που πέρασαν, άκουσα πολλά τραγούδια για διαφορετικούς ανθρώπους. Και τα περισσότερα από αυτά τα έχω ξεχάσει ή τα θυμάμαι πλέον αμυδρά, όπως και αυτούς για τους οποίους μιλούσαν. Λίγα χρόνια αργότερα, Θεσσαλονίκη, πανεπιστήμιο στο δεύτερο έτος. Με κοιτούσες πίσω από το τζάμι και στο μυαλό μου ήρθαν οι στίχοι από το γνωστό κομμάτι των Stone Sour, αν και ξέρω ότι μιλούσαν για κάτι διαφορετικό. Πόσες φορές προσπαθούσαμε να κάνουμε το βήμα και οι λέξεις δεν έβγαιναν και στο μυαλό μου έπαιζε το “So close, so far” από Hoobastank (γιατί προφανώς ήμουν ακόμη κολλημένη στην εφηβεία!). Ο καιρός πέρασε και εσύ χάθηκες και άκουγα το “Paradise circus” με τον εύστοχο στίχο “love is like a sin for the one that feels it the most”.
Πέρασε κι αυτό, τέλειωσε και το πανεπιστήμιο και οι μουσικές άλλαξαν. Πλέον μιλούσαν για ταξίδια, όνειρα, πόθους και ελπίδες. Και όπως ακριβώς οι αναμνήσεις έρχονται από το πουθενά, κάπως έτσι ήρθες κι εσύ στο προσκήνιο. Και βρήκα απολύτως ταιριαστό στην περίπτωσή σου το “Only for you” των Heartless Bastards (ακόμη και το όνομα του συγκροτήματος ταίριαζε…). Δειλά, πολύ δειλά στην αρχή και από τις δυο πλευρές, ψάχνοντας ένα κοινό σημείο. Τι σκεφτόσουν άραγε; Προσπαθούσα να καταλάβω, να σε πλησιάσω και μέσα στο αστικό που έπαιρνα για να έρθω να σε δω άκουγα το “Let me in” από Snowmine. Όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα, σχεδόν ονειρικά, ακούγοντας το “Dreaming of you” των Cigarettes After Sex τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες, που οι στίχοι του μιλούσαν για σένα και πώς σε γνώρισα. Και κάπου εκεί πατήσαμε το stop και πήγαμε και οι δυο στο επόμενο τραγούδι.
Και όταν οι αναμνήσεις είναι ακόμη ζωντανές και τα συναισθήματα ακόμη μπερδεμένα και έντονα, οι μουσικές που σε θυμίζουν σταματούν απότομα. Τη θέση τους παίρνουν άλλες, καινούργιες, ξένες και γλυκόπικρες. Μέχρι να ξεχαστούν όλα ή τουλάχιστον να σκονιστούν λιγάκι. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτά τα κομμάτια ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους στη λίστα αναπαραγωγής μου και πλέον με κάνουν και χαμογελώ. Γιατί ακόμη και αυτές οι στιγμές με τη δική σου μουσική επένδυση, είναι κομμάτι από μένα και γίνονται ξανά δικές μου.
Σβήνω το φως και τις αναμνήσεις. Και λίγο πριν πέσω για ύπνο ακούω το “We are stars” από The Pierces, ένα από εκείνα τα τραγούδια που «σε κάνουν να νιώθεις ερωτευμένος ακόμη κι αν δεν είσαι».
Παρόμοια άρθρα που μπορεί να σ’ενδιαφέρουν:
- Μια ωδή στην παιδική μας ηλικία
- Ταινία μικρού μήκους
- Η πρώτη αγκαλιά
- Προσοχή: Η τεχνολογία βλάπτει σοβαρά την παιδική ηλικία
- Η κοινωνική εντροπία και το χάος της καθημερινότητας
